What did I miss this year?

Marloes en ik zaten aan een tafel in de hoek in de kantine. Dilan, onze roddelhomo, en Clarence, zaten bij ons. Ik had ze lang niet gezien en was blij ze weer terug te zien. We zaten een beetje te praten en ik roerde maar een beetje in mijn eten. ‘Eet je niets?’ vroeg Marloes verbaasd. Ik keek op en haalde mijn schouders op.
‘Ik moet zo trainen…’
‘Dan moet je toch juist eten. Anders hou je het niet vol!’ zei ze bezorgd.
‘Als ik iets zouts eet, word ik te traag en krijg ik snel kramp. Als ik veel zoet eet, krijg ik teveel energie en raffel ik alles heel snel af. Overigens is mijn concentratie dan niet bepaald goed en is de kans op blessures groter.’
‘Echt waar?’
‘Ja… ik ontdekte dat mijn stofwisseling te snel was. Mijn bloed reageert dan een beetje snel. Als je vanavond naar mij komt, eet je toch gewoon mee? Of ik haal je op en we gaan iets bij de Burger King halen in Port Angeles?’ Ze grijnsde.
‘Dat doen we. Extra veel frietjes!’ Ik lachte.
‘Extra veel frietjes,’ bevestigde ik. Ik nam voor de vorm nog een paar hapjes van mijn yoghurt en gooide toen het overige weg. ‘Maar… ik wist helemaal niet dat die gasten bij ons op school zaten.’
‘Wie?’
‘Die Jasper en Edward…’ mompelde ik. Ze keken verbaasd op.
‘Oh, de Cullens. Die zijn hier vorig jaar komen wonen. Ze wonen een beetje buitenaf. Het zijn de kinderen, of beter gezegd adoptiekinderen, van de dokter en zijn vrouw.’ Ik knikte.
‘Hoeveel kinderen hebben ze dan?’ vroeg ik, toen mijn ogen een groepje zagen zitten aan een tafel. Stuk voor stuk mensen die ik niet kende.
‘Edward, Jasper, Emmet, Rosalie en Alice. Vijf in totaal dus.’
‘Jasper en Alice zijn een stel, maar aan zijn hoofd te zien, lijkt het echt alsof hij altijd pijn heeft. Sadistisch typetje dus die Alice,’ zei Dilan. Ik kon er niks aan doen, maar schoot in de lach. Wat ik het meest gemist had dit jaar? De onbeschaamde opmerkingen van Dilan. Zijn humor was gewoon zo hard soms. Ik was een van de weinigen die er echt altijd om kom lachen. De meeste mensen vonden het vaak iets te ver gaan.
‘Emmet, die kleerkast, heeft met Rosalie, die blonde,’ zei Clarence.
‘Subtiel gezegd, joh,’ zei ik. Hij glimlachte trots. Ik wierp nog even een blik op de tafel en nu viel me op dat ze nog minder hadden gegeten dan ik. Zeg maar gewoon: niks. Het clubje zag er zo perfect uit. Net alsof ze zo uit een of ander modeblad kwamen. Alles klopte precies. Misschien dat ze me daarom nogal saai leken. Ik hield er niet van als mensen alleen maar mooi konden wezen. Al was het gesprek met die Jasper en Edward in de klas best wel grappig geweest.
‘Verspil geen moeite, joh,’ zei Marloes, die zag dat mijn blik over ze heen gleed en bij ieder persoon even bleef hangen. ‘De stelletjes zijn allemaal zo verenigd als de Staten. En Edward… die valt gewoon niet te krijgen. Voelt zich schijnbaar te goed voor relaties.’ Ik lachte en aaide over haar hoofd. Ik wist hoe ze van dat idee baalde.
‘Ik vind ze nep,’ zei ik. Ik weet niet waarom ik het zei, maar het was gewoon zo. Nu ik erover nadacht… dat klopte eigenlijk wel. Zo dacht ik er inderdaad over. Mijn blik was nog steeds op ze gericht en ik zag ze wat met elkaar praten en toen even opkijken. Mijn blik bleef op ze gericht en ze keken nu ook daadwerkelijk terug. ‘Ze spelen een smerig spelletje door zich anders voor te doen dan ze zijn. Als ze niet bij elkaar zouden zijn en maar één van de vijf hier op school zou zitten, zou die buiten de groep vallen. Dat doen ze nu ook… maar dan bij elkaar…’ Ik zag de blik van Edward donker worden, alsof hij me gehoord had. Als dat zo was, maakte het me eigenlijk ook niet veel uit. Uiteindelijk scheurde ik mijn blik weer los en keek ik naar Marloes die me met open mond aankeek. ‘Dan vallen ze minder op…’
‘Je blijft echt de mafste persoon die ik ken. Ieder ander persoon zou op slag verliefd op ze worden.’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik heb zo mijn ideeën… Ik laat me niet zo snel beïnvloeden door de mening van anderen… Sowieso… als ik verliefd word, moet je het slim spelen. Je moet mij verliefd máken…’