Chapter 5

Het was half 5, de hoogste tijd om te gaan. Ik had uiteindelijk maar gekozen voor een simpel donkerrood jurkje met een zwarte blazer er over. Ik had ondertussen Emily ook al op de hoogte gebracht, ze leek bijna enthousiaster dan ik, onmogelijk. Zenuwachtig stapte ik op de fiets richting het Leidseplein. Gelukkig regende het niet, met uitgelopen mascara aankomen leek me alles behalve leuk. Iets voor vijven kwam ik aan op het Leidseplein, ik zette mijn fiets neer en keek aandachtig rond, waar zou hij zijn? Was hij er eigenlijk al?
“Marenne!” hoorde ik achter me, ik draaide me om en zag daar Christian staan.
“Hey,” zei ik vrolijk terwijl ik naar hem toe liep om hem een knuffel te geven. Wat voelde dat goed. Hij rook ook zo lekker.
“Je ziet er leuk uit,” zei hij. Fijn, die bevestiging had ik even nodig na uren voor mijn kast te hebben gestaan.
“Dankje, jij ook.” Hij glimlachte, we liepen een straatje in waar het er gezellig uit zag.
“Zeg maar waar je in wilt,” zei Christian toen. We liepen wat verder en toen zag ik een schattig eetcafeetje, Christian leek hetzelfde te denken en we stopten tegelijk.
“Deze?” zei ik toen.
“Ja, die lijkt mij ook leuk.” We liepen naar binnen en gingen aan een tafeltje achterin zitten, het was een knus plekje met een kaarsje op de tafel. Ik had niet echt een oog voor romantische dingen, maar dit zag er toch zeker romantisch uit.
“Willen jullie al iets drinken?” vroeg de serveerster. Christian keek mij aan, wachtend tot ik zou zeggen wat ik wilde.
“Doe mij maar cola,” zei ik toen.
“Voor mij ook, alsjeblieft.” De serveerster liep weer weg en kwam kort daarna weer terug met twee glazen cola en een klein mandje met stokbrood en wat boter.
“Dankjewel,” zeiden Christian en ik tegelijk. Toen ze weer weg was hief Christian zijn glas.
“Op een gezellige avond?” zei hij toen. Ik hief mijn glas ook.
“Ja, op een gezellige avond.” Hij glimlachte, die lach deed me smelten, wauw. Ik begon hem echt heel leuk te vinden.
“Weet je dat je mooi blauwe ogen hebt bij je bruine haar?” vroeg Christian toen lief maar totaal niet slijmerig. Ik begon er een beetje van te blozen.
“Die rode wangen staan er ook leuk bij hoor,” zei hij toen grinnikend.
“Dankjewel,” zei ik nog steeds blozend. Wat haatte ik dat altijd, dat blozen, ik wilde helemaal niet blozen. Maar hoe meer ik daar aan leek te denken, hoe warmer mijn wangen werden.
“Ehm, heb je nog veel met Emily gepraat?” vroeg ik toen om de aandacht van mezelf af te halen.
“Nee, niet echt. Ze had het veel te druk met Greg, heeft ze nog contact met hem?” vroeg hij toen.
“Nou, ze durfde zijn nummer niet te vragen, dus nee.” Ik lachte.
“Ze leek me helemaal niet zo’n type die dat niet zou durven,” zei hij nadenkend.
“Zo is ze ook helemaal niet, maar op één of andere manier is bij Greg alles wat enger.”
“Ach, ze komt hem vast nog wel eens tegen, ik zal hem wel even uithoren,” zei hij lachend.
“Zij praat in ieder geval nergens anders meer over,” zei ik toen.
“Oh, natuurlijk. Jullie zijn beste vriendinnen, jullie hebben de hele avond al besproken zeker?” Ik knikte.
“Ben jij nog aan praten toegekomen?”
“Hoe bedoel je?” vroeg ik niet begrijpend.
“Nou, als ze de hele tijd over Greg praatte, kon jij nog iets zeggen?” grijnsde hij.
“Oh zo, ja ik heb wel de kans gekregen om iets te zeggen hoor…” zei ik, wetend waar hij op uit was.
“Aha, over die engerd gisteravond? Of over de held?” Ik begon te lachen.
“Over de leukste van gisteravond,” zei ik toen.
“Die engerd dus,” zei Christian zielig.
“Vind jij jezelf eng?” vroeg ik toen serieus. Christian lachte. “Soms.”
“Moet jij eigenlijk niet trainen?” vroeg ik toen, ja ik voelde me altijd heel ongemakkelijk tijdens zulke momenten. Ik vond het moeilijk om iemand te vertellen dat ik diegene er leuk uit vond zien of zo.
