7.1

Willemijn liep doelloos door de gangen van de school. Ze had een tussenuur, maar geen idee wat ze met de tijd moest doen: huiswerk maken in de mediatheek was geen optie, want daar zouden waarschijnlijk mensen zitten waar ze niet zo'n behoefte aan had; gezellig met mensen in de kantine gaan zitten was waarschijnlijk ook geen optie, want ze had niet het idee dat de mensen waar ze wel behoefte aan had ook vrij waren.
Toen ze de kantine in slenterde, zag ze in het midden van de ruimte een groepje zitten. Ze versnelde haar pas iets, nieuwsgierig wie er aan de tafel zaten; toen ze dichterbij kwam zag ze dat het Luke was, met nog een paar andere vijfdeklassers die ze niet kende. Luke zat aan het hoofd van de tafel, met zijn gezicht richting de rest van de ruimte gericht: als hij opkeek, zou hij Willemijn zien langslopen. Willemijn vertraagde haar pas expres en bleef gespannen naar hem kijken, in de hoop dat hij zijn hoofd zou opheffen, maar het was tevergeefs. Ze zuchtte en liep toen op normaal tempo verder, naar de uitgang van de kantine. De klok bij de deur gaf aan dat ze nog drie kwartier moest volmaken.
Toen ze bij de trap naar beneden aangekomen was, hoorde ze voetstappen achter zich. Vast iemand die naar de wc ging, dacht ze nog, en ze begon aan de afdaling van de trap, toen ze ineens een hand op haar schouder voelde. Verschrikt draaide ze zich om en keek recht in de ogen van Luke. 'Poeh!' zuchtte ze opgelucht.
'Ik zag je lopen.' Hij keek haar aan met een speelse, maar ook een beetje gespannen glimlach en maakte aanstalten de trap af te lopen. 'Ga je mee naar buiten?'
Willemijn liet haar blik even op het raam vallen om te kijken of het was gestopt met regenen en knikte toen dat het geval was. Ze begon de trap af te lopen, terwijl ze haar dunne, donkerblauwe vestje knoopje voor knoopje dichtdeed.
'Ik zag dat je met Elle gepraat had,' begon Luke, quasi nonchalant, alsof hij er niets vanaf wist. Meteen toen Willemijn de buitendeur opende, kwam haar een onaangename, koude windvlaag tegemoet, maar ze bleef toch doorlopen. Aan het weer was al de hele dag niet te merken dat het zomer was.
'O?' zei Wilemijn, zogenaamd verbaasd. 'Is dat zo?'
'Ik heb het toch echt gezien,' hield hij stellig vol, terwijl hij de leuning van de trap, een natgeregend, gemetseld muurtje, ging zitten. Hij haalde een hand door zijn haar en frommelde met zijn andere hand in zijn broekzak, waar hij een kreukelig pakje sigaretten uithaalde. Hij keek haar even peilend aan en leek uit haar blik te ontlenen dat ze het niet erg vond als hij rookte, want hij stak een sigaret op.
'Ze had niet zo veel te vertellen,' gaf Willemijn toe. Ze weerstond de neiging om op en neer te springen om het warmer te krijgen, want ze wilde niet overkomen als een idioot. Haar blote benen en haar armen, die vanaf de elleboog ontbloot waren, zaten onder het kippenvel en ze moest moeite doen niet te klappertanden. Toch vond ze het lekker om even buiten te staan, want de frisse lucht hielp tegen de dufheid die haar op school langzaam maar zeker in zijn greep kreeg.
Luke leek teleurgesteld. Hij zag er zo stoer uit met die sigaret in zijn mond, dat het voor Willemijn onwerkelijk leek dat hij met haar wilde praten. Natuurlijk, hij had haar nodig, maar toch... het feit dat hij haar nodig had, was eigenlijk ook al heel wat: Willemijn was voor iemand belangrijk! Het gaf haar zelfvertrouwen een boost, maar zorgde er ook voor dat ze bang werd om iets fout te doen.
'Heeft ze niets over mij gezegd?' vroeg hij, op zo'n manier dat hij ineens een stuk meer van een puppy dan van de stoere jongen weghad. Teleurstelling, maar toch ook hoop overheersten zijn stemgeluid.
