O5.

Ik liep snel de deur uit, daarna begon ik te rennen. Ik had geen idee waar ik heen wilde, maar alles wat beter dan hier. Ik voelde tranen branden achter mijn ogen. Hoe durfde hij zo'n ongelooflijk stomme vraag te stellen? Wat zou het uitmaken als er een van ons homo was? Ook snapte ik van mezelf niet hoezo ik zo reageerde. Ik had het toch gehoord? Ze zouden me toch nemen zoals ik was? Opeens stond ik voor een deur, en besloot hem te openen. Het waren de toiletten. Ik ging naar binnen en sloot mezelf op in één van de toilethokjes. Tranen begonnen nu geruisloos over mijn wangen te stromen. Ik maakte me zo klein mogelijk en legde mijn hoofd in mijn handen. Ik moest hard mijn best doen om geen geluid te maken. Ik wilde niet dat mensen hoorden dat ik hier was. Even later hoorde ik iemand binnen komen. Er werd op het deurtje van het hokje waar ik in zat geklopt. 'Ni?' Geen antwoord. 'Niall, ik weet dat je hier zit. Wat is er? Waarom ging je net weg?' Weer zei ik niets. 'Niall, ik weet dat je hier zit! Geef nou antwoord!' 'Rot op, Zayn. Ik heb je niet gevraagd hier heen te komen.' Zei ik met een trillende stem. 'Maar Ni, vertel nou gewoon wat er is...' 'IK ZEI ROT OP ZAYN!' Schreeuwde ik. Het bleef even stil, maar toen hoorde ik een deur hard openzwaaien en Zayn die wegrende. Eindelijk weer alleen dacht ik in mezelf. Ik zat er een tijdje, en de tranen waren inmiddels gestopt. Ik hoorde weer de deur open gaan. Ik keek op. Maar dat had weinig nut aangezien er ook nog de deur van het toilethokje zelf was. 'Nialler?' Ik hoorde de vertrouwde stem van Liam. De tranen begonnen weer over mijn wangen te stromen en deze keer kon ik een luid gesnik niet onderdrukken. Hij was mijn beste maatje, ik kon altijd bij hem terecht. Maar dat ik op Zayn viel, dat ik homo was. Had ik hem nog niet kunnen vertellen. 'Niall, zou je de deur even open willen doen?' Vroeg Liam me op een geruststellende toon. 'Nee.' Zei ik nors, maar je kon aan mijn stem horen dat ik hem even nodig had. Hij zuchtte even 'Niaaal, please?' Ik hield het nu al niet meer vol en draaide het slot van de deur open. Langzaam opende Liam de deur en ik keek recht in zijn bruine ogen. De tranen stroomden nog steeds over mijn wangen en mijn ogen waren rood. Liam keek me bezorgd aan en trok me in een knuffel. Een tijdje zeiden we gewoon even niets. 'Laten we even naar buiten gaan.' Stelde Liam voor. Ik knikte zachtjes. Met zijn arm om mijn schouder liepen we weer de gang van het gebouw op. We hadden geluk dat we op de begane grond waren. We liepen door de nooduitgang, die zich toevallig naast de toiletten bevond, naar buiten. Zodat niemand de gebroken Niall Horan zou hoeven te zien. We liepen een tijdje rond en we kwamen bij een verlaten parkje en besloten daar op een bankje plaats te nemen.
'Now tell me what's wrong, Niall.'

Oke en nu moet ik echt wiskunde gaan leren
'Waarom een Niam plaatje?'
'Nou, omdat ik hem wel toepasselijk vond'