Chapter 7

Nadat we, of beter gezegd Emily, onze tassen thuis hadden gebracht gingen we naar de Toekomst. Emily moest eerst nog haar make-up en kleren bijwerken, die was wel erg vastbesloten Greg tegen te komen… Toen we daar aankwamen waren er best veel mensen, we zochten een plekje aan het hek. Emily keek om haar heen en even later verscheen een teleurgestelde blik op haar gezicht.
“Hij is er niet,” zei ze zielig.
“Had je dat verwacht dan? Maar ja, we gaan lekker even voetbal kijken,” zei ik vrolijk.
Emily mompelde iets maar ik verstond het niet. Ze was duidelijk niet meer zo vrolijk als ze de hele dag was. De jongens kwamen het veld oplopen en ineens zag ik een bekend gezicht ertussen lopen, Nicolai!
“Hé, dat is Nicolai,” zei ik verrast tegen Emily.
“Die blonde? Boilesen?” vroeg ze. Ik knikte.
“Heb je daarmee gepraat?” vroeg Emily.
“Ja, nou nee niet echt maar Chris heeft me wel aan hem voorgesteld, hij komt ook uit Denemarken.”
“Misschien is Chris hier dan wel!” zei Emily enthousiast.
“Dat denk ik niet,” zei ik, en ik meende het. Waarom zou hij hier zijn?
“Zo, jullie zijn fanatiek,” hoorde ik een stem met een heel erg leuk accent achter me, het zou toch niet? Emily gaf me een por in mijn zij en ik draaide me om.
“Uh hé Chris,” zei ik een beetje verbaasd. Hij lachte en gaf me een knuffel, oh wat rook ‘ie lekker.
“Dus, naar Jong Ajax?” vroeg hij toen. We knikten beide. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen want ineens voelde ik me een erge stalker die er alles aan deed hem tegen te komen. Gelukkig nam Emily het woord over.
“Ja, ik wilde hier graag heen en nam Marenne mee,” zei ze schaamteloos. Chris lachte, waarschijnlijk wist hij gelijk dat het om Greg was.
“Greg is hier niet, hoor,” zei hij toen, mijn gedachten bevestigend.
“Oh, daar kwam ik niet voor, hoor. Ik ben zeer geïnteresseerd in het goede voetbal van Jong Ajax,” zei ze toen.
“Het voetbal waar je nu al veel van gezien hebt?” zei Chris lachend. Emily leek even van haar stuk gebracht maar herstelde zich snel.
“Waarvoor ben jij hier dan eigenlijk? Want voetbal kijken doe jij nu anders ook niet,” zei Emily.
“Ik zou voetbal kijken inderdaad, maar mijn aandacht wordt nu naar iets anders getrokken,” zei Chris eerlijk. Ik moest lachen en draaide me snel om zodat ze het niet zagen.
“Maar ik volg Marenne haar voorbeeld nu,” zei hij terwijl hij naast me ging staan en zijn blik op het veld wierp. Hoe kon ik nu in godsnaam nog naar het voetballen kijken, als er iets wat minstens een duizend keer zo leuk was naast me stond? Ik hoorde Emily zuchten en wist bijna zeker dat ze zich verveelde, Emily keek nooit voetbal en vond er al helemaal niets aan nu Greg of een andere leuke jongen er niet was.
“Ik ga vast naar de kantine,” zei ze tien minuten voor rust.
“Moet ik mee?” vroeg ik. Ze schudde haar hoofd en gaf me een knipoog.
“Ze vindt er niet zoveel aan hè?” vroeg Chris toen ze weg was.
“Nee, ze wilde hier heen voor Greg, al heeft ze dat nooit gezegd, maar sinds hij er niet is vindt ze er niks meer aan,” antwoordde ik.
“En jij? Vind jij het leuk? Ik kan Greg trouwens wel vragen of hij langskomt.”
“Ja hoor, ik vind het wel leuk. Kan je doen, maar als hij haar niet echt leuk vindt, doe het dan liever niet…” antwoordde ik, ik wilde Emily geen valse hoop geven.
“Ik zeg wel dat Emily er is en of hij dan misschien wil komen. Hij kan dan zelf kiezen of hij dat belangrijk genoeg vindt of niet,” zei Chris toen. Ik knikte.
Net op dat moment werd er gefloten voor de rust en kwam Nicolai op ons aflopen.
“Hé Chris en… Marenne was het toch?”
“Ja, Marenne,” zei ik glimlachend.
“Leuk dat je er bent,” zei Nicolai vrolijk.
“Ik heb Greg wat gestuurd,” zei Chris toen.
