Chapter 4

De volgende dag werd ik wakker met een vervelend gevoel in mijn buik, ik voelde me echt rot over gisteravond. Ik vond hem echt heel erg aardig, en ergens had ik het gevoel dat mijn gedachte over hoe hij zou zijn niet klopte, maar toch, het zou meer dan logisch zijn… Ik keek op mijn telefoon en zag dat ik een whatsapp bericht had. Zou het dan toch? Nee, natuurlijk niet, het was van Emily.
Ene Christian vraagt wat er met je is, en ik vraag het me ook af, what ’s wrong? Je kan me alles vertellen…
Waarom reageer je niet? Mar, ik maak me zorgen! Die Christian zei dat je ineens weg wilde en hij voelt zich schuldig!
En nog honderden van zulke berichtjes, wel lief, Emily was altijd heel zorgzaam en zou me nooit laten zitten. Maar Christian maakte zich dus ook zorgen… Waarom stuurt hij me zelf dan niet iets? Ik moest Emily wel even wat terug sturen…
Ik sliep al, sorry. Was het nog leuk?
Al snel kreeg ik een reactie: Ja, het was heel erg gezellig . Maar wie was die Christian? En wat was er nou? Moet ik anders even langskomen?
Tuurlijk was het gezellig, zou ze met Greg gezoend hebben? Vast.
Haha, ik wil wel weten wat je uitgespookt hebt, je mag zo hier wel komen ja! Tot straks.
Ik kleedde me snel aan en ging naar beneden. Alleen Jorn zat daar, op de bank, hij was wakker maar hij zag eruit alsof hij elk moment weer in slaap kon vallen. Die is vast pas om een uur of 7 thuisgekomen. Toen ik bezig was een broodje te smeren zag ik Emily al aan komen fietsen, ik deed de deur voor haar open. “Goedemorgen!” zei ze vrolijk. Zo, die had het vast heel erg gezellig gehad gisteravond.
“Jij bent wel heel vrolijk,” zei ik lachend.
“Jaaaaa, ik heb gisteren met Greg gezoend!” schreeuwde ze enthousiast. Ik zei het toch.
“Oei, klinkt spannend, kom je nog binnen?” Ze lachte en liep naar binnen. We gingen in mijn kamer zitten.
“Nu vertel je eerst wat er was, en wie de hele Christian is!” commandeerde ze. Ik vertelde het hele verhaal en waarom ik naar huis wilde. Emily knikte begrijpend.
“Maar hij gaf zijn nummer, en hij was echt bezorgd toen je weg was hoor!”
“Zoveel geven hun nummer…” mompelde ik.
“Ook bekende voetballers die geen zin in stalkers hebben?” vroeg Emily toen.
“Tsja, je hebt wel gelijk, inderdaad. Heb jij Greg z’n nummer?” vroeg ik.
“Nee. Voor Greg betekende het waarschijnlijk veel minder dan voor Christian, maar ik zou immers alles doen voor zo’n avond met Greg,” zei ze lachend.
“Oké… Ik ben vast gemeen geweest gisteren, ik voel me nu echt schuldig tegenover Christian. Wat moet ik doen?” Ik voelde me echt hopeloos, wat een sukkel kon ik soms zijn.
“Je hebt z’n nummer toch?! Stuur hem een berichtje!”
“Oh… ja,” antwoordde ik twijfelend.
“Doen! Anders doe ik het!” Snel pakte ik mijn telefoon voordat Emily er aan kon komen. Ik zocht hem op tussen mijn whatsapp-contacten en klikte hem aan toen ik hem vond.
“Wat moet ik sturen dan?”
“Je excuses aanbieden voor gisteravond en zeggen dat je het wel gezellig vond,” antwoordde Emily. Ik voelde me nu nog schuldiger.
Hey, sorry voor gisteravond, ik vond het echt wel gezellig… Nog een leuke avond gehad?
Snel drukte ik op verzenden. Ik werd er zenuwachtig van, nu had ik hem toch nog eerst iets moeten sturen…
“Maar, vertel over Greg?” zei ik toen, om mijn aandacht van mijn telefoon af proberen te halen.
“Hij is geweldig! We hebben zo leuk gepraat, hij is echt heel lief… En hij kan ook goed zoenen hoor,” grinnikte ze.
