I'm your prey, and more...[Twilight-Edward Cullen]*Part 001*

Something i promissed...
Ik geloofde nog steeds niet wat ik dit weekend in het bos had gezien. Ik wist dat hij me was gevolgd. Hij volgde me iedere second. En ik wist dat hij niet zou opgeven. Eindelijk bij m'n klas trok ik m'n dikke jas uit. Als je in Alaska woonde kon je niet anders. Ik ging op mijn vaste plek zitten, bij het raam. Daar had ik een goed uitzicht op de naaldbomen en struiken. De les begon en ik zag hem elegant door de bosjes lopen. Z'n ogen waren nog zwarter dan tevoren. En ik wist waarom. hij was...een vampier. Hoe ik dat wist? M'n vader is eén van hen, dan wel de 'vegetarische'. Hij had me al veel gezegt dat de geur van mijn bloed weinig voorkwam en ongeloofelijk lekker rook. Ik wist waarom de jongen me als prooi nam. Ik blikte nog eens onopvallend naar hem, en observeerde. Z'n lange gestalte was intimiderend. Z'n gespierde armen waren goed zichtbaar onder de goed omsluitende stof van z'n zwarte trui. Daarover had hij enkel een grijze jas aan.
*Na school, in het bos*
Ik besloot te gaan wandelen. Ookal wist ik dat het levensgevaarlijk was. Ik hield mezelf voor dat ik vriendschap zou sluiten met de 'vijand'. Ik wist dat hij geen vijand was. En als hij het zich toch zou riskaren, had hij m'n vader achter zich. Ik verdrong het beeld van m'n vader, hem aanvallend, uit m'n hoofd. Ik ging op een boomstam zitten. Wachtend op hem. En toen verscheen hij, gesprongen uit een boom."Waarom ik, precies? Ligt het aan m'n geur?" Ik zag hem geschrokken kijken, niet verwachtend dat ik dat allemaal wist."Ik weet meer dan je denkt hoor." Kalm ging ik door. Ik was vastbesloten wat informatie los te krijgen."Hoe weet je dat dan?!"Z'n stem was ruw, maar toch te mooi om menselijk te kunnen zijn."Ik ken misschien iemand, die juist hetzelfde is als jou..." Toen stopte ik met praten."Dus je weet wàt voor monster ik ben? En wat ik jou kan aandoen?""Ik geloof er niet echt in dat je een monster bent, daarvoor heb je een veel te vriendelijke ogen voor."Hij keek me niet begrijpend aan."Mag ik je naam weten?"Ik zag hem aarzelen."Edward, Edward Cullen. Wat is de jouwe?""Lya Fanatic."Hij keek me onderzoekend aan."Maareuh, waarom ben je spoorzoeker, ik bedoel, wat is je achtergrond?""Ik weet niet of ik je dat wel kan vertellen..."Ik zag hem aarzelen."Je kunt me vertrouwen, heus.""Wel, ik ben nog niet zo lang spoorzoeker. Een klein jaartje denk ik nu. Ik ben het geworden vanwege... de dood van iemand van wie ik ongeloofelijk veel hield. Ze is doodgegaan door de domme fout dat ik d'r uit het oog verloor."Ik zag hem neerslachtig naar de grond staren."Jij kan er niks aan doen. Zo'n dingen gebeuren nu eenmaal. Waarschijnlijk was er iets anders met d'r gebeurd van 10 x grotere omvang dan dat jij er niet was."Ik leek hem getroost te hebben en stond op."Wat ga je doen?""Ik ga naar huis. En jij gaat dat ook doen en gaat wat op je positieven komen." Hij lachte even om m'n bazerige antwoord."Dag Edward." En ik liep verder naar m'n huis.

Is ie goed?
Reactie!
Moet ik door?
Xx.