'Ik zei dat jij me wel een leuke jongen leek, en toen zei Elle dat je geweldig was. Dat was alles, sorry.' Willemijn had het idee dat ze hem teleurstelde. Hoewel ze zelf ook wel wist dat het niet haar schuld was dat hij niets te weten gekomen was, voelde dat wel zo. Ze was bang dat hij haar niet meer nodig zou hebben en hij haar bestaan weer net zo hard zou gaan negeren als voor deze gekke situatie.
Hij haalde zijn schouders op. 'Het is in ieder geval iets... maar het betekent helaas nog steeds niks. O, waarom ben ik zo wanhopig... ik heb zelfs een spion ingeschakeld!' Hij lachte om duidelijk te maken dat het laatste een grap was, maar meer dan een boer met kiespijn zat er niet in.
Willemijn lachte uit beleefdheid mee en kon het niet laten om te proberen hem gerust te stellen. 'A joh, je bent misschien wel een beetje wanhopig, maar niet zielig. Ik vind het zo... zo mooi om te zien hoe veel jij om Elle geeft! Ze is echt een geluksvogel.'
Luke lachte opnieuw, nu al iets meer van harte. 'Vind je dat echt?' Hij nam een laatste trekje van zijn bijna opgebrande sigaret en drukte die uit in de asbak naast hem.
Willemijn kwam naast hem staan om tegen het muurtje te kunnen leunen. 'Ja!' Ze lachte en keek hem zijdelings aan. 'Ik ben stiekem best jaloers... ik kan me niet voorstellen hoe fijn het moet zijn om iemand te hebben die zo veel om je geeft...' Ze slaakte een langgerekte zucht en staarde voor zich uit. Een gevoel van leegte verspreidde zich door haar lichaam, vermengd met een beetje wanhoop. Waarschijnlijk zou er nooit iemand zijn die zulke gevoelens voor haar had, want ze was veel te standaard en onopvallend. Ze haalde een hand door haar krullen en liet hem daarna weer terugvallen naar zijn oude positie. Toen ze opzij keek, zag ze dat Luke naar woorden zocht.
'Dat ga je vast een keer voelen,' zei hij uiteindelijk. Zijn stem klonk vreemd, alsof hij een zogenoemde kikker in zijn keel had. Hij keek een beetje alsof hij niet zo goed wist wat hij moest.
'Ik hoop het,' antwoordde Willemijn. 'Maar ik denk gewoon...' Ze slikte, haalde diep adem en praatte toen verder. 'Ik denk dat ik te gewoontjes ben.' Het was een gevoelig punt, maar ze kreeg de woorden verbazingwekkend makkelijk over haar lippen. 'Ik bedoel, er is nog nooit iemand geweest die iets in mij heeft gezien en...' Ze zweeg, ze wist zelf eigenlijk ook niet precies hoe ze die zin wilde afmaken.
'Dat hoef je natuurlijk niet altijd te weten, hè,' zei Luke relativerend. 'Neem een voorbeeld aan mij. Er zijn zat mensen die iemand leuk vinden maar dat niet durven te vertellen.'
Een waterig lachje brak door op het gezicht van Willemijn. 'Ja, dat is waar. Maar toch... ik bedoel, er was dan wel die roddel,' zei ze, en ze keek Luke vanonder een lok haar aan, 'maar in werkelijkheid heb ik zelfs nog nooit gezoend.'
Wat er toen gebeurde zou Willemijn nooit vergeten en ongetwijfeld later aan haar kleinkinderen vertellen. 'Kijk me eens aan,' fluisterde Luke. Hij pakte haar hoofd zachtjes vast met zijn hand en bewoog zijn gezicht langzaam dichterbij. Willemijn voelde de adrenaline haar lichaam overnemen. Op het moment dat Lukes lippen de hare raakten, teder en voorzichtig, voelde ze haar hartslag zo explosief stijgen dat ze dacht dat haar hart het zou begeven. Het duurde een paar seconden, en toen voelde ze zijn lippen de hare weer verlaten.
'Nu wel,' fluisterde Luke. Toen stond hij op en liep weg over het grasveld.