Het diner

Ik weet niet hoe Rory thuis is gekomen. Feit is dat ik hem die middag niet in de bus zag zitten. Toen ik thuis kwam stuurde mijn moeder mij meteen naar boven om me om te kleden. Ik moest er altijd leuk en netjes uitzien als de Clarksons kwamen eten. En daarmee bedoel ik netjes en leuk vanuit mijn moeders mening. Uit mijn kleding kast haalde ik een lichtgeel jurkje. Het had grote zwarte knopen, een witte hoge kraag. Toen ik hem aantrok kwam hij tot over mijn knieën. Ik twijfelde. Zal ik wel of geen kousen aandoen? Ik liep even naar het trapgat. 'Mam! Wil je dat ik kousen aandoe bij dat ene gele jurkje?' riep ik naar beneden. Zoals altijd had mijn moeder het niet helemaal verstaan en kwam ze ook naar het trapgat toegelopen. Ze krabbelde met één van haar handen op haar hoofd toen ze me van onder af bekeek, waardoor het net leek alsof het een moeilijke keuze was. Maar al snel antwoordde mijn moeder: 'Ja, als je nou je witte kousen en zwarte schoenen aandoet, dan staat dat leuk bij je jurkje.' Ik protesteerde niet , en liep terug naar mijn kamer om te doen wat me gezegd was. Wat maakte het eigenlijk ook uit, het is niet dat ik hierin naar school moest. Ik bleef gewoon binnen het huis en daarbij, het waren de Clarksons maar. Wat kon mij die oude man en zijn klein dochter nu schelen. Meneer Clarkson vond het misschien zelfs wel leuk, omdat ik er uitzag als een ouderwets schoolmeisje. En ja, hij is oud. Ik vond het wel logisch klinken. Toen ik alles aan had bekeek ik mezelf in de grote spiegel op mijn slaapkamer. Misschien is het leuk als ik... Ik liep naar de badkamer om de krultang te pakken. Ook dit deed ik nooit op een normale schooldag. Lok voor lok krulde ik mijn haar. Inmiddels hoorde ik mijn moeder beneden stommelen. Ik hoorde stemmen. 'Lora!,' hoorde ik haar naar boven roepen, 'kom je, de Clarksons zijn er!' Nee hè? Nu al? Zo snel als ik kon maakte ik het krullen van mijn haar af en bracht ik de krultang terug naar de badkamer. Ik rende de trap af, maar deed op de laatste treden rustig aan om niet overhaast de ruimte in te vallen waar de drie gasten zaten. Ja. Drie.
Ze zaten alle drie met hun rug naar mij toe al aan de eettafel. Meneer Clarkson, zijn kleindochter Sophie en de Ierse Rory. Hoe had ik dat nou niet kunnen begrijpen, de Clarksons zijn tenslotte zijn gastgezin. Eigenlijk wilde ik nog snel even terug naar boven sneaken, simpelweg om mijn kousen uit te doen. Ze waren gewoon net iets teveel. Maar Meneer Clarkson had mij al gehoord, hij stond op van tafel en liep naar mij toe om me te begroeten. Ik gaf hem een vriendschappelijke hand. 'Zo Lora,' wat zie je er volwassen uit, en wat ben je weer gegroeid,' zei hij. Ik bedankte hem beleefd voor zijn complimenten. Niet dat ik iets veranderd was met de voorgaande maanden. Ik was zelfs al jaren niet meer gegroeid. Maar ja, hij noemde het nog steeds altijd. De man leidde me terug naar de tafel, en plaatste me uitgerekend precies tegenover Rory. Maar hij ontweek mijn blik en negeerde me, net zoals eerder op de dag. Het servet op zijn schoot vond hij blijkbaar erg interessant. Mijn moeder liep heen en weer van de tafel naar de keuken en plaatst pannen met het warme eten op de tafel. Er kwam stoom onder de deksels vandaan en het eten rook bijzonder lekker. Sophie babbelde er op los, maar Rory keek pas op toen mijn moeder naast mij aan tafel kwam zitten. 'Wat een leuke servetten, mevrouw Soil,' zei hij. Wacht, zei hij dat echt? Ik keek hem verbaast aan. Niet op zo'n manier dat ik mijn mond open liet vallen, maar gewoon verbaast. Op dat moment kruiste zijn blik de mijne. Ik zag en voelde hoe hij naar mij keek, en in zijn ogen zag ik ook een lichte verbazing. Ja, ik zie er anders uit dan op school, hè? Niet raar toch, dacht ik bij mezelf. Ik schepte mijn bord vol zonder er verder bij na te denken, en Rory deed hetzelfde. We stopte hij me het ontwijken van mijn blikken, en glimlachte naar me. Wat bedoelde hij toch?
Mijn moeder voerde met meneer Clarkson een gesprek over Sophie. Over hoe ze zich gedroeg en wat ze allemaal uitvoerde. Ik moest goed opletten wat mijn moeder zei, om er geen gênante kinderverhalen te laten vertellen. 'Lora, heb jij niet nog allemaal uit speelgoed op je kamer liggen?' vroeg mijn moeder ineens. 'Misschien kan je dat aan Sophie geven, dan hoeft meneer Clarkson niet weer helemaal naar de stad te rijden voor nieuw speelgoed.' We waren inmiddels klaar met eten en nog wat aan het napraten over de avond. 'Ja,' zei ik, dat ligt allemaal nog ergens op mijn slaapkamer, maar ik weet niet precies waar.' Mijn slaapkamer was groot. En een zooitje. 'Ik kan je wel helpen,' zei Rory ineens. Hij had de hele tijd nog niks tegen me gezegd. Voor ik het wist, en nog niet helemaal zeker of ik het wel een goed plan vond, liep ik met Rory de trap op.