Chapter 1

Ik dribbel richting de goal, de keeper komt op me af en met een keurig lobje leg ik de bal in goal, zo over de keeper heen. Ik begin te juichen, dan hoor ik een akelig gepiep, steeds luider, luider… Ik sloeg snel mijn wekker af. “Kutding.”
Ik stond moeizaam op, nog half slapend de badkamer in waar ik me langzaam aankleedde. Bij de gedachte dat ik vanmiddag een wedstrijd tegen de medekoploper had was ik ineens klaarwakker en voelde ik me heel zenuwachtig. Ik snelde de trap af en schoof aan tafel waar mijn broer Jorn al zat.
“Goedemorgen,” mompelde hij.
“Morgen.” Ik smeerde een stuk brood, maar ik kreeg geen hap door mijn keel. Normaal was ik nooit zo zenuwachtig, maar nu wel… Vandaag was belangrijk, ik moest en zou scoren. Ik stond linksvoor en had al aardig wat goals op mijn naam staan.
“Ben je er klaar voor?” vroeg mijn vader toen hij binnen kwam lopen, hij was mijn trouwe supporter, mijn moeder ook trouwens. Ik knikte en stond toen op om mijn schoenen aan te trekken.
“Kom je ook kijken?” vroeg ik aan Jorn, hij schudde zijn hoofd. “Ik moet zelf straks in Utrecht voetballen, sorry. Succes!”
“Dankjewel, jij ook!” Met die woorden liep ik de deur uit achter mijn vader aan, wetende dat we in de auto toch nog wel even moesten wachten voordat mijn moeder ook in zou stappen. Toen we compleet waren vertrokken we, ik was inmiddels zo zenuwachtig dat ik het gevoel had dat mijn maag zich omkeerde. Mijn vader sprak me bemoedigend toe, maar mijn zenuwen werden daar niet minder van. Bij de club aangekomen liep ik met mijn beste vriendin Emily de kleedkamers in. Na een uur stonden we klaar op het veld om te beginnen. Wij trapten af en ik kreeg gelijk al een kans, maar ik schoot naast. We speelden slecht, zo slecht dat we na een kwartier al 0-1 achter stonden. Gelukkig konden we het zo houden tot de rust, waar we een enorme preek van onze trainster kregen, maar ze had wel gelijk, zo kon het niet. Zo gemotiveerd als het maar kan liepen we het veld op, vastbesloten om te winnen. Na mooie combinaties en goed spel kreeg ik de bal weer voor mijn voeten, ik gaf hem af op onze spits en ze schoot hem snoeihard in de kruising.
“Yes!” juichte ik terwijl ik op haar afrende. Daarna ging het alleen maar beter en eindigden we de wedstrijd met 3-1, waarvan ik de laatst had gescoord. Trots kwamen mijn ouders op me af. “Goed gespeeld lieverd!” zei mijn moeder. Mijn vader gaf me een klopje op mijn schouder.
“Dit is wel een feestje waard!” zei Emily in de kleedkamer aangekomen.
“Zeker! Zullen we vanavond naar Club Air?” vroeg ik toen.
“Ja! Wie gaan er mee?” vroeg Emily, overbodige vraag natuurlijk. Iedereen gilde.
Snel ging ik douchen en kleedde ik me om, Ajax moest straks spelen en ik ging weer eens een keer mee met mijn vader. Ze moesten tegen Feyenoord, dat is altijd wel een leuke wedstrijd.