036

Sarahjeanne Wilder

Tevreden sluiten mijn ogen zich en ik nestel me dicht tegen Liam aan. We zitten op de bank en genieten van elkaars aanwezigheid. Ik open mijn ogen weer en kijk naar zijn prachtige gezicht. Zijn ogen glijden naar de mijne en houden mijn blik gevangen. Langzaam komt zijn hoofd dichterbij, tot zijn lippen een millimeter van de mijne verwijderd zijn. Ik overbrug de laatste millimeter en plaats mijn lippen op de zijne. Genietend sluit ik mijn ogen, terwijl onze lippen perfect samen bewegen. Liam’s armen liggen losjes op mijn heupen en ik plaats mijn handen in zijn nek. Het is een simpele zoen, maar het is perfect. Zachtjes onderbreek ik de zoen en kus Liam op het puntje van zijn neus. Een glimlach speelt om zijn lippen en trekt me in een knuffel. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en een zucht van geluk verlaat mijn lippen. Voor even lijkt mijn leven rooskleurig, maar ik weet heel goed dat dat niet zo is. Ik ben dakloos en heb geen enkele familie meer. Tranen vullen mijn ogen, net zo lang tot ze overlopen en zich een weg op mijn wangen kunnen zoeken. Ik begraaf mijn gezicht in Liam’s shirt en probeer mijn tranen te stoppen. Een snik verlaat mijn mond en ik voel Liam’s armen verstrakken. ‘Wat is er?’ fluistert hij zachtjes in mijn oor. Langzaam hef ik mijn hoofd op en kijk hem aan met rood betraande ogen. ‘Ik ben dakloos en ik heb geen familie meer. Wat moet ik doen? Het spookt de hele tijd door mijn hoofd en hier kan ik niet blijven. Ik weet dat ik jou nog heb, maar jij bent dan ook echt de enige. Ik ben officieel door heel mijn familie verstoten.’ De tranen beginnen harder te stromen en Liam sust me zachtjes. Op dat moment komen zijn ouders binnen en gaan tegenover ons zitten. ‘Sarah, we moeten je wat vertellen.’ Begint Karen. Ik ga overeind zitten en kijk haar aan. ‘We zijn naar het politiebureau geweest en hebben alles uitgelegd. Zij gaan naar je moeder om met haar te praten. Je mag tot zolang bij ons blijven. Als je moeder alles bekent wat ze heeft gedaan, wordt je uit huis geplaatst en hoef je niet meer terug. Je gaat dan naar pleeggezinnen die voor je zorgen.’ Eindigt ze haar verhaal. Met grote ogen kijk ik haar aan. ‘Pleeggezinnen? Dat kan dus overal zijn en moet ik weg uit Wolverhampton. Weg van mijn vrienden, weg van alles en iedereen.’ Tranen glijden langs mijn wangen naar beneden om vervolgens op de grond uiteen te spatten. Ik sta vliegensvlug op en ren naar buiten, weg van iedereen. De tranen vertroebelen mijn zicht en ik struikel over de kleinste dingen, maar het kan me allemaal niets schelen. Snikkend zak ik op de grond bij het meertje. Ik wil helemaal niet weg, ik wil bij Liam blijven in Wolverhampton. Ik trek mijn benen op en vouw mijn armen erom heen, mijn hoofd leg ik op mijn knieën. Tranen glijden nog steeds over mijn wangen en de wind doet er alles aan om ze op te laten drogen. Ik sta op en loop naar de open plek en schreeuw de longen uit mijn lijf. Al mijn frustraties komen eruit en ik schreeuw mijn gedachten de lucht in. Iedereen mag het weten, iedereen mag horen wat ik denk. Iedereen mag weten dat ik dol ben op Wolverhampton en dat ik niet weg wil. Door mijn geschreeuw heb ik niet door dat Liam naar me staat te kijken. ‘Ik wil je niet kwijt, Liam. Je bent mijn beste vriend, je bent alles wat ik nog heb en ik heb je nodig.’ Fluister ik tegen de wind. Ik zak weer in elkaar en voel mijn oogleden zwaarder worden. Ik ben uitgeput door mijn geschreeuw en mijn ogen zijn oververhit door mijn hete tranen. Het laatste dat ik voel, zijn twee sterke armen die me optillen.

---

Waarschijnlijk kan ik morgen en vrijdag niet schrijven, omdat ik dan een slaapfeestje heb.

Xx Chantal