Ouch...

Ik begon aan de brug. Ik nam pas drie kwartier later pauze, omdat ik het van mezelf twee keer achter elkaar helemaal foutloos moest doen. Als ik wist dat ik er twee keer toe in staat was, moest het altijd lukken.
Ik nam een of ander fruitdrankje van de bar. Zo at en dronk ik tegelijk iets en viel het niet zwaar op mijn maag ook.
Na de pauze moest ik alle andere onderdelen laten zien.
‘Heb je aan je overslag gewerkt?’ vroeg Han, mijn trainer, toen we van de toestellen waren en ik nu op de matten op de grond stond. Ik knikte. De laatste keer dat hij me had gezien, was ik constant de fout in gegaan met mijn overslag. Ik kwam steeds verkeerd terecht, waardoor een van mijn benen steeds wegschoot. ‘Laat maar zien.’
Ik nam een aanloop op het moment dat de bel van Forks High School ging, maar dat haalde me niet uit mijn concentratie. Overslag, beramie, achteruitsalto en evenwicht bewaren. Ik zette me netjes weg en liet Han toen de reeksen zien die ik altijd met hem oefende.
‘Zo te zien, wordt dat dit jaar wéér goud.’ Twee jaar geleden, toen ik veertien was, had ik op het WK goud gewonnen.
Vorig jaar waren de leeftijden om je te kwalificeren zo aangepast dat ik er nauwelijks tussenkwam. Dit jaar zouden we alles nog eens netjes overdoen. We hadden nog genoeg tijd. De kampioenschappen begonnen pas in de zomer. Of eigenlijk… iets daarvoor… Eerst moest ik van mijn staat winnen, dan Amerika en als dat lukte, zou ik me voor het WK kunnen kwalificeren. Ik hoopte het wel.
‘We moeten nog een choreografie gaan bedenken,’ zei Han serieus. Ik knikte.
‘Beginnen we daar morgen aan. Moet ik voor muziek zorgen?’
‘Als je dat wil, zou het fijn zijn, maar dat kan nog wel even uitgesteld worden. Dat is je beste onderdeel.’ Ik knikte.
Even later stond ik weer op de brug. Ik hoorde buiten veel lawaai van mensen die weggingen en de parkeerplaats opkwamen. Het was hier zo’n 100 meter vandaan, maar je hoorde het goed.
Alles ging goed… Tot mijn afsprong…