Chapter fourty. -Zayn.

Het was mijn schuld. Amber was weggelopen en het was mijn schuld. Ze was bang dat we zouden gaan vechten, dus nu was ze weg. Waarheen? Geen idee. Met wie? Helemaal alleen. Sinds ze weg was heeft niemand het nog over de baby gehad. Zelfs Liam niet. Alleen ik. Ik liep mijn kamer in en ging op mijn bed liggen. Er kraakte iets onder mijn hoofd, ik schoof mijn kussen opzij en pakte het briefje. “Zayn, hoe het verder moet weet niemand. Ik verpest alles voor jou en Liam. Laat hem dit ook maar lezen. Lieve Liam en Zayn, jullie betekenen ongelofelijk veel voor mij, ik wil jullie dan ook echt niet kwijt. Maar waar je van houd laat je gaan. Jullie verdienen allebei beter. Zoek een ander, niet mij. Ik zal proberen voor mezelf te zorgen, desnoods zoals vroeger. Haat elkaar niet, dit ligt aan mij. Zorg goed voor elkaar, voor Harry, Niall, Louis en mij lieve zusje Abigail. Het komt goed. Ik hou van jullie. X, Amber. P.s. Ik laat de baby weghalen. Dit was nooit mijn bedoeling, maar ik kan er niet voor zorgen.” De inkt was op sommige stukken doorgelopen door haar tranen, en nu ook door de mijne. Ik liep de gang op. Liam. Nadat Liam riep dat ik binnen mocht komen liet ik het briefje zien. En daar zaten we dan, als 2 mannen, te janken. Om een meisje. WE hielden allebei van haar, maar we hadden het geaccepteerd.