Chapter 2

Ik stond samen met mijn vader tussen de zingende en schreeuwende Ajacieden, dit was niet per se mijn lievelingsvak, beter gezegd helemaal niet. Maar mijn vader, die zelf ook altijd vrolijk meedoet, leek hier nooit erg in te hebben. Gefocust keek ik naar het veld, ze speelden goed. Vooral Eriksen speelde een goede wedstrijd, hij gaf mooie passes en kwam zelfs tot scoren.
“Wij zijn Ajax, wij zijn de beste!” galmde door de Arena, Ajax had 3-1 gewonnen. Blij liepen we van de tribune af.
“Wat een topdag, jij hebt gewonnen en Ajax speelde een prachtwedstrijd en wint van Feyenoord!” zei mijn vader trots. Ik lachte, als Ajax verloor was daarmee gelijk zijn hele dag verpest. Wanneer ze wonnen kon zijn geluk niet op. Mijn telefoon trilde.
Kom je om 8 uur bij mij? Gaan we ons even klaarmaken en dan gaan we uit! X Emily
Ik kreeg gelijk weer helemaal zin om uit te gaan, dat was alweer een tijdje geleden. Club Air waren we één keer eerder geweest, maar het was nu al mijn lievelingsplek om uit te gaan.
Toen ik thuis was at ik snel even en kleedde ik me om, ik trok mijn mooie zwarte jurkje aan. Hij was vrij kort en best wel strak, maar het bleef toch een elegant jurkje. Daarna stapte ik op de fiets richting Emily, Emily woonde vlakbij mij en het was ook niet zo ver fietsen naar het centrum, gelukkig, want warm was het niet.
“Heeeeey! Wat een mooi jurkje!” riep Emily enthousiast toen ze de deur opendeed.
“Dankjewel!” zei ik vrolijk en ik gaf haar een knuffel.
“Hoe laat komt de rest eigenlijk?” vroeg ik toen.
“Die komen over een uurtje en dan gaan we gelijk weg. Eerst nog eventjes ergens een drankje doen.” Ik knikte en liep door naar haar kamer, haar make-upcollectie maakte mij altijd weer jaloers. Handig, zo’n beste vriendin. We maakten ons op en praatten wat.
“Hoe was Ajax eigenlijk?” vroeg ze toen.
“Ja, leuk. Ze hebben gewonnen!”
“Misschien komen de spelers ook wel in Club Air!” zei ze enthousiast. Ik moest lachen, dingen waar zij over nadacht zouden nooit in mijn gedachten opkomen.
“Wie weet, vast niet.”
“Hebben ze eigenlijk wel leuke spelers, naast Van der Wiel?” vroeg Emily.
“Daar heb ik eigenlijk nooit op gelet…” antwoordde ik eerlijk. Ik was geïnteresseerd in voetbal en keek dan pas als laatste naar hoe de voetballers eruit zagen.
“Dan zullen we dat vanavond zien!”
“Áls ze komen,” zei ik, zo down-to-earth als ik ben.
“Jajaaa.” Emily deed zoals gewoonlijk weer wat teveel make-up op, zijzelf vond het heel mooi en ik had inmiddels doorgekregen dat ik er niets van hoefde te zeggen, want ze deed het toch wel. Ik was meer van de naturel look, met een beetje mascara, blush en wat lipgloss vond ik het wel weer genoeg.
Toen we uiteindelijk bij Club Air aangekomen waren stond er een rij. Ach, dan zou het in ieder geval druk worden.
“Oh my goood!” riep Emily en ze trok aan mijn arm.
“Wat?”
“Kijk! Daar! Daar is Van der Wiel!” zei ze een beetje geobsedeerd, fangirl-achtig.
“Och, ja. Nou, dan had je nog gelijk ook.” Ik zag hoe hij de club binnenliep terwijl allemaal meisjes wanhopig zijn aandacht probeerden te trekken. Als ik eerlijk mocht zijn, zag ik niet waarom iedereen hem nou zo geweldig vond. Na een halfuur gewacht te hebben mochten we eindelijk naar binnen. Gelijk had ik gevoel alsof ik in een sauna zat, wat was het hier warm… We liepen verder, in een flits zag ik Van der Wiel lopen. Ook Emily merkte dat op.
“Zullen we daar even heengaan?” vroeg ze, terwijl ze wees naar de plek waar ik hem net nog zag lopen.
“We gaan niet de hele avond achter hem aanlopen hè?” vroeg ik toen. Ze schudde haar hoofd en sleurde me door de menigte. Helemaal achteraan in een hoek stond hij weer. De geobsedeerde meisjes van in de rij leken hier niet te zijn, beter gezegd, hij leek ineens een gewoon persoon die niemand kende.
“Staat hij daar nou te praten met andere voetballers?” vroeg Emily. Ik haalde mijn schouders op, ik wilde absoluut niet achter hen aanlopen, ik schaamde me al bij de gedachte. Emily leek daar niets om te geven en liep vastberaden op het groepje af. Hoofdschudden liep ik mee.
“Doe normaal man, laat ze,” zei ik.
“Het zijn toch gewone mensen?” vroeg Emily. Ik knikte. “Dus, op gewone mensen stap ik toch ook af als ik een praatje met ze wil maken, waarom niet bij hen?” Ja, daar viel weinig tegenin te brengen, maar in feite waren ze dan toch niet helemaal gewoon. Ach ja, wat, ik kon Emily toch niet tegenhouden.
“Hoi,” zei ze tegen Van der Wiel, terwijl ze haar hand uitstak, “ik ben Emily, en jij?” Ik proestte het uit, schijnheilig dat ze was.
“Gregory, maar zeg maar gewoon Greg, spreekt wat makkelijker uit,” antwoordde hij vriendeijk. Nou, ze had het voor elkaar hoor. Ik keek om me heen, ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Toen voelde ik een hand op mijn schouder, ik schrok en draaide me om. Voor me stond een lief uitziende jongen met blond haar, hij kwam me bekend voor, maar ik kon hem niet plaatsen. “Is dat jouw vriendin?” vroeg hij, terwijl hij zijn blik op Emily richtte. Ik knikte.
“Kent ze Greg?”
“Nee, ja nu net,” antwoordde ik, ik probeerde mijn lach tegen te houden.
“Oké, ik vroeg me al af waarom ik jou dan niet eerder opgemerkt had,” zei hij glimlachend. Hij stak zijn hand uit. “Ik ben Christian, jij?” Ineens wist ik het, dit was Eriksen! Die zo goed speelde vandaag! Normaal gaf ik niet om beroemdheden, maar op één of andere manier voelde ik me ineens heel belangrijk, dat dé Eriksen van Ajax tegen me praatte.
“Marenne, aangenaam,” antwoordde ik.