8.

      Ik was gisteren niet naar school gegaan. Na die ruzie met mama had ik daar geen zin in. Ik had Remus opgebeld en gevraagd of we niet iets samen konden doen, maar hij moest naar school van zijn ouders.
      Het was nu zaterdag en ik had niks te doen. De wekker ging voor de verandering niet een keer om 5 uur omdat papa had beloofd dat hij Boris zou uitlaten. Het was 9 uur in de ochtend en het huis was verlaten. Mama en papa waren naar De Weerd gegaan; een groot winkelcomplex net over de grens in Duitsland. Hier mochten de Nederlanders nog wél naartoe.
      De Weerd was immens groot met allemaal lekkere - en vooral dure - spullen. Eens in de zoveel weken gingen mama en papa ernaartoe en haalden ze allemaal heerlijke dingen in huis. Het water stroomde al in mijn mond als ik dacht aan het heerlijke appelkaneel-brood die mama daar altijd kocht. 's Ochtends even opwarmen in de oven en klaar was kees. Oh, heerlijk!
      Kai was bij een vriendje gaan spelen, dat deed hij altijd op zaterdag zodat hij niet mee hoefde in de auto naar De Weerd en omdat spelen leuker was dan bij zijn chagrijnige zus thuis zitten. Kai was wagenziek en kotste al voordat hij nog maar in de auto zat.
      Dus nu was alleen ik thuis. Ik zette de tv aan - nog zo'n oud model uit 2356 - en de zender flitste meteen naar het nieuwsjournaal.
      "Zondag 25 maart vindt er in de hoofdstad van de NG een staking plaats van honderden Nederlanders. Bewoners van ons land zullen morgen massaal oprukken naar Utrecht om daar voor het regeringsgebouw te protesteren tegen de bezetting van de Vredebewakers.
      Bij deze staking gaat het ook om de uitspraak van President Löffel, hij zei dat de Nederlanders een ondergeschikt volk waren, of met andere woorden: een slecht volk. De NG is aan de ene kant geschokt door deze woorden en aan de andere voelt het zich bedreigd. Wat is erg gaande achter de deuren van de Duitse President? We zullen het morgen zien. De datum 25 maart is namelijk niet voor niets uitgekozen: de President zal morgen Utrecht bezoeken voor de heropening van de Duitse vleugel van het regeringsgebouw.
      Ik ben Rutger Bijou en dit was het ochtendjournaal. We zullen deze uitzending blijven herhalen tot 12 uur 's middags wanneer het middagjournaal komt. Een hele goede dag verder."
Opeens wist ik wat ik morgen ging doen. Ik belde Norah op, mijn beste vriendin, en vroeg haar of ze meeging.
      "Wat is er?" vroeg ze. "Kan Remus soms niet komen?"
      "Nee, gek. Ik bel voor jou. Ik vraag toch of jij meekomt?" Ik rolde met mijn ogen.
      "Wauw, ik ben onder de indruk." Ik hoorde dat Norah moest lacheb=n.
      "We nemen wel de Speedo," zei ik, "die is veel sneller."
      De Speedo was een hogedruk-trein die je in twee uur naar de andere kant van Europa kon brengen.
      "Ja, maar ook veel duurder. Je weet dat mijn neef Bonzo ons er gratis heen rijdt." protesteerde Norah.
      "Maar anders kunnen we niet vooraan staan in Utrecht. De auto duurt zo lang."
      "Ik hou niet zo van de Speedo, daar voel ik me ongemakkelijk in. Al die Nederlanders die voor de Duitse overheid werken."
      "Waarom voel jij je dan ongemakkelijk?" vroeg ik aan haar.
      "Ik voel me minderwaardig. Alsof ik een of ander raar beest ben. Terwijl die werknemers ook gewoon Nederlanders zijn."
      "Ik vind je een zeikerd." Ik raakte geïrriteerd door Norah's beschermende houding elke keer. Daar moest ze een keer vanaf.
      "Oké, dat kan. Ik mag Bonzo altijd bellen, hè? Dat weet je?" vroeg Norah.
      "Wat bedoel je daar nou weer mee?"
      "Dat hij ons gratis heen en terugbrengt. Toe nou, Leen."
      Ik wist dat Norah anders niet met me mee zou gaan, dus ik zei dat Bonzo ons wel mocht brengen en beëindigde het telefoongesprek.
      Ik moest nog maar één ding doen nu: zorgen dat Remus hier niet achter kwam. Die zou het namelijk niet leuk vinden dat ik naar Utrecht zou gaan voor een protest-actie. Dit was dan ook de enige reden waarom ik Norah had meegevraagd in plaats van Remus. Ik zuchtte en legde mezelf neer op mijn bed. Ik was klaar met denken.

Sorry dat het zo lang duurde!