“Wat?” vroeg Nicolai.
“Oh, niks. Ga jij nou maar naar de kleedkamer,” antwoordde Chris. Nicolai haalde zijn schouders op en liep weg.
“Zullen we ook de kantine maar ingaan?” vroeg Chris aan mij.
“Is goed,” antwoordde ik en ik liep richting de kantine, Chris kwam naast mij lopen.
“Heb je wel eens een training van Ajax gezien?” vroeg hij.
“Nee,” antwoordde ik, terwijl ik dacht aan mijn vader die er standaard heen ging.
“Kom je morgen kijken?”
“Als je dat leuk vindt,” antwoordde ik aarzelend. Bij de gedachte dat mijn vader er dan ook was had ik er iets minder zin in, als Chris ook maar iets tegen mij zou zeggen zou mijn vader mij verschrikkelijk voor schut zetten door zich als een geobsedeerde Ajacied te gedragen.
“Het hoeft niet,” zei Chris toen snel.
“Ja, nee ik wil wel…” Chris keek me vragend aan.
“Maar?” zei hij.
“Maar, mijn vader is er ook altijd en in de buurt van Ajax is hij altijd helemaal gek,” zei ik.
“Oh en je schaamt je?”
“Nou, ja, niet per se, maar, nou ja…” hakkelde ik.
“Er lopen daar genoeg van zulke mensen rond, die zijn er altijd, zulke mensen zijn wij juist blij mee, tenzij het van die hooligans zijn die zich misdragen, maar dat zal jouw vader niet zijn,” zei Chris.
“Nee, dat zou hij dan weer nooit doen,” antwoordde ik opgelucht. We liepen de kantine in en ik zag Emily al zitten.
“Nou, kom je dan?” vroeg Chris toen.
“Ja,” antwoordde ik. Chris glimlachte.
“Ik haal wel even drinken,” zei ik. Beide wilden ze cola en ik liep richting de bar. Chris schoof aan bij Emily aan tafel en pakte toen zijn telefoon, een reactie van Greg? Toen keek hij op van zijn telefoon en keek hij mij aan, hij lachte en knikte. Ja, Greg zou dus komen.
Ik kwam terug met drie glazen cola en ging naast Chris zitten. Hij liet me het berichtje zien:
Ik kom wel, tot zo.
“Had ik al begrepen,” zei ik toen glimlachend. Emily keek ons vragend aan.
“Gaan we tegenwoordig zo gesprekken voeren?” vroeg ze verontwaardigd. Chris en ik lachten en verontschuldigden ons toen. De wedstrijd zou weer beginnen dus wij liepen naar buiten, ineens trok Emily aan mijn arm.
“Mar, daar is Greg,” siste ze. Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken waarop Emily vroeg: “Wat lach je nou?”
“Niks,” antwoordde ik. Chris keek me even glimlachend aan en zwaaide toen naar Greg.
“Ik moet even naar de wc,” zei Emily toen snel.
“Nee joh, de wedstrijd begint net. Blijf nou,” zei ik terwijl ik haar arm vastpakte.
“Hey,” zei Greg toen hij voor me stond.
“Uhm, hoi,” zei Emily voorzichtig. Hij gaf Chris een vriendschappelijke stomp. We gingen weer op hetzelfde plekje staan, Greg ging tussen Chris en Emily in staan.
“Hoe is het?” hoorde ik Greg toen vragen aan Emily. Even later waren hadden ze een leuk gesprek en wist ik dat Emily mij en Chris eeuwig dankbaar zou zijn.
“Maar dus, je komt uit een Ajax-familie?” vroeg Chris toen aan mij.
“Ja, zo ongeveer wel,” antwoordde ik.
“En jij dan?”
“Ik ga wel eens naar de wedstrijden maar hou me er lang niet zo erg mee bezig,” zei ik eerlijk.
“Kende je mij al?” vroeg hij.
“Nou, als ik heel eerlijk ben lette ik totaal niet op de spelers. Nou wist ik wel wie Eriksen was in het veld bijvoorbeeld, maar hoe je er precies uit zag, geen idee,” zei ik lachend.
“Wow, dan ben je één van de eersten. Er hebben zoveel meisjes mij proberen te versieren omdat ze me kenden, en jij geeft daar niet eens om,” zei hij.
“Nou ja, voor hetzelfde was een je enorme klootzak,” zei ik, terwijl ik hem een speels duwtje gaf.
“Dat vind je toch niet, hè? Ik heb mezelf toch wel bewezen als aardige jongen?” vroeg hij, terwijl hij een poging deed om zo lief mogelijk te kijken.
“Ja, tot nu toe wel.”