Behind The Fairytale |21|

Behind The Fairytale |21|
Kaylee Melania Hope
‘En, wat vind jij van de mythiologie en al die dingen?’ Daniël draaide zich op zijn stoel om en richtte zich op mij. We waren net uit elkaar gezet omdat we veel te veel lawaai maakten en nu zat ik dus naast dat ene verlegen strevertje Sophie. Ze zat heel de tijd tegen me te zeggen dat ik niet op dat openklapding waar je een bord op kan zetten moest leunen omdat het dan kapot ging. En toen ik met mijn knieën op de zetel ging zitten om Daniël beter te kunnen zien, had ze geïrriteerd gezucht. Maar allemaal heel zacht, bang om me kwaad te maken.
‘Nu, of over het algemeen?’ Vroeg ik hem.
‘Beide.’ Hij grijnsde en wist waarschijnlijk maar al te goed wat ik bedoelde.
‘Wel, nu vind ik het verschrikkelijk stom, het is echt niet cool dat we naar dat indianenreservaat moeten, zouden we dan ook om palen moeten dansen en in tentjes zitten? Ik hoop van niet... Maar over het algemeen vind ik het ook niet helemaal fantastisch, sommige dingen zijn wel cool, maar de meesten helemaal niet. Vroeger, toen ik echt nog klein was, vond ik het wel helemaal geweldig.’ Genoeg details? ‘En jij?’ Ik hoopte dat hij een uitleg ging geven die minstens even lang was als die van mij, of langer, want ik hield van het warme geluid van zijn stem en de manier waarop hij sprak.
‘Nu vind ik het nog wel chill, kommaan, daar missen we weer wat les bij. En vroeger geloofde ik er niets van, nu is het nog altijd ongeloofwaardig, maar zeg nu, vampiers. Hoe cool zou het wel niet zijn om onsterfelijk te zijn? Oke, verbranden in de zon is wel minder fijn, en om elke dag in een kist te liggen, dat is het volgens mij ook niet waard. Of zeemeerminnen, is dat niet de droom van elk klein meisje? Een zeemeermin zijn? Big Foot is ook geweldig. En dan heb je natuurlijk ook nog de tandenfee. Een eigen fee, die al je wensen waar kan maken, geef toe, dat wil jij ook.’ Mijn dromen bestaan al, jij. Maar dat zei ik maar niet luidop.
‘Oke, je hebt gelijk, ik wil ook een fee. En een kabouter, altijd al een goed excuus geweest...’ Ik grinnikte om mijn eigen grap en keek blij naar Daniël toen ik zag dat die ook lachte.
‘Ja, die zijn inderdaad wel handig. Maar misschien dat ze echt dingen verknallen en kwijt doen, dat is dan nog wel het nadeel aan die kleine mensjes...’
‘Allemaal rustig blijven zitten tot de bus volledig stil staat en ik zeg dat jullie mogen vertrekken!’ Klonk het opeens door de luidsprekers van de bus. De bus stopte en met veel lawaai opende de deuren. Iedereen stond al recht, natuurlijk luisterde er niemand naar de bevelen van “allemaal terug gaan zitten” en “blijven wachten tot ik zeg dat je mag vertrekken”. Dus na een tijdje schakelde meneer Johnsons over naar dingen als “allemaal verzamelen voor de bus” en “we gaan de school zachtjes en zonder geluid binnen, de lessen zijn ook hier bezig”. Met veel lawaai een een hopeloos rondrennende leerkracht gingen we de school binnen en zag ik direct een van de jongens van aan La Push lopen. Een kleinere, Seth was zijn naam denk ik. Daniël zag me kijken en duwde even tegen mijn arm.
‘Ken je hem?’ Vroeg hij.
‘Ik denk het...’ Ik keek hem nog eens goed aan en besloot dat dat Seth moest zijn, of toch de jongen waarvan ik dacht dat hij Seth heette.
‘Hoe ken je hem?’ Hij leek oprecht geïnteresseerd, niet jaloers, zoals ik gehoopt had...
‘Van aan het strand, ze hangen daar vaak rond.’
‘Ze?’
‘De La Push gang, ofzo. Ik weet niet, een groepje jongens van La Push die precies altijd samen zijn. Er is ook nog een meisje bij, maar die zie ik tegenwoordig niet meer. En een ander meisje ook, maar die heb ik al eeuwen niet meer gezien. Die dat ik voor het laats gezien heb, heette Leah, die lijkt altijd zo vreemd. Depressief ofzo, maar af en toe kon ze wel een gevatte opmerking maken. En die andere is al lang weg. Stomme trut dat ze was.’ Hij leek elk woord diep in zich op te nemen, alsof hij alles wou weten en zijn geïntresseerde blik liet me verder praten.
‘Ashley heette ze, ze’ Ik stopte met praten toen hij Ashley’s naam zacht mompelde, alsof hij haar kende. Alsof hij veel om haar gaf, en dat maakte me niet echt blij. Maar hij kende haar niet, anders had hij het geweten, dan had hij geen extra informatie willen weten. Dan wist hij al genoeg.
‘Ga maar verder, ik luister.’ Hij maakte een vreemde, sexy beweging met zijn wenkbrauwen en grijnsde naar me.
‘Wel, Ashley dus-’
‘Stilte!’ Hij stond vlak naast ons, dus hield ik mijn mond maar voor deze keer.

Tanks voor de reacties
Haha, ik heb pas een nieuwe laptop gekocht, vandaag kwam hij aan en zie ik dat het een qwerty toetsenbord heeft, terwijl ik azerty gewoon ben xd Dus het duurde wel even om dit te schrijven, elke a die ik typte was een q dus moest ik elke keer dat woord opnieuw gaan schrijven xd Uiteindelijk heb ik mijn toetsenbord zo ingesteld dat het gewoon azerty schrijft, ik typ toch blind (: