02

-Justine-

Eenmaal in mijn kamer plofte ik direct neer op mijn bed, de jongens daarin tegen bleven gewoon bij het begin staan. Weer hoorde ik een heleboel gegil, ik werd er een beetje bang van, maar what the hell was going on there? De jongens keken overal rond in de kamer, ze vonden me waarschijnlijk raar, er hingen overal posters van one direction rond. Ik keek op toen iemand me een vraag stelde.'Do you like them?'Vroeg een jongen, terwijl hij naar een poster wees. Ik knikte met een grote smile op mijn gezicht.'Wil je ze eens in het echt ontmoeten?'Vroeg iemand anders.'Yeah, duuuuh, wie wil dat nou niet?!'Ze schoten allemaal in de lach, ik stond er maar wat ongemakkelijk bij. Het drong tot me door dat ze nog steeds die capuchons op hun hoofd hadden, ik begon me er een klein beetje aan te ergeren.'Kunnen jullie je nu even voorstellen, en die capuchons van jullie hoofd halen?'Besloot ik toch maar te vragen. Een van de jongens zette een stap naar voren en keek me aan.'Alleen als je belooft dat je niet zal gillen, flauwvallen of andere van dat soort dingen.'Waarom zou ik gaan gillen, dacht ik bij mezelf. Ze gingen allen netjes naast elkaar staan en telden af. Op 3 viel de capuchon van hun hoofd en zag ik de 5 prachtige gezichten van mijn grootste idolen. Dat verklaarde waarom hun stemmen me zo bekend voorkwamen, en waar al dat gegil vandaan kwam. Meteen sloeg ik mijn hand voor mijn mond, om niet te gaan gillen zoals beloofd. Ze moesten allemaal met me lachen, ikzelf stond er nog steeds versteend bij.'Nu moet jij je ook voorstellen hoor.' Zei Liam. Ik knikte, en liep naar Liam, ik schudde zijn hand en zei mijn naam.'Well hello Justine, nice to meet you.'Kreeg ik als antwoord. Ik liep zo heel het rijtje af, en toen ik klaar was keken de jongens me allemaal met een wel verdacht grote glimlach.