“Nee, zondags heb ik vaak vrij. Maar meestal voetballen we ook op zondag.”
“Oh… Moet je wel veel trainen?” vroeg ik toen.
“Ja, bijna elke dag. Het is ten slotte werk hè, maar wel heel leuk!” zei hij enthousiast. Ik vond zijn accent zo schattig, ik kon wel uren naar hem luisteren.
“Ja, dat lijkt me echt super.”
“Train jij nu veel dan? FC Amsterdam dames speelt toch best hoog?” vroeg Christian.
“Nou gewoon twee avonden twee uren, we spelen tweede klasse. Maar ik hoop heel erg om nog hoger te kunnen komen.” Ik begon te glimlachen bij de gedachte dat ik in het Nederlands dames elftal zou zitten, dat was echt wel een droom.
“Als je maar graag genoeg wilt, kan alles. Ben je goed?” Ja, hij was echt heel lief. Maar ik vond het heel moeilijk om van mezelf te zeggen dat ik goed was, ja ik was goed, maar zoiets zeg je toch niet?
“Nou ja… Ik zeg zoiets niet zo snel over mezelf, maar ik kan wel voetballen ja.”
“Ik moet maar eens keer kijken,” zei hij toen glimlachend.
“Je bent welkom hoor.”
“Gelukkig. Hé, wil jij hier trouwens ook eten? Want ik heb op zich best wel zin wat, ik trakteer!” Hij keek me verwachtingsvol aan.
“Ja, lekker. Alleen ik heb jou gisteren dat drankje niet eens meer gegeven,” herinnerde ik me plots.
“Maakt niet uit, ik betaal.” Wat een gentleman, al had ik altijd heel erg de neiging om zelf te betalen.
“Vooruit… Maar de eerstvolgende keer dat we iets drinken betaal ik,” zei ik toen vastbesloten.
“Goed joh,” zei hij lachend. Hij stak zijn hand op en de serveerster kwam naar ons toegelopen.
“Mogen wij de kaart?” vroeg hij. De serveerster haalde twee kaarten en bracht ze naar ons. Al snel had ik mijn keuze gemaakt, een pasta met stukjes kip erdoor, wat het precies was wist ik niet. Ik vertelde mijn keuze aan de serveerster, Christian bestelde tot mijn verbazing hetzelfde.
“Volgens mij hebben we dezelfde smaak,” zei hij toen lachend.
“Ja, ik weet alleen niet precies wat het is, maar het leek me wel lekker.” Hij knikte.
“Trouwens, stomme vraag misschien, maar vind je het goed als ik je Chris noem?”
Hij keek me met pretoogjes aan en knikte. “Zo noemt bijna iedereen mij.”
“Oké dan, Chris.”
Even later kregen we ons eten, tot mijn grote schrik zag ik dat het spaghettisliertjes waren, dat was natuurlijk ook wel eerder te bedenken. Hoe zou ik dit nou gaan eten? Als ik ergens slecht in was… Ik voelde weer een rode kleur op mijn wangen verschijnen.
“Wat is er?” vroeg Chris.
“Ik uh, niks. Nou ja, ik ben echt heel slecht in spaghetti eten,” zei ik toen lachend, Chris lachte mee.
“Mooi, kunnen we samen zitten stuntelen.” Beide probeerden we ons bord zo netjes mogelijk leeg te eten, na een tijdje kreeg ik er eindelijk en beetje handigheid in.
“Hoe moeilijk het ook te eten is, het was lekker,” zei Chris tevreden. Ik knikte instemmend.
“Wil je ook nog ijs?” vroeg hij toen. Eigenlijk wilde ik wel, maar ik durfde het niet te zeggen.
“Eerlijk? Ik wel namelijk.”
“Oké, ik ook dan,” zei ik opgelucht.
“Ik wist wel dat je wilde, als ik het vraag bedoel ik het ook echt als vraag en niet om gewoon beleefd te zijn hoor,” antwoordde Chris met een grijns op zijn gezicht.
Ik bestelde een bananensplit met chocoladesaus, Chris deed iets met aardbeien.
Toen we dat op hadden zat ik toch wel echt vol.
“Heeft het gesmaakt?” vroeg de serveerster. Beide knikten we, Chris vroeg om de rekening.
Ik keek even op mijn telefoon, het was inmiddels al 8 uur. Het was zo gezellig, Chris was echt heel lief en grappig. Chris betaalde, daarna liepen we het cafeetje uit.