~|| 007 ||~

Ik stelde mezelf voor om al mijn moed bij elkaar te rapen.
"Ik, ehm..je weet wel...er..." Ik slikte "groeit iets in mijn buik, weet je wel?" Fluisterde ik zachtjes in zijn oor.
"Hmmm..." Hij fronste wat nadenkend. Opeens leek het erop dat er een lichtje was gaan branden. "Je bedoelt...? Je bent zwanger?!" Hij keek verbaasd, maar ergens in zijn blik zag ik ook wat woede.
"Ja, zoiets." Ik probeer mijn tranen binnen te houden, iets wat heel moeilijk is op een moment like this.

"Maar hoe?" Hij pakte mijn handen vast en keek me boos aan.
"Nou ik en iemand deden het onveilig, maar het was echt per ongeluk! Per ongeluk!" Ik keek hem smekend aan en probeerde met dit excuus weg te komen. "Het was echt mijn bedoeling niet, papa. Echt niet!" Ik voelde nu al een traan over mijn wang rollen.

"Mmmm... wat moeten we nu doen." Hij leek zich opeens wat te bedenken. "He, maar je hebt me nog helemaal niet verteld van wie het is. Is het van eens mens of van een vampier?" Dit keer leek hij wat meer nieuwsgierig.
"Van een vampier." Fluisterde ik hem zachtjes in het oor. Hij leek hierdoor heel erg te schrikken.
"Maar je weet toch dat je daardoor dood kan gaan?! Charlotte, dit is foute boel!" Hij was zo boos dat zijn ogen vuur leken te spuwen.

"S-s-sorry." Bracht ik er stotterend uit.
Ik keek achterom en zag dat iedereen mij zat aan te staren. De Cullens waren inmiddels ook binnen gekomen.
"Wie heeft het gedaan?" Siste Caius boos.
"D-dat z-zeg ik niet, d-dan vermoordt je hem." Angstig schudde ik mijn hoofd.
"Maar lieverd, dat zou ik toch nooit doen? Dat weet je toch?" Zachtjes streelde hij mijn wang. Ik staarde hem ietwat ongelovig aan.