“Mooi zo, jij krijgt het ook altijd voor elkaar hè!” zei ik lachend.
“Nou ik kreeg z’n nummer anders niet,” antwoordde ze zielig.
“Heb je die wel gevraagd?” vroeg ik.
“Nee, dat durfde ik niet.” Ze moest lachen, ik ook, normaal durfde zij altijd alles. Ik schrok, mijn telefoon trilde.
“Kijk dan!” zei Emily zenuwachtig. Ik opende het whatsapp’je.
Maakt niet uit, je hoeft nergens sorry voor te zeggen, had ik iets verkeerd gedaan? Ik vond het leuker toen jij er was…
Ik kreeg een heel vreemd, maar fijn gevoel in mijn buik. Hij was echt lief!
“Aah zie je! Wat een schatje!”
“Je blijft van hem af!” zei ik snel. We begonnen te lachen.
“Ik houd het wel bij Greg, denk ik…” zei ze lachend. Ik was alweer geconcentreerd op het schermpje van mijn telefoon, wat zou ik terugsturen? Na een paar keer de tekst veranderd te hebben werd het uiteindelijk dit:
Nee, je had niets verkeerd gedaan. Ik voelde me niet zo goed... Ah, dat is lief van je. Ik begin spijt te krijgen dat ik weg ben gegaan..
Ik had echt spijt gekregen, mijn avond had zoveel leuker kunnen zijn als ik hem zelf niet verpest had.
“Maar, wat moet ik nou doen met Greg? Kun jij met niet even helpen? Chris heeft zijn nummer vast wel…” zei Emily.
“Dat ga ik echt niet vragen,” antwoordde ik.
“Pleaaase,” smeekte ze.
“Nee, echt niet. Ik zorg wel voor een dubbeldate,” zei ik grijnzend.
“Ja, dat is je geraden! Maar uh, Mar, ik moet naar huis. Ik zou vanmiddag met mijn ouders naar mijn oma gaan.” Emily stond op.
“Oké, veel plezier!”
“Houd me op de hoogte van Chris hè!” Ze noemde hem Chris alsof ze hem al jaren kende, het lag wel wat lekkerder in de mond dan Christian als ik eerlijk was.
“Doe ik, groetjes thuis!” Ik liet haar naar buiten en keek toen op mijn telefoon of Chris al gereageerd had. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik zag dat ik een nieuw bericht had.
Misschien moeten we het dan even overdoen? Heb je vanmiddag tijd voor een drankje?
“JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!” riep ik. Ik was zo blij, hij wilde met me afspreken, yes! Tuurlijk kon ik! En anders maakte ik wel tijd vrij! Ik voelde me echt de gelukkigste persoon op de wereld. Ineens ging mijn kamerdeur open.
“Doe eens rustig!” zei mijn vader, oeps, ja. Mijn ouders lagen natuurlijk nog te slapen, lagen te slapen ja. Die waren nu dus wakker.
“Sorry…” zei ik lief. Mijn vader rolde met zijn ogen en liep weer weg. Gelijk begon ik weer als een gek te springen door mijn kamer. Oh, wacht, ik moest natuurlijk nog iets terug sturen!
Ja, is goed, leuk! Waar en hoe laat?
Wat moest ik eigenlijk aandoen? Ik snapte nooit hoe meisjes met die vraag voor hun kast konden staan, tot vandaag. Jemig, het was echt een enorme opgave, wat doe je dan aan? Iets gewoons? Iets stijlvols of juist een beetje stoer? Ineens voelde ik me een enorme noob, ik was 18 en sprong door mijn kamer als een klein kind. Ik sprong nog hoger van schrik toen ik mijn telefoon weer hoorde trillen.
Uur of 5? Als we dan op het Leidseplein afspreken, kijken we waar het gezellig is?
Ik keek op de klok, het was nog maar 1 uur. Was het maar zoals in films, daar was het dan ineens kwart voor 5 en moest de hoofdpersoon zich haasten. Ik, daarentegen had zoveel tijd om mezelf zenuwachtig te maken dat ik op het laatste moment nog af zou willen zeggen ook, maar dat zou ik niet doen. Echt niet.
Ja, goed! Tot dan. X
Oké, verder met deze kledingcrisis…