04

---2 weken later---

-Justine-

Ik genoot van de 1D muziek terwijl ik een tijdschrift aan het lezen was. Ik stopte bij een artikel van one direction, en dacht meteen terug aan 2 weken geleden. Ik dacht er eigenlijk elke dag wel 10 keer aan. Ik slaakte een gil toen ik achteruit werd getrokken. Ik viel met een harde klap van mijn stoel op de grond. Toen ik mijn ogen opende keek ik recht in het gezicht van 5, blijkbaar geamuseerde, jongens. Meteen kwam er ook een glimlach op mijn gezicht terecht.'Hello Justine!!' Kwam er uit hun monden. Ik stond recht om ze allemaal een knuffel te geven. Toen dat gebeurd was begon Louis iets te enthousiast te roepen waardoor mijn oren pijn deden. 'Justine, we hebben een verrassing voor je!!' Ik keek Louis aan met een verbaasd gezicht waardoor ze allemaal moesten lachen. 'Wat is die verrassing dan?' 'Kom mee.' Zei Zayn, terwijl hij me aan mijn arm meetrok naar buiten. Ik schrok toen twee handen zich voor mijn ogen plaatsten, maar werd gerustgesteld door een stem die me altijd rillingen bezorgde. En wie deed dat altijd? Jaja, je raadt het goed, de stem van Harry Edward Styles. Ik werd nog steeds meegetrokken door Zayn, en had nog steeds Harry’s handen op mijn ogen. Ik hoorde hoe een deur geopend werd, en vervolgens weer werd gesloten. 'Nu moeten we de trappen opgaan.' Werd er in mijn oor gefluisterd. Ik knikte, als teken dat ik het had begrepen. Traag en voorzichtig gingen we de trappen op. Nog een deur werd geopend, en met z’n allen stapten we naar binnen. Eindelijk stonden we stil, Zayn liet mijn hand los maar Harry hield nog steeds zijn handen op mijn ogen. '3 2 1, surprise!!!' Harry’s handen verdwenen van mijn ogen, en een prachtig appartement kwam tevoorschijn. We bevonden ons in het appartement voor mijn huis, ik had hier al altijd willen wonen. Het is hier niet groot maar dat hoefde ook niet. 'Wow, het is hier prachtig.' Kwam er uiteindelijk uit mijn mond. 'Ja hé, dat vind ik dus ook.' Voegde Louis eraan toe. 'Van wie is dit hier?' 'Van ons.' Zei Liam met een blij gezicht. 'Je meent het niet!' 'Ja, we menen het Justine, het is echt waar.' Ik keek Harry aan terwijl hij die woorden uitbracht. Hij zei mijn naam, hij zei mijn naam!! 'Pfff, ik wou dat ik hier woonde.' 'Met ons bedoelden we dus ook jij.' Niall keek me met een dat-is-logisch-gezicht aan. Ik slaakte een gil van blijdschap. De jongens verklaarden me waarschijnlijk allemaal voor gek, maar dat kon me op dit moment eventjes niet schelen. 'Maar je zult het wel moeten delen met ons.' Zei Zayn vlug. 'Ja dat wist ik.' 'Ah oke dan, en vind je dat goed?' 'Wat denk je zelf, jullie zijn echt de beste mensen die ik ooit heb ontmoet. En dat zeg ik niet omdat jullie beroemd zijn, ik meen dit echt.' Vrijwel meteen werd ik in een groepsknuffel getrokken. Langzaam verdwenen alle armen van rond mij, en stond iedereen weer op zijn plek. Iedereen ging in de zetel zitten, dus volgde ik maar. 'Dus hoelang blijven jullie in België?' Vroeg ik, met de gedachte of ik dat eigenlijk wel moest vragen. 'Euhm, 5 dagen of zo, denk ik.' Ik keek Liam aan terwijl hij die woorden zei. Slechts een ‘o’ kwam er uit mijn mond. 'Dus kunnen jullie me even rondleiden, ik weet niet waar ik alles terug kan vinden.' 'Goed idee, kom.' Zei Zayn terwijl hij rechtstond. Iedereen schoot direct recht en liep naar een kamer. Ik stond traag op en liep er maar traag achteraan. Een rilling schoot langs mijn rug toen Harry mijn pols vastnam en me meetrok. Ik schonk hem een kleine glimlach, en keek hem recht in zijn twinkelende ogen aan. Hij glimlachte terug, maar draaide zich dan weer om en trok me verder mee.