Schrijfwedstrijd WinterElf ~ opdracht 2

Giebelend schopte ik met mijn voetjes tegen de achterkant van de passagiersstoel. Nergens maakte ik me zorgen over. Ik was slechts een vierjarig meisje volstromend met bloed. Zalig, warm bloed. Mijn wangetjes kleurden rood wanneer ik lachte. De eerste tandjes begonnen door te komen, maar waren nog niet zo scherp en puntig als dat ze nu waren. Ik was een mens. Een levensgenieter. Gelukkig. Verre weg van wat je me nu kon noemen. Met piepende banden kwam de auto tot stilstand. Met een klap knalde ik tegen de stoel voor mij. Mijn hoofd begon te bloeden. Ik huilde niet, slechts tranen van angst stroomden uit mijn ooghoeken. Mijn moeder gilde angstig: "We hebben iemand geraakt! Derek!" Mijn vader stapte uit, maar hij kwam niet meer terug. Zijn lichaam werd opengescheurd op de motorkap gegooid. Bloedend en dood. Mijn moeder was ondertussen ook uitgestapt en was druk bezig met het bellen van een hulpdienst. Ook zij kwam niet meer terug. Eenzaam zat ik op de achterbank, niet wetend wat er met me zou gaan gebeuren. Het portier werd geopend en ik werd bij mijn nek gegrepen. Angstig probeerde ik ‘mama’ te roepen, maar er kwam slechts een schor piepgeluidje uit. Ik kreeg geen adem. (…)

Als gedaantes van een kraai vlogen we door de straten. Ik vloog voorop, en Damon, mijn nieuwe vader, vloog achter mij aan. Ik fladderde naar de overkant van de straat, net iets te laag. Een blauwe auto reed met volle vaart tegen mij op. Het was de auto van Bonnie. “Hoger vliegen lieffie” zei Damon, die zich op een lantaarnpaal genesteld had. Ik kon me nu al tien jaar lang in een kraai veranderen, maar nog steeds had ik de technieken van het vliegen niet echt door. Ik gleed langs het raam naar beneden, door naar de motorkap van de toyota prius. Daar aangekomen zette ik al mijn kracht weer op, en vloog weer omhoog. Achter een struik veranderde ik weer in een mensgedaante. Ik zag dat Damon alles bestuderend in zich opnam. Ik ging hier nu al jaren naar school, maar nog nooit was hij met mij meegegaan naar het kleine dorpje Mystic Falls. Met mijn mooiste modellenloopje liep ik naar Jeremy, die drugs dealde met Vickie. Met een jaloerse blik ging ik tussen hen in staan. “Ik wil ook mister” zei ik nonchalant. Zuchtend gaf hij mij een pil, die ik met genoegen innam. Tyler kwam naast Vickie staan, en sloeg een arm om haar heen. Jeremy keek met dezelfde jaloerse blik toe, als ik een paar seconden geleden ook naar hen had gekeken. Tyler gaf Vickie een vurige tongzoen, en Jeremy wilde weglopen. Ik zette mijn hand stevig rond zijn brede schouder waardoor hij even kreunde van de kracht die ik in me had. Met een snelle beweging plantte ik mijn lippen op de zijne, en ging ik vurig op in onze kus. Tegen zijn wil opende hij zijn mond en kuste me zorgeloos terug. Ik legde mijn armen strak rond zijn nek en ging dichter tegen hem opstaan. Na zo’n dertig seconden liet ik hem los, en liep ik modieus naar de school toe. Daar zag ik Elena en Bonnie naar iets staren. Of eigenlijk iemand. Nieuwsgierig volgde ik hun blikken naar de rug die ik uit duizenden herkende. Stefan. De broer van Damon. Damon had me verboden ook maar enig contact met hem te hebben, en nu zat hij op mijn school. Dat kon dus echt niet. Toen hij zich omdraaide, en richting de wc’s wilde lopen, hield ik hem tegen. "Wat moet jij hier?!" beet ik hem met mijn meest bitchy stem toe. Hij bestudeerde me aandachtig met zijn groenige ogen. “Sorry maar ken ik jou?” “En of je me kent! Waarom ben je hier?!” Zuchtend keek hij naar het meisje met de lange, kastanjebruine haren. Elena. “Je bent hier voor haar! Haha! Sukkel!” Zonder hem nog enige blik waardig te keuren liep ik naar de volgende les.

