So, you guys can fly?

‘Geschiedenis…’ zei ze, terwijl ze in haar agenda keek. We liepen naar gebouw vier en stapten het lokaal binnen. We waren er gek genoeg al als een van de eersten. Ik rende naar het achterste plekje, helemaal in het hoekje. Esther keek me verbaasd aan.
‘Straks is hij weer ingepikt.’
‘Grote kans. Jasper zit altijd zo ver mogelijk achterin van iedereen. Soms zit Edward er nog naast, maar ze hebben de laatste tijd vaak ruzie…’ Dus hij heette Jasper, en die andere jongen waar hij in de les oogcontact mee had, moest dan Edward zijn.
‘Hun probleem,’ zei ik en haalde mijn schouders op. Op dat moment kwamen ze voor ons zitten. ‘Maar ik zit in ieder geval nu hier.’ Ik grijnsde en Marloes deed mee.
‘Was je bang dat we je plekje inpikten?’ vroeg Jasper nu die zich omdraaide. Ik schrok van zijn stem. Hij klonk fluweelzacht aan in mijn oren, of nee… eerder als satijn. En toch laag en mannelijk.
‘Heel bang,’ zei ik simpeltjes terug. De andere jongen draaide zich nu ook om.
‘Wij zijn ook zo eng, hè?’ zei hij en grijnsde naar Jasper die ook teruggrijnsde.
‘Kunnen jullie vliegen?’ vroeg ik. Ze keken me verbaasd aan.
‘Nee, hoezo?’
‘Ik had ooit een angst voor vogels en dat gebeuren. Als jullie echt eng waren, konden jullie vliegen net als die rotbeesten.’
‘Ooit?’
‘Ja, ik ging met Loes en haar vader naar het bos. Vogeltjes afschieten. Best grappig dat moorden.’ Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. ‘Ik bedoel héél zielig,’ vervolgde ik bloedserieus. ‘Maar je moet natuurlijk wel iets doen aan dat overschot aan vogels.’ Ze lachten. ‘Sindsdien heb ik vrijwel geen angst meer…’ De leraar was een discussie met Kyle, die vooraan zat, aan het voeren. We konden zo ongestraft doorgaan met praten.
Jasper en Edward hadden zich ondertussen alweer omgedraaid, zodat we rustig een gesprek konden voeren. Ik zag dat Marloes’ blik nog steeds op Edward rustte. Ze keek op en recht in mijn ogen. Mijn ogen keken haar kort vragend aan en ze werd knalrood. Ik begon te grijnzen.
‘Ik wist het!’ zei ik blij. Ze stompte me toen Jasper even vaag over zijn schouder keek. Grijnzend en trots keek ik weer voor me uit. De leraar was eindelijk uit gediscussieerd en aan zijn gezicht te zien had hij die discussie gewonnen. Vijf minuten later plofte ik met mijn hoofd op tafel.
‘Niet aan mijn kop zaniken. Ik sta in slaapstand,’ mompelde ik tegen Marloes, die grinnikte. Ze begon in mijn agenda te snuffelen en ging daarna in mijn tas naar mijn tekenmap op zoek. Ik sloot mijn ogen en zweefde ergens tussen droomwereld en bewustzijn in. Toen de bel ging, was ik wel zo wakker dat ik meteen op kon staan.