2.

      Zachtjes deed ik de deur achter mij dicht. Ik zette de verwarming - een hele oude uit het jaartal 2308 - aan en trok zo zacht mogelijk de koelkastdeur open. Er zat niet veel bijzonders in dus ik pakte maar een sneetje krentenbrood wat over was van gisteravond. Ik hoorde gerommel in de kamer van mijn ouders en even later kwam papa de woonkamer binnen.
      "Goedemorgen," bromde hij. Wow, die zonneschijn had goed geslapen.
      "Moi, pap." Papa trok ook de koelkastdeur open en dronk melk uit het pak.
      "Wat zijn we stoer vandaag," ik keek hem lachend aan. Hij kon het niet waarderen.
      "Hou je mond Eileen." Hij pakte de krant van gisteravond - op de één of ander manier werd bij ons de krant altijd pas aan het einde van de dag bezorgd, waardoor we 's ochtends altijd de krant van gisteren lazen - en sloeg hem open. Zo zat hij een tijdje stil in de kamer, pas toen mama uit bed kwam begon hij te praten.
      "Kijk nou wat die stomme Löffel over ons gezegd heeft." Papa wenkte mama, die niet geïnterreseerd was in politiek.
      "Die Bundespresident kan me echt niks schelen hoor, Patrick."
      "Ja, maar lees nou," papa legde de krant voor mama's neus. "Volgens hem zijn de Nederlanders een ondergeschikt volk. Wat mag dat nou weer betekenen?" Papa sloeg boos met zijn handen op de tafel.
      "Doe nou rustig. Hij bedoeld vast dat we ongeschikt zijn voor werk in Duitsland." Mama was ondertussen bezig met het aanrecht schoonmaken, het aanrecht was hartstikke schoon, maar mama had smetvrees, dus echt alles moest schoon.
      "Dat mag hij bedoelen, die klerelijer."
Ik rolde met mijn ogen, papa vloekte echt teveel. Kai, mijn broertje, kwam ook uit zijn slaapkamer en ging naast mij op de bank zitten.
      "Eileen, er zit een puist op je hoofd."
      "Jouw hoofd lijkt ook op een puist, Kai."