Hoofdstuk 11 -

Ik voelde niets meer. NIETS. Ik kon niet denken. Ineens voelde ik koude armen die me vasthielden, en hoorde het geritsel van de blaadjes onder hun voeten. Nu wist ik het weer. Ik was bij Alec en Jane. Ze hadden me verlamd, waarom? ik keek omhoog en zag dat Felix me vasthield, en dat hij omsingeld was door wachten. Ik rilde en Alec voelde het. Hij keek me aan. 'Waarom?' vroeg ik en hij schudde zijn hoofd en keek weer voor zich. Ik zuchtte en rolde uit zijn armen. Hij struikelde bijna over me heen en vloekte. Ik stond op en deed een poging weg te rennen, wat mislukte. Binnen een paar seconden lag ik weer in zijn armen, maar dit keer in een greep waar ik niet uit weg kon glippen. Ik baalde, wat als ik mijn familie nooit meer terug zag? Ik keek naar Jane die voorop liep. En toen hield ik het niet meer. De tranen stroomde over mijn wangen. Waarom? waarom moest ik nou weer mee? wat had ik fout gedaan? zouden ze me vermoorden? ik hoopte van niet. Ze macheerde voort zonder ook maar een klein beetje aandacht aan me te besteden. Al snel arriveerde we in Volterra, sneller dan ik ooit had verwacht. We liepen langs Gianna, en al snel zag ik haar vanuit mijn ooghoeken meelopen. Ook zij was nieuwschierig wat ze met het kleine Cullen meisje gingen doen. Alec droeg me nogsteeds in zijn armen naar het midden van de zaal, en liet me daar op de vloer zitten. Ik stond in een reflex op en keek Aro aan. 'Kleine Renesmee Cullen!' riep hij, naar mijn idee té vrolijk. 'Hallo Aro!' riep ik, alsof ook ik zo vrolijk was als hij was. Ik keek rond en zag dat alle ogen op mij gericht waren. Ik slikte even en keek weer naar aro. 'Jij vraagt je zeker wel af waarom je hier bent?' vroeg hij, en liep op me af. Ik knikte instemmend en gaf hem mijn hand, die hij duidelijk wilde. Hij las al mijn gedachtes, ook de vraag waarom ik hier was. Hij keek me aan. 'Faschinerend!' zei hij en zwaaide met zijn handen achterlijk in de lucht. 'Deze kleine dame van de Cullens heeft een relatie met een weerwolf! geweldig!' riep aro en trok me mee richting zijn troon. Hij lachtte even. 'Oke oke, nu antwoord op jou vraag, lieve Renesmee.' zei hij en gebaarde richting Alec. Hij boog zijn hoofd. 'Hij mag het je zelf vertellen.' zei Aro en glimlachtte vriendelijk naar Alec. Alec knikte naar hem en richtte zich op mij. Hij liep naar me toe en hield mijn blik goed vast. 'Je bent.. bijzonder, zoals je weet..' zei hij twijfelend, en wist niet goed wat hij hierna moest zeggen. Ik zag hem verwoest zoeken naar woorden die hij niet kon vinden. 'En voor mij zeker.. ik.. vindt je meer dan bijzonder door je soort, maar ook gewoon omdat ik je.. leuk vindt.' zei hij en kneep zijn ogen dicht, wachtend op mijn reactie, en op die van Jane. Jane had waarschijnlijk niet geweten dat dit gezegd zou worden, waarschijnlijk niet eens dat hij op me verliefd was. Ze siste woest en beende op me af, klaar voor de aanval. Ik dook ineen en Alec sprong voor me. 'JANE LAAT DAT' riep hij en balde zijn handen tot vuisten. Ik wist niet echt wat ik moest zeggen. Iemand van mijn leeftijd, maar die al meerdere eeuwen leefde, die mij leuk vond? en het lievelingetje van Aro was? Oké, dit was raar. Ik keek naar aro die geboeid toekeek. Mijn blik ving die van Caius. Hij keek me onderzoekend aan. Toen keek ik naar Marcus, die alleen maar dood voor zich uitstaarde. Ik richtte me weer op Alec en Jane. Jane stond grommend naar mij te wijzen, en Alec keek woedend haar kant op. 'Genoeg' zei Aro, en liep naar me toe. 'zou ik jou hand weer even mogen, beste Renesmee?' hij pakte mijn al voor ik antwoord kon geven. Ja, ik wist het gewoon niet. Hij sloot zijn ogen om zich te concentreren, en keek Alec aan. 'Ze denkt nog, ze had dit nooit verwacht.' zei hij en glimlachte naar me. Ik glimlachte wrang terug. 'Waarom neem je haar niet even mee naar buiten Alec?' vroeg Sulpicia en glimlachte naar me. Alec pakte zonder pardon mijn hand vast, en leidde me sierlijk naar buiten.