18.

Samen met Mara liep ik het hotel binnen, richting de kantine. Op de hoek bleef ik staan.
“Vanaf hier moet je zelf maar gaan!” grinnikte ik. Mara keek me bang aan en haar benen begonnen te trillen. Ik knikte haar bemoedigend toe. Mara liep de hoek om, ik hoorde hoe haar hakken op de grond tikte. Plotseling hield dat geluid op; Mara bleef staan. Ik gluurde om de hoek en zag dat Matthew bij de kantine stond.
“Maraaa!” zei Matthew blij. Het geluid van klikkende hakken op de grond begon weer. Mara rende recht in de armen van Matthew. Ik grijnsde; het zag er zo lief uit. Ik schrok op van twee handen in mijn zij.
“James!” lachte ik, terwijl ik me omdraaide.
“Wat zijn ze lief hè?” grinnikte James. Ik knikte en keek in zijn felblauwe ogen.
“Kom op, we moeten het eten regelen!” zei ik snel en samen met James liep ik naar de keuken.
“Wauw, dat ziet er goed uit mister!” zei ik terwijl ik de borden met het lekkers bewonderde.
“Dank u! En nu mag jij het gaan brengen!”
Ik pakte de twee borden en liep naar de kantine. Mara en Matthew zaten hand in hand een beetje met elkaar te praten.
“Goedenavond, hierbij uw voorgerecht. Carpaccio!” zei ik beleefd.
“Hmmm, dat ziet er lekker uit!” zei Matthew blij, terwijl ik de borden op tafel zette.
“Eetsmakelijk!” en ik liep weer naar de keuken.
“Zo, nu kunnen wij ook eten!” grijnsde James me toe.
“Wat?”
“Wat denk je? Ik heb van alles gewoon het dubbele gemaakt. Tast toe!” grinnikte James terwijl hij een bord naar me toe schoof. Ik begon te eten en smaakte heerlijk. Het enige probleem dat ik altijd had met carpaccio is dat ik het nooit normaal kan snijden. Ik begon me te irriteren en pakte het vlees toe maar met mijn handen en at het alsof het haring was. James schoot in de lach en deed me toen na. Nu was het mijn beurt om te lachen. Dit werd nog wat…