Hoofdstuk 12 - Alec.

Toen we uit het zicht waren tilde Alec me op, en hief me over zijn schouder. 'Hey!' zei ik, terwijl ik moest lachen door deze plotselinge actie. Alec was niet lelijk, het tegenovergestelde, maar hoe zat dat dan met Jacob? Jacob was een weerwolf, eerder een vijand van mijn soort dan een vriend. Maar hij was ingeprent met me, hield meer van me dan hij ooit van iemand had gedaan, Als ik met Alec zou nemen, en hij erachter zou komen, zou hij sterven van eenzaamheid. Alec liep in een snel tempo door de gangen van Volterra heen, en bleef staan bij de grote fontein in het midden van het stadje. Hij plantte me behendig op de rand van de grote fontein, Hij ging naast me zitten, en staarde naar de maan. Hij leunde tegen me aan en ik bleef als een dooie naast hem zitten, bewegingloos. Hij zuchtte. 'En.. wat vindt je ervan?' vroeg hij en keek me even aan. 'Het is.. even wennen.' zei ik en glimlachte wrang naar hem. Hij knikte begrijpend. 'Dat snap ik.' zei hij. Ik verschoof even, en keek hem aan. 'Er is niets mis met je, het is gewoon.. jacob, hij kan niet zonder me..' zei ik en fronste even. Ik wist echt niet wat ik moest doen, kiezen voor iemand van mijn eehm.. eigen soort, of verder gaan met mijn oude leventje, en verdergaan met de wolf? ik aaide Alec over zijn hoofd, en ik zag hem glimlachen. Onwillekeurig glimlachte ik ook. Dat had hij waarschijnlijk gezien, want bijna direct na die glimlacht vroeg hij 'je vindt dit ook fijn.' het was geen vraag, meer een gewone zin, een bevestiging. Ik lachte vreugdeloos. 'Het is niet onprettig.' zei ik en sloot mijn ogen. 'Ben je moe?' vroeg hij en legde zijn arm om mijn schouders heen. 'Een beetje.' lachtte ik. 'Wil je liever naar het kasteel toe, en daar uitrusten om morgen verder te kunnen praten?' vroeg Alec, en hij stond op. Ik knikte 'Lijkt me een strak plan.' Hij tilde me weer op en hield me dit keer gewoon in zijn armen. Hij opende de deuren en rende door de gangen van het kasteel, opweg naar mijn logeerkamer. Hij zette me neer voor mijn kamer. 'Als er iets is.. roep dan gewoon zachtjes mijn naam, ik ben toch heel de avond wakker.' zei hij en glimlachtte naar me. Ik glimlachte terug. 'Doe ik.' Hij leunde naar me toe en gaf me een zacht kusje op mijn lippen. Ik bloosde, en voor ik het wist was hij weg, waarschijnlijk opweg naar zijn eigen kamer. Ik deed de deur zachtjes open, en knipte het licht aan. Het was een mooie kamer, die leek wel te glimmen van al het goudachtige stof waarmee het bedekt was. Ik plofte op bed, en viel in een diepe slaap. Midden in de nacht hoorde ik mijn deur opengaan, maar deed net of ik sliep, en hield mijn ademhaling regelmatig, zodat diegene het niet zou merken dat ik wakker was. Ik voelde hoe de andere kant van mijn bed indeukte, en voelde hoe ijskoude lippen zich in mijn haar plantte, en me een zacht kusje gaven. Hij plaatste volgens mij zijn hand onder zijn kin, en bleef naar me kijken terwijl ik weer in een slaap dompelde, en hij de volgende ochtend nogsteeds naar me lag te kijken toen ik wakker werd.