First Day Of School Again

Zuchtend stond ik op. De wekker was al vijf minuten aan het rammelen, maar ik had last van mijn jetlag. Het afgelopen jaar had ik een uitwisseling gedaan naar Engeland en Duitsland. Nu was ik drie dagen geleden weer teruggekeerd naar Amerika. Naar Forks. Een klein dorpje waar vrijwel niks gebeurde. Het enige wat hier bijzonder was, was dat de zon wel eens kon schijnen, omdat het vrijwel altijd regende. Dat ik voor een uitwisseling was gekozen, was dus ook heel speciaal. Nou ja, een echte uitwisseling was het niet. Er kwam niemand in de plaats voor mij naar Amerika. Nee, ik mocht gewoon een jaar in het buitenland volgen.
Na iets naar binnen te hebben gewerkt, pakte ik mijn spullen en sprong in de Cadillac van mijn moeder. Ze reed zelf liever met haar Cabriolet, al snapte ik dat echt niet. Wat doet iemand uit het regenachtige Forks met een Cabrio?
Mijn moeder was professioneel turnster geweest en leidde nu zelf ook beroepsturnsters op. Ik was er daar zelf ook één van, maar ik had er achteraf niet het lichaam voor. Ik had de sterke, slanke bouw van mijn moeders kant, maar de lengte en vrouwelijke vormen, die eigenlijk maar in de weg zaten, van mijn vaderskant. De vrouwen uit zijn familie waren stuk voor stuk goed gevuld van nature. Geen plastische chirurgie dus. Mijn moeder werd voor veel actiefilms gevraagd. Vorig jaar was dat vooral veel, waardoor het wel goed uitkwam dat ik er niet was, aangezien ze zelf amper thuis was. Ze had dan liever dat er in het buitenland goed op me gepast werd.
Ik staarde nietsziend naar de weg en parkeerde snel. Ik kwam bij mijn klaslokaal in gebouw drie aan. Veel te laat, maar de les was nog niet begonnen.
‘Aah! Juffrouw Radors is weer terug!’ zei de leraar. Ik had altijd gezeik met de man gehad. Zo’n jaartje rust was misschien wel goed voor ons beiden geweest. ‘Laat als altijd.’ Ik trok mijn wenkbrauw schamper op.
‘Misschien omdat ik nog maar zo’n 86 uur geleden ben over komen vliegen vanuit Berlijn.’ Op zich had hij wel een punt. Ik was standaard altijd te laat op school. Buiten school was ik gek genoeg wel altijd op tijd. Ach, waarschijnlijk lag het gewoon aan de “motivatie”.
‘Gaat u zitten,’ zei de leraar. Ik keek naar achter en zag iemand op mijn gebruikelijke plaats zitten. Mijn ogen fonkelden woedend en ik ging demonstratief naast hem zitten. Er waren verder ook maar twee plaatsen over. Naast Jeremy, die altijd ruften liet en Sophie, een opdringerige slet, die dacht dat je alles met geld voor elkaar kon krijgen. De jongen, die ik gek genoeg niet kende, leek zich nergens wat van aan te trekken. Hij keek alleen maar een beetje naar buiten met een donkere blik.
‘Lilly!’ zei Lisa, die voor me zat, vrolijk. ‘Hoe is Duitsland? En naar Engeland ben je toch ook geweest?’
‘Hoor je dat dan niet meteen aan mijn accent?’ vroeg ik. Ze grinnikte en knikte. ‘Engeland is mooi, maar duur. Duitsland is interessant en heeft leuke winkels en mensen, maar is niet echt mooi. Het ziet er nogal grijs en koud uit. Niet echt uitnodigend.’
‘Saai?’
‘Nee, wel interessant, zei ik toch?’ Ik vertelde maar niet dat op sommige plaatsen waar bombardementen in de Tweede Wereldoorlog waren geweest, nog steeds het gevoel van de dood hing. De leraar was nu al streng en kapte ons gesprek af. Ik haalde mijn schouders op. Ik volgde het half om half. Wiskunde was een van mijn beste vakken. Ik tekende in plaats daarvan droombeelden. Een dreigend bos met een open plek. In het midden stond alleen een schaduw. Ik vond het leuk om mijn dromen te tekenen. Het was afleidend en soms verhelderend. Bepaalde gevoelens kwamen dan terug. Op mijn agenda had ik op de voorkant een engel getekend. Een vrij eng ding was het geworden. Ruwe, zwarte vleugels, een dun verkrampt lichaampje, bloedende ogen en scherpe tanden. Lisa wierp er een blik op en rilde.
‘Je tekent nog steeds veel?’ vroeg ze een beetje afkeurend. Ik zuchtte en rolde mijn ogen. Lisa was echt niets gewend…
‘Buiten mijn trainingen en school om…’ zei ik.
‘Hoeveel uur train je nu?’ vroeg ze zacht. De leraar hield ons in de gaten.
‘Vijftien uur in de week…’ mompelde ik. Ze keek me geschokt aan.
‘Zoveel?’
‘Ja… Onder schooltijd. Wanneer onze klas gym heeft. De laatste uren dus. Krijg ik mijn trainingen. Op school.’
‘Is dat niet heel erg vermoeiend?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik ben het gewend en ik doe het met plezier.’ Ze keek me met grote ogen aan.
‘Ja, het is maar net wat je leuk vind…’ Ze draaide zich weer om, waardoor ik geërgerd mijn ogen weer draaide. De jongen naast me staarde naar mijn agenda. Zijn ogen waren goudbruin en hij had een donkere blik die ik niet kon plaatsen. Ik leunde achterover, tegen de muur aan en rekte me uit. Ik voelde de vermoeidheid van de jetlag weer opkomen. Ik schoof toch weer terug naar de tafel en hield mijn hoofd overeind door mijn arm op de tafel te zetten. Zo leek het of ik nog wat van aandacht besteedde. Om wat afleiding te zoeken en zo wakker te blijven, begon ik al aan mijn huiswerk. Dat deed ik zo snel dat ik niet eens mijn pen van het papier haalde. Ik kon misschien wel mooi tekenen, maar mijn schrijfkunsten waren echt onleesbaar.