Hoofdstuk 10 - Volturi?

Ik kneep mijn handen dicht, en keek naar Jasper. 'Wat willen ze?' vroeg ik, en ik voelde hoe het ijswater mijn lichaam overnam. Ik stond aan de grond genageld, bang van wat ze zouden zeggen. Jasper keek me aan, en toen naar Alice. Ik zag haar mond bewegen, maar ze stootte alleen een wanhopig geluidje uit. 'Iiiiik moet met Jazzzz praten..' zei met moeite. Ze stond behendig op van de bank, en trok Jasper mee naar hun slaapkamer. Ik luisterde ingespannen naar hun stemmen. '.. ik had al verwacht dat dit ooit zou gebeuren..' zei Jasper, die duidelijk erg gefrustreerd was. 'Ze komen binnen 3 dagen al..' zei Alice en ik hoorde dat ze door hun kamer liep te ijsberen. 'Ze willen Edward, Bella en mij..' zei ze en was gestopt met ijsberen zo te horen. Ik hield mijn adem in. Niet mijn papa, mama en mijn gekste en drukste tante! ik hield Rosalie steviger vast en begroef mijn gezicht in haar sjaal. De tranen stroomde over mijn wangen. Ze mochten niet gaan.. niet zonder mij! en de Volturi... Ik zag een beeld voor me van mijn ouders en Alice in een Volturi pakje voor me, en rilde. Rosalie had het nare beeld gezien, omdat ik haar vasthield, en gaf een kus op mijn haar.'We laten het niet gebeuren prinses.' zei Rosalie en nam me mee naar de bank, waar ik tegen haar aan leunde, en dacht aan een leven zonder papa, mama, en tante Alice. Het was moeilijk voor te spellen: Mijn moeder.. dat lieve en belangrijkste figuur in mijn leven.. zomaar, poef, weg. En dan papa.. zijn soms wat extreme voorzichtigheid.. ja, misschien gek, maar die ga ik ook missen. Wie gaat me helpen als een echte vader als ik in de problemen kom? Emmett? nee die is niet mijn vader. Niemand zou mijn ouders kunnen vervangen. En dan nog tante Alice.. Oké, ze was niet zo op me gesteld, maar dat begreep ik wel. Ze kreeg hoofdpijn van mijn rare bestaan: half vampier half mens was ze nooit geweest.. ik bellemerde haar zich in het zien van de toekomst. Zelfs ik vond het vervelend, maar kon er niets aan doen. Ik verschoof even op de bank. Emmett was naast me komen zitten, en sloeg ook een arm om me heen. 'Ness, als het moet zullen we er zelfs voor vechten, dat weet je.' zei emmett, die niet echt goed wist wat hij moest doen. Ik schudde mijn hoofd heftig op en neer. 'Nee, het komt niet goed. De Volturi krijgt zowat altijd alles wat ze willen!' zei ik en barste weer in tranen uit. Esmé kwam aangelopen met een beker warme chocolade melk, en gaf het aan me.'Dankje..' zei ik met een bevende stem. Ze knikte en glimlachte liefdevol naar me, daarna was ze weer weg naar de keuken om met Carlisle te praten. Even later hoorde ik de achterdeur dichtslaan: Ze gingen dingen bespreken samen, dat was duidelijk. Ineens schoot er een pijnlijke gedachte door me heen. Wat als ze niet terugkomen? ik rilde en Rosalie keek me vragend aan. Ik legde mijn hand op haar arm en keek haar verdrietig aan. 'Lieverd, ik weet zéker dat ze wel terugkomen.' zei ze en wurgde me bijna, zo hard knuffelde ze me. Ik wrong me uit de omhelzing, en liep naar buiten. 'Ik ga Jacob bellen!' zei ik en rende richting de grens. Bellen? geen zin, hij moest maar hier zijn, nú. Ik rende het huisje binnen. 'Hoi Billy!' zei ik en liep naar hem toe. 'Waar is Jake?' vroeg ik en zette een glimlach op. 'Die is naar de kliff toe..' zei hij betwijfelend. 'Oke bedankt!' riep ik en rende weer als een speer naar de klif. Midden in het bos legde ik mijn handen op mijn knieën en zoog lucht binnen. Een halfuur rennen kon ik zelfs maar nét hebben. Toen ik weer op adem was, keek ik op en liep verder het bos in, als ik liep kon ik meer hebben. Ik hoorde iets dichterbij komen, en toen ik me omdraaide, zag ik Jane en Alec voor m'n neus staan. 'Hallo Renesmee.' zei ze en glimlachte kinderlijk naar me, eng gewoon. 'Dag Jane..' zei ik met licht trillende stem. Jane merkte mijn angst, en glimlachte triomfantelijk. 'Kan ik iets voor je doen..?' vroeg ik zo beleefd mogelijk. 'Ja met ons meegaan.' zei ze lachend en riep naar Alec 'Nu.' Binnen 5 seconden voelde ik niets meer, en viel verlamd op de grond.