035

Liam James Payne

Mijn ogen staren naar het plafon en een zucht rolt over mijn lippen. Mijn lichaam is moe, maar mijn oogleden willen zich niet sluiten. De maan schijnt door het kiertje van de gordijnen heen en maakt vreemde schaduwen op de muur. Mijn oogleden sluiten zich voor een paar seconden, om vervolgens weer open te gaan. Mijn hoofd draait zich richting mijn wekker en de rode cijfertjes geven aan dat het bijna vier uur in de ochtend is. Langzaam rol ik me op mijn zij en wikkel mijn armen om Sarah’s middel. Ik sluit mijn ogen om nog een paar uurtjes te slapen.
Langzaam openen mijn ogen zich en ik zie Sarah op de rand van mijn bed zitten. ‘Goeiemorgen.’ Mijn stem klinkt schor en slaperig. Sarah kijkt me glimlachend aan. ‘Goeiemorgen, goed geslapen?’ Ze gaat naast me liggen en strijkt even door mijn haar. Ik schud mijn hoofd. ‘Niet echt, heb de halve nacht wakker gelegen.’ Sarah’s blik veranderd van vrolijk naar vragend. ‘Ik kon niet slapen, omdat ik de hele tijd aan jouw verhaal moest denken.’ Maak ik haar duidelijk. Ik draai me om en besluit op te staan. Ik trek mijn kleren aan en besef dat Sarah me nog steeds aankijkt. Als ik haar aankijk, wendt ze gauw haar gezicht af. ‘Ik had het je eerder moeten vertellen. Ik had je in vertrouwen moeten nemen, als beste vriend. Het is teveel wat ik je vandaag heb verteld, je weet niet wat je nu moet doen. Het doet je pijn dat je er nooit iets vanaf wist. Het doet je pijn dat ik je het niet heb verteld. Het is allemaal mijn schuld. Je zal me nooit meer vertrouwen en dat heb ik aan mezelf te danken. Je bent boos en misschien teleurgesteld. Je dacht dat je alles wist, maar ik had een geheim voor je. Ik begrijp best, dat je me nu niet meer kan vertrouwen of dat je geen vrienden meer wilt zijn. Ik wil alleen dat je weet dat het me spijt, dat ik je niet eerder in vertrouwen heb genomen.’
Sarah rent mijn kamer uit en laat mij stom verbaasd achter. Langzaam dringen haar woorden tot me door en ik ren achter haar aan. Beneden kijken ze me vreemd aan. ‘Liam, wat is er gebeurd?’ Vraagt mijn moeder. ‘Later, waar is Sarah heen gegaan?’ Mijn stem klinkt dwingend. ‘Ze liep naar buiten. Nou ja, ze rende eerder.’ Nicola haalt haar schouders op en staat op. Vlug loop ik langs haar heen en ga naar buiten, hopend dat ik Sarah zal zien. In de achtertuin is ze niet, dus besluit ik naar mijn speciale plekje te gaan. De plek die ik met haar heb gedeeld en waar we verkering kregen. Zo snel als mijn benen me kunnen dragen, loop ik er naartoe. Daar vind ik Sarah zittend op de boomstam, waar ik haar verkering vroeg. Behoedzaam loop ik naar haar toe en ga naast haar zitten. Sarah staart in de verte en haar wangen zijn nat van de tranen. Ik wikkel mijn armen om haar heen en trek haar dicht tegen me aan.
‘Het is jouw schuld niet, Sarah. Ik had het aan je moeten merken dat er iets aan de hand was. Als beste vriend en nu je vriendje, maar ik merkte niets. Ik ben de slechtste beste vriend ooit en het is allemaal mijn schuld. Als ik iets had gemerkt, had ik je kunnen helpen. Dat je vanmiddag bent geslagen is ook mijn schuld. Als jij mij niet het hele verhaal had hoeven te vertellen, was je niet zo laat thuis gekomen en had je moeder je niet het huis uitgezet. En…’ Ik wil nog meer zeggen, maar ik kom niet meer uit mijn woorden. Mijn ogen worden waterig en ik wend mijn gezicht af, Sarah hoeft me niet te zien huilen. ‘Het is jouw schuld niet, Liam. Weet je, als je het zo ziet, hebben we beiden geen schuld. Ik kan me geen beter vriendje dan jij wensen en ik zou ook niet anders willen.’ Ik voel Sarah haar hand onder mijn kin en ze dwingt me om haar aan te kijken. De tranen glijden inmiddels over mijn wangen en Sarah veegt ze liefkozend weg. ‘Je hoeft niet te huilen, Liam. Het gaat goed met me en ik heb het beste vriendje ooit.’ Ze kust me zachtjes op mijn lippen en knuffelt me daarna stevig. ‘Ik denk dat het beter is, dat we terug gaan. Ik heb liever toch wat meer kleding aan op straat, dan alleen jouw t- shirt.’ Grinnikend kijk ik haar aan en knik. ‘Dat is wel wat beter, denk ik.’ Ik sta op en trek haar overeind. Ik veeg nog gauw de laatste tranen van mijn wangen en tover een glimlach op mijn gezicht. Met mijn arm om Sarah’s schouders geslagen, lopen we terug naar huis.