Start of a friendship?

'Oké... afgewerkt,' zei Han toen ik hetzelfde nog een paar keer herhaalde. 'Deze nemen we van de week nog even door. Dan beginnen we volgende week aan een nieuwe sprong.' Ik knikte. Vervolgens gingen we aan de slag op de vloer. Dit kon Alice ook meedoen. Althans daar ging ik vanuit. En wat bleek? Mijn gevoel klopte. Ze kon alles tot een achteruit-salto toe! Ze was hier zelfs beter in dan ik...
Ze deed alles perfect en het zag er zo simpel uit, terwijl het totaal niet makkelijk was. Ik zuchtte.
'Oké... jij krijgt echt mijn medaille.' Alice schoot in de lach.
'Nee, joh! Zo goed ben ik niet. Ik doe het alleen al vanaf dat ik heel jong ben.' Ik lachte. 'Dan verleer je het niet zomaar!'
'Wat dacht je ervan dat we volgende week gaan joggen?' vroeg ik.
'Je traint je nog eens helemaal dood,' begon Han, maar ik wuifde zijn woorden weg.
'Is goed,' zei Alice. 'Ik moet ook in vorm blijven.' Ik grijnsde.
'Jij wel ja.' Ze lachte.

Na de training ging ik naar huis. Ik had eigenlijk helemaal geen honger... Heel raar, want ik had na mijn training standaard honger. Iets voelde gewoon niet goed. Ik ging naar buiten en rook een vreemde geur. Een geur van verrotting. Ik liep in de richting en zag een dood hert liggen. Wat zielig! Er zat een grote wond op de rug. Het was helemaal opengereten. Gek genoeg lag er niet veel bloed om het beestje heen. Ik haalde mijn schouders op en ging naar het tuinhuisje. Ik kon het beestje hier toch niet laten liggen? Sowieso zou het hier dan alleen nog maar liggen te stinken. Ik pakte een schop en liep naar een plekje iets verder in het bos.