Hoofdstuk 14 - Alec's POV.

En echtwaar, ik was gelukkig. Met Renesmee aan mijn zijde, Jane aan mijn andere zijde. Ik weet nog wat Sulpicia een paar avonden gezegd had, voor ik Renesmee ging halen..

'Weetje zeker dat je haar wil?' vroeg Sulpicia, en ik keek naar haar op. Ik zuchtte. 'Ja, Sulpicia. Ze is .. gewoon speciaal, anders dan de anderen.' zei ik en liep naar het raam toe en keek de heldere nacht. 'Je weet dat ik alleen wil dat mijn zoon gelukkig is he.' ze glimlachte en ik keek om. 'Dat weet ik' zei ik en grijnsde. Ze ging in het raamkozijn zitten, en wenkte dat ik mocht gaan, op weg naar Renesmee. Ik had mijn hand op de deurklink gelegd toen ze mijn naam riep. 'Alec?' vroeg ze, en zette haar hand onder haar kin. 'Ja, vrouwe?' vroeg ik en draaide mezelf om. 'Zeg tegen Jane dat het een jacht is, zeg NIET dat je.. op het meisje valt, laat niets merken, je weet hoe Jane is.' Ik knikte, ze had gelijk, ik moest Jane echt niets vertellen. Ik deed de deur open, en stapte de gangen in, richting de troonzaal. Toen ik binnenkwam, knikte Aro naar me, als teken dat ik mocht gaan. 'Felix, Demetri, Santiago en Jane.. zouden jullie met mij mee willen op jacht naar Renesmee?' Ik zag dat Jane een blik uitiwsselde met Aro, en hij rustig knikte, en dus naar me toe liep en mijn hand vastpakte. Ik glimlachte, en de rest van wie ik de naam had genoemd volgde me...

Ik werd weer de werkelijkheid in gezogen, en keek met een stralende blik naar Renesmee, die met diezelfde blik terugkeek. Athenodora keek naar Caius. 'Is het niet tijd voor een rondleiding, Heidi?' vroeg ze met haar stem die klonk als belletjes in de wind. Ze stapte naar voren. 'Als u dat wilt, dan wel vrouwe.' zei ze en knikte eerbiedig naar haar. Heidi was tot nu toe wel een van de aardigste mensen in de Volturi die ik had ontmoet. 'Neem de schattige Renesmee ook mee, die trekt vast ook mensen!' zei Felix, en grijnsde breed naar me. Ik knikte hem dankbaar toe, ik deed liever iets dan dat ik hier dagen stond. 'Ik ga mee.' zei Alec beslist. Ik knikte, ik had liever dat hij bij me was, het was allemaal nog zo nieuw voor me.. Hij pakte mijn hand beet, en trok me mee naar buiten. We liepen naar de grote fontein, waar we op de rand gingen staan, en naar de mensen keken die hier op het grote plein aan het lopen waren. Er kwamen een groepje jongens aan, en ik bekeek ze. Ik voelde dat er een paar ogen op mij, heidi en Alec gericht waren. Ik liet zijn hand los, en stond een beetje van hem af, om meer aandacht te trekken. Het groepje jongens, zoals ik al verwacht had, liep op me af. Ik dacht om iets te vragen, maar in plaats daarvan duwde eentje me zo het water in. Ik viel in het water, met mijn hoofd op de stenen. Ik gilde, en stond woest op. Ik voelde hoe het bloed achter uit mijn hoofd weg sijbelde, en zocht wanhopig naar Alec. Ik zag dat Alec met de jongens stevig vast, richting het kasteel liep, om ze waarschijnlijk al aan onze meesters te geven. Ik ging, helemaal doorweekt, op de rand zitten en keek Heidi aan. 'Kan je misschien een handdoek halen ofzo..?' vroeg ik voorzichtig. 'Niet nodig, gebruik mijn sjaal maar.' zei ze en reek een mooie bloedrode sjaal naar me. 'Dankjewel' mompelde ik en drukte de schaal stevig tegen mijn wond. Ik voelde het branden, maar ik moest het erop houden. Al snel kwam Alec terug. 'Renesmee!' zei hij verschrikt toen hij het rood achtige water zag van mijn bloed. Ik glimlachte wrang. 'Het gaat al beter' bekende ik. Hij tilde me snel op, en bracht me naar zijn kamer. Het waren mooie zwart met witte muren, en dik zwart belegde vloerbedekking. Een mooi ijzeren bed, met een zwarte hemel erboven opgehangen. Er stond een spiegel aan de muur, en verder een grote verzameling boeken, en een grote zwarte kast vol met kleding. Wat me opviel, was dat er ook vrouwen kleding lag. 'Zijn die kleren voor mij?' vroeg ik zachtjes en wees naar de 'meiden-kant' van de kledingkast. Hij knikte 'Ja, je slaapt nu bij mij. Als je dat wil teminste..' zei hij en glimlachte engelachtig naar me. Ik knikte instemmend 'Natuurlijk wil ik dat!' Hij legde me op bed neer, en kwam naast me liggen. 'Aro hoord dit zo wel van Heidi..' zei hij, als teken dat hij niet naar de meesters toe moest. Ik knikte. Ik kroop dicht tegen hem aan, en kuste hem voorzichtig. Hij kuste me terug, en nam me in zijn armen. Zo bleven we een tijdje liggen, tot ik rustig in slaap viel, met de sjaal nog op mijn achterhoofd vastgebonden.