6.

      De volgende ochtend voelde ik me echt brak toen de wekker ging. Ik ging rechtop in bed zitten en wreef met mijn handen over mijn ogen. Ik voelde iets scherps in mijn oog komen en sprong gelijk op om te kijken wat er in zat, maar de spiegel liet me niks zien. Ik zuchtte, vandaag moest ik zeker weten naar school.
      Na het rondje met Boris, het ontbijt en mijn dagelijkse make-upritueel, ging ik richting school. Ik stapte op mijn fiets, hij was wankel en ik vreesde dat hij zometeen uiteen kon vallen, en begon aan mijn drie kwartier-durende reis.
      Mijn school was een somber, groot en grijs gebouw. Iedereen moest blauw-witte uniformen dragen en de leraren zagen er allemaal heel streng uit. Ze waren óf Duits óf Engels óf Frans óf opgeleid door de Duitsers. Het was echt een hel daar. Je kreeg snel straf, kreeg veel huiswerk, je had geen recht op vrije meningsuiting en je moest ten alle tijden opstaan als ook maar iemand die hoger op de 'Ranglijst der Mensen' de klas binnentrad.
      Het eerste uur was Frans en tijdens Frans zat ik altijd vooraan. Op de één of andere manier mocht de Frans-lerares - Mademoiselle Briochelaid - mij niet.
      Briocheliad was een tengere vrouw met goudblond haar dat vast hartstikke mooi was als ze het verzorgde en het niet steeds in een verschikkelijk, lelijke knot stak. Omdat ze zo dun was, staken de botten gewoon uit haar lichaam; ze had het geluk dat ze niet zo lang was want anders zou het pas echt lelijk zijn.
      Toen ze de klas binnenkwam moesten we allemaal staan. Ze vertelde een Bijbelverhaaltje - waarschijnlijk een verknipte versie waarbij het leek alsof de Nederlanders het volk van de duivel was - en sloeg toen haar boek open.
      "Page quatre-vingt-dix-neuf!" Haar scherpe stem echode door het klaslokaal. Overal hoorde je bladzijdes omslaan, ook ik deed mijn best om zo snel mogelijk op de goede pagina te komen.
      "Allez, vite, mes enfants!" Haar puntneus stak ze arrogant de lucht in.
      "Allez, veut-quelqu'un lire la page?" Niemand antwoorde. Op de voorste rij, vlak naast mij zat Tinka Wortelmij haastig de goede pagina te zoeken.
      "Qu'est-ce que tu fais? Wat ben je aan 'et doen?"
      "H-het spijt me, ma-ma-mademoiselle. Ik heb de pagina niet." Tinka kreeg een rood gezicht.
      "'Oezo, jij 'ebt pakina niet?" Briochelaid liep met vlugge passen naar Tinka met haar aanwijsstok in haar hand.
      "Kijk, mademoiselle. Pagina 97 en daarna pagina 100. Pagina 98 en pagina 99 zijn er niet."
      "C'est terrible. Wat 'eb jij met die pakina kedaan?"
      "Niks mevrouw. Echt niet." Briochelaid snoot haar neus.
      "'Et ies mademoiselle voor jou. Strek je armen."
      "Het spijt me, mademoiselle. Ik wou echt niet -"
      "Strek je armen!" Briochelaid stak haar hand naar Tinka, die haar hand aan Briochelaid gaf. Briochelaid rukte aan haar armen waardoor er een kleine "Au!" uit de mond van Tinka ontsnapte.
      "Jij zult leren nieks meer te stelen van skool!"
Met de aanwijsstok sloeg Briochelaid zo hard als ze maar kon op Tinka's armen. Je kon de slagen gewoon horen.
      Ik dacht dat we deze barbaarse straffen hadden afgeschaft. Ik vond het verschrikkelijk om Tinka's gejank aan te horen. Ik wendde mijn ogen af.
      Rot school.