O1. -- Prologue.

Sinds het ongeval van mijn broer is alles veranderd. Ik zit helemaal in de knoop, ik weet niet meer hoe ik verder moet. Ik, Bella Thompson een meisje dat een normaal leven had, totdat mijn broer overleed. Ik weet het nog als de dag als gister.

Ik en mijn moeder zaten in de auto op weg naar huis. Rustig keek ik uit het raam en zag de lucht donkerblauw worden bijna zwart. Al snel waren we thuis gekomen en het begon heel hard te stormen. " Bella bel je broer, ze moeten hier zo zijn ! " Snel pakte ik mijn mobiel en toetste het nummer van mijn broer in. " Komop, pak nou op ! " Nadat de telefoon een paar keer was overgeven pakte hij zijn telefoon op. " Met James. " Veel verstond ik er niet van, al het geraas van de wind en het kletteren van de regen. " Waar zijn jullie en hoelang duurt het voordat jullie hier zijn ? " Ik wachtte tot hij antwoord gaf. " We zijn een blok verder, street 15, nog vijftien minuten en we zijn er. " Ik zuchtte opgelucht, ze waren dichtbij. " Oké, dan zien we jullie zo. " Na een paar minuten begon het te stormen en begon het lucht alarm af te gaan. " MAM DIT IS NIET GOED ! " Schreeuwde ik naar haar toe. Ze nam me in mijn armen en we bleven op de bank zitten. Al snel begon het nog harder te stormen. Dit was geen storm meer, maar een tornado. Dit kan gebeuren in Californië. Maar dat het hier zou komen, had ik nooit gedacht. Na een halfuur begin ik me toch wel zorgen te maken. " Mam, zouden pap en James het halen ? " Snikkend keek ik haar aan. " Ik weet het niet Bella, ik weet het niet. " Al snel vielen er dakpannen naar beneden en ik hoopte dat het dak er niet vanaf werd geblazen. Na een paar uur is de storm gaan liggen. Huilend komt mam naar me toe en zegt " Bella, we gaan naar het ziekenhuis. We gaan pap en James zoeken. " Snel stappen we in de auto en rijden over de weg, die bezaait is met bomen, takken en dakpannen. Na een halfuur zijn we bij het ziekenhuis aangekomen en rennen we naar binnen. Onderweg had ik wat familie gebeld die in een andere streek wonen. " Mevrouw, zijn John en James Thompson hier binnen gebracht ? " De vrouw keek ons aan en wenkte ons mee naar een bepaalde ruimte. Blijkbaar lagen in deze ruimte alle mensen die getroffen waren door de tornado. Bij veel mensen zag je de botten uit het vel steken. " Zie je hier iemand bekent, we weten nog niet wie deze mensen zijn. " Snikkend keek ik rond of ik me vader of mijn broer zag. Niets. Na een paar uur snikkend in het ziekenhuis te hebben gewacht kwam er een onbekende vrouw aan. " Jullie zoeken John Thompson ? " Ik zag mijn moeder knikken, terwijl ik haar hoopvol aan bleef kijken. " Hij is in de OK, hij word nu op dit moment geopereerd. " We bedankten de vrouw en liepen naar de wachtkamer bij de operatie kamer. Al snel kwam er een dokter aan die vroeg of wij familie van hem waren. Mijn moeder knikte en smeekte om bij hem te mogen kijken, maar het mocht niet. Na lang zeuren mocht alleen mijn moeder naar binnen en bleef ik wachten in de wachtkamer. Na een tijdje kwam een zuster mij ophalen. " Wil je naar je moeder gaan, ze is helemaal overstuur en wilt niet meer weg van je vader. " Ik bedankte haar en liep naar de kamer waar mijn moeder in was verdwenen. Zachtjes opende ik de deur, bang voor wat ik zou zijn. Ik hoorde mijn moeder hard huilen en zag mijn vader met mijn ogen gesloten liggen. Mijn vader zag er slecht uit, zijn linker scheenbeen stak uit zijn vel en je zag zijn schedel. Na een paar uur naast hem te hebben gezeten opende hij zijn ogen. Hopend keek ik hem aan, maar het enigste wat hij zei is " James heeft het niet gehaald. " Keer op keer herhaalde hij het. Na een dag in het ziekenhuis hebben doorbracht belden we de hele familie op om naar James te zoeken. In de tussentijd waren andere ziekenhuizen in omstreken al gebeld of ze ene James Thompson hadden gevonden. Niks, helemaal niks kwam er uit. Maar we hielden hoop, we gingen zoeken hele zoekacties gingen van start. Het leger, de brandweer en bijna de halve stad hielp ons met het zoeken naar James. Na een paar dagen gezocht te hebben werd de hoop steeds kleiner. De kans dat hij het overleefd had was klein. Mijn vader had gezegt dat hij uit de auto was geslingerd, doordat zijn gordel was geknapt. Mijn vader had hem proberen tegen te houden maar het was niet gelukt. Na een paar dagen gezocht te hebben kregen we een telefoontje van iemand die blijkbaar James had gevonden. Hij was dood gevonden in een vijver, dichtbij waar hij de auto werd uitgezogen door de tornado. Huilend bekeek ik hem. Hij zat helemaal onder de spijkers, krassen, schrammen noem maar op. Hij was de tornado ingezogen en is daar blijkbaar door dakpannen, spijkers, planken en alles wat in de lucht was opgezogen geraakt. Te fataal om te overleven.

Huilend dacht ik terug aan die dag, mijn broer, mijn beste vriend. Ik zal hem nooit vergeten. Nu hier, in Californië hebben mijn ouders en beslissing gemaakt, te gaan verhuizen. Niet zomaar verhuizen, naar Europa, United Kingdom, Engeland, Londen. Om precies te zijn. Dit is het begin van mijn nieuwe leven.

--
Wat vinden jullie hiervan ? reacties dan weet ik of ik verder moet of niet.