Chapter Five. Golden eggs, stupid jokes and a new family. 5.2

Wanneer we ook maar een stap uit de trein hadden gezet, kwam er een mollige vrouw op ons afgerend. Ze had een lieve glimlach op haar gezicht en haar oranje haar deed haar er nog spontaner en liever uitzien als ze al deed. Dit was de moeder van de gingers, daar was geen twijfel over mogelijk. Ze nam haar kinderen meteen in haar armen, waarna haar glimlach nog groter werd. Ook Harry en Hermione werden meteen in haar armen gesloten, waardoor ik er een beetje onwennig bijstond. Fred gaf me even een bemoedigende glimlach, onweerstaanbaar als altijd; waardoor ik meteen weer iets voelde kriebelen in mijn buik. Zijn moeder volgde zijn glimlach en draaide zich toen om naar mij, met een onderzoekende blik. Deze blik ging vrijwel meteen over in een grote glimlach, waarna ik beleefd mijn hand uitstak.
‘Kind, doe niet zo formeel,’ riep ze, terwijl ze me meteen in een omhelzing trok.
Ik voelde mijn organen zich aanspannen, door deze ferme omhelzing, maar kon het toch niet helpen om breed te glimlachen. Ik had nog nooit zo’n vriendelijke, spontane en openlijke vrouw ontmoet.
‘Jij bent vast Evanthe? Ik heb zoveel over je gehoord,’ kirde ze, ‘Ik ben Molly Weasley.’
‘Aangenaam u te ontmoeten,’ glimlachte ik.
‘Welkom bij de familie. Ik zie nu al dat Fred een hele goede heeft uitgezocht,’ glimlachte ze.
Ik bloosde even, wanneer ik me bedacht dat deze vrouw me nu al in haar hart had gesloten. En ik moest zeggen, deze vrouw had nu ook al zeker indruk op mij gemaakt; ik vond haar nu al geweldig.
‘Arthur Weasley,’ stelde haar man zich voor, wanneer hij me wel een hand gaf.
‘Evanthe James,’ glimlachte ik terug.
‘Laten we maar snel naar huis gaan. Het eten staat op en ik wil niet dat het aanbrandt. Ik hoop dat jullie honger hebben?’
‘Mam, ik heb je zo gemist!’ gilde Ron, die grijnzend over zijn buik wreef.
Molly lichtte helemaal op bij deze opmerking, maar toch was er iets anders aan haar. Ze keek met een bezorgde blik in haar ogen steeds stiekem de kant van Harry op. Er moest iets gebeurd zijn, waar wij nog niets van afwisten, maar wat?

Het huis van de Weasleys was precies wat je van ze zou verwachten. Het was absoluut niet groot –het was eerder klein te noemen- en het zag er rommelig uit. Toch had het karakter; het was een thuis. Ik liep achter de familie aan naar binnen en keek even rond. Molly rende meteen op het fornuis af, waar allerlei pannen al op het vuur stonden te koken.
‘Zullen we onze spullen even naar boven brengen?’ vroeg Hermione, die ineens naast me was verschenen, ‘We slapen in de kamer van Ginny.’
Met een simpele zwaai met haar toverstok, liet Hermione onze koffers naar boven zweven. Ik liep achter de koffers aan de krakerige trap op, en probeerde te ontdekken welke kamer ik moest hebben. Ik kwam terecht in een vrij meisjesachtige kamer, en bedacht me dat dit de kamer van Ginny wel moest zijn. Er stond een bed, die tegen de muur was geschoven, met twee matrassen ernaast; dat was dus duidelijk waar Hermione en ik zouden gaan slapen. Ik had nu al medelijden met mezelf, aangezien ik wist dat ik behoorlijke rugpijn zou gaan krijgen door hier een hele week op te gaan slapen, maar ik zou er niet om gaan klagen. Ik liet het eerst maar voor wat het was, en besloot om eens bij de tweeling te gaan kijken, aangezien ik me nu al een beetje begon te vervelen. Ik liep de kamer weer uit en liep, zonder te weten waarheen, de gang door. Ik hoorde geroezemoes bij een deur vandaan komen, dus liep ik er zonder te denken op af. Bij de deur aangekomen, hoorde ik opeens zacht gelach. Twijfelachtig opende ik de deur, waarna ik wenste dat ik het niet had gedaan. Fred en George stonden in hun ondergoed, met beide een deken om hun schouders geknoopt, met hun toverstaf in hun handen.
‘Handen omhoog!’ riep Fred.
‘En anders? Gaat die snor op je buik me dan aanvallen?’ grinnikte ik.
‘Te laat!’ riep George toen.
Ze keken elkaar samenzweerderig aan en richtten toen tegelijk hun toverstaf op mij. Ik keek ze sarcastisch aan en trok even een wenkbrauw omhoog. Ze lachten duivels, waarna er opeens een ferme waterstraal uit de staf van beide jongens kwam, die me natuurlijk recht in mijn gezicht raakte. Ik gilde even en begon toen te proesten, wanneer het water in mijn mond terechtgekomen was. Ik rende de kamer uit, en besloot om maar naar beneden te rennen, met de tweeling op mijn hielen. Ik rende de trap af en hoorde gestommel achter me. De jongens rolden beide de trap af, met een aardig kabaal.
‘Stomme cape,’ mompelde George.
Ik keek ze even dom aan en besefte dat ze over hun cape –het deken wat dus om hun schouders geknoopt was- waren gestruikeld en zo van de trap gevallen waren. Fred lag kronkelend onder zijn deken en leek in een heus gevecht te zijn; het deken had zich zo om hem heen gewikkeld, dat hij echt vast leek te zitten. Meteen greep ik mijn kans en pakte de staf van Fred af, waarna ik me op hem richtte. George stond meteen in de verdediging, maar met een simpele ontwapeningsspreuk had ik ook zijn staf al te pakken gekregen, waardoor ik nu volledige macht had.
‘Handen omhoog,’ riep ik ze na.
Beide stonden ze op en hielden hun armen omhoog.
‘Nu wil ik dat jullie gaan buikdansen,’ grijnsde ik, ‘Pas op. Ik ben in het bezit van een wapen.’
Ze keken me even stom aan, en begonnen toen beide hun buik in en uit te trekken, wat werkelijk nergens op leek. Fred begon even met zijn kont te schudden, terwijl George rondjes danste om zijn eigen as. En dit alles in hun ondergoed, het zag er echt niet uit. Opeens sprongen ze beide op me af, waarna ik ze besproeide met waterstralen. Meteen probeerde ik weer op te staan voor een volgende ontsnappingspoging, maar gleed meteen weer uit, door de hoeveelheid water die er nu op de grond lag. Helaas voor George, viel ik recht bovenop zijn buik, waardoor hij een pijnlijke kreet slaakte. Fred kreeg ondertussen een lachkick, waarschijnlijk door het gezicht wat George had getrokken, waardoor ik vrolijk mee begon te lachen. De deur ging open, waarna er meer gelach te horen was door het hilarische aanzicht. Alhoewel Molly bleef mompelen over het “niet mogen toveren onder de zeventien”, was er zelfs bij haar een glimlach te bespeuren. Ik voelde me hier nu al thuis.