De zoemer liet ons weten dat het laatste uur van de dag voorbij was. Geschiedenis duurde langer dan ooit tevoren. Ik had de hele les maar wat naar mijn boek gestaard, wachtend tot Elena nu eens eindelijk klaar was met haar mobieltje en een gesprek met mij begon. Maar dat gebeurde niet. Het leek erop dat Stefan nogal wat aandacht trok. Alle nieuwsgierige blikken negerend liep ik met een snel tempo de school uit. Achter dezelfde struik als vanmorgen, transformeerde ik mezelf weer in een kraai. Ergerend en vloekend vloog ik naar het kerkhof. Dit moest Damon weten. Kraaiend landde ik op een tak van een boom. Ik kreeg geen reactie terug. Damon was dus niet hier. Mijn blik viel meteen op het bruinharige meisje. Elena was dus op het kerkhof. Nogmaals kraaide ik luidruchtig. Er verscheen een mist, waardoor ik wist dat Damon hier ook was. Na even zoeken had ik hem gevonden. Hij probeerde de aandacht van Elena te trekken door op de grafsteen voor haar te zitten en gewillig te kraaien. Elena leek zich er in eerste instantie niks van aan te trekken. Tot ze zich bewust werd van de grijzige mist, zette ze het op een lopen. Damon, Damon, Damon toch. Zo trek je echt niet de aandacht van een meisje. Ik vloog naar hem toe en spitste mijn oren. De stem van Stefan galmde door het bos. “Haha het lijkt erop dat je broertje beter is in het aandacht trekken van een meisje. By to way, hij zit nu bij mij op school. Ik dacht dat je dat misschien even moest weten.” “Daar ben ik al lang van op de hoogte. Dat is ook de reden dat ik dit keer met je meeging. Ik moet toch een beetje een oogje in het zeil houden. Wil je in het vervolg alsjeblieft niet meer met hem praten?” Hoofdschuddend vloog ik van hem weg.

Die namiddag liep ik de Mystic Grill binnen, de enige kroeg in Mystic Falls. Aan een tafeltje zag Ik Stefan, Elena, Bonnie en Caroline zitten. Zo te horen hadden ze het over het schoolfeest morgen. Stefan ging daar ook heen. Fijn. Daar ging ik dus mooi niet heen. Geërgerd draaide ik me om en liep de kroeg weer uit. Als kraaigedaante vloog ik naar Damon toe. Ik landde naast hem op een tak. “Ik ben dorstig, kunnen we niet gaan jagen?” klaagde ik. “Morgen” antwoordde hij kortaf. Zuchtend verzonk ik in mijn eigen gedachten.

- 1 dag later

We renden wat doelloos door het bos op zoek naar mensen die we konden leegzuigen. Het bos was mijn favoriete plek om te jagen. Als er een lichaam in het bos wordt gevonden, denken ze meestal meteen dat het een aanval van een dier was. Het bloed was verspreid rond mijn mondhoeken en ik genoot van het sappige bloed dat mijn keel binnenstroomde. Langzaamaan merkte ik dat mijn lichaam weer wat sterker werd. Ik liet het lichaam uit mijn handen glijden toen ik een bekende gil hoorde. Vickie Donnoven. Meteen flitste ik naar Damon. De wind zoefde door mijn haar en binnen een seconde stond ik naast hem. “Wat doe je! Zij zit bij mij op school!” riep ik verontwaardigd uit. “Hmm” mompelde Damon, terwijl hij het bloed rond zijn mondhoeken weg likte. “Dit gaat ons problemen opleveren” zuchtte ik, terwijl we met een enorme snelheid door het bos zoefden. Ergens was het vampier zijn wel leuk. Je was ontzettend sterk en zeker tien keer zo snel als een mens. Ook je zintuigen werkten veel en veel beter, hoewel dat ook wel ergens een nadeel kon zijn. Toen Damon plotseling stil bleef staan, en ik omkeek, knalde ik tegen een paal aan. “Au!” riep ik uit. Ik zoefde weer terug naar Damon en volgde zijn blik. “Stefan