6.

Alex werd wakker in een normaal bed. Hij keek om zich heen en zag een normale kamer, die bij een normale veertienjarige jongen had kunnen horen. Alex was jammer genoeg alles behalve normaal, en vond de kamer helemaal niks.
Na een uur in die kamer te hebben gezeten werd hij een beetje ongeduldig. Hij zat bij MI6, daar was hij van overtuigd, en uiterst ongelukkig mee. Zijn maag begon ook noch eens te knorren, dat was een van de dingen waar hij zich mateloos aan ergerde.
Gelukkig werd de deur snel geopend en kwamen er 3 mannen binnen. Ze hadden allemaal minstens 3 wapens die je zo kon zien, en Alex wilde niet weten wat voor onaangename verassingen er nog meer onder hun kleren zaten. “Alen Blunt wil met je lunchen.” Oké het was dus al middag. Alex vond het niet bepaald een fijn idee om met de vijand te gaan eten en was dus van plan om weer eens in hongerstaking te gaan. Toen hij zijn maag hoorde rammelen kwam hij echter op een ander besluit. Er werden meteen 3 vuurwapens op hem gericht, omdat hij noch niet in beweging kwam.
Uiteindelijk belande hij op een stoel tegenover een sacherijnige, oude man, en betwijfelde hij of hij het hier langer dan 2 minuten zou uithouden. Tussen de twee stond een tafel met (voor een normaal mens ) een luxe lunch. De man tegenover Alex bleef stil. De 3 mensen die Alex binnen hadden gebracht stonde als lijfwachten voor de deur zodat ontsnappen onmogelijk was. Uit het niets klonk er gestommel op de gang. De deur vloog open en Yassen werd naar binnen getrokken. Toen hij Alex zag zitten werkte hij niet meer tegen en nam plaats op de lege stoel naast Alex. Zo, nu we compleet zijn kunnen we beginnen. We zijn hier allemaal om wat te bespreken over de toekomst van Alex. Over uw toekomst, meneer Gregorovich is vrijwel alles duidelijk.” De chagrijnige man bleef maar door praten op zijn eentonige toontje. Alex deed alsof hij na het eerste woord al niet meer luisterde. Nou ja, eigenlijk luisterde hij na het eerste woord ook niet meer, maar toen hij hoorde dat ze het over zijn toekomst gingen hebben trok dat zijn aandacht. Hij had verwacht dat hij geen toekomst meer had. De man tegenover Alex, ook wel gezegd meneer Blunt ging onverstoorbaar verder. “U gaat levenslang de gevangenis in.” Alex wierp een vernietigende blik naar Blunt. “Maar jij Alex hebt noch een kans. We sturen je naar de SAS. Daar woorden onder andere veel MI6 agenten getraind.
De SAS is een soort legerbasis, voor speciale militairen. Je zou ze kunnen vergelijken met MI6, maar het grote verschil is dat zij niet uit zichzelf op missie gaan. Als er bij ons een missie uit de hand loopt kunnen we er voor kiezen om een eenheid van de SAS. als versterking te sturen .” “Ze werken dus voor u?” siste Alex. “Niet echt. We kunnen hun hulp in schakelen, maar we werken wel samen, en als je weer normaal bent en je niet meer naar Scorpia verlangt kun je weer bij je oom gaan wonen.” “En u denkt dat, dat zieke plan van u gaat werken?” Blunt knikte zelf verzekerd. “Je bent gek” zij Alex “ik ga dus echt van mijn lang zal ze leven niet in het leger, en al helemaal niet als dat leger samen werkt met jullie!” “Daar ben ik nog niet zo zeker van.” Blunt schepte zijn boord vol, en gebaarde dat Alex en Yassen dat ook moesten doen. Die negeerde het aanbod echter. Yassen keek Alex aan. Hij begreep meteen wat Yassen bedoelde. Alex kende Yassen ondertussen zo goed dat hij begreep dat Yassen wilde zeggen dat het zijn schuld was en hij zich schuldig voelde. Alex knikte ten teken dat hij het begrepen had. “Eet toch wat, het is heerlijk.” “Geen trek” zijden de twee moordenaars in koor.
Een halfuur later zat Alex weer in de kamer waar hij was wakker geworden. Over een paar uur zou hij al vertrekken naar de SAS. … naar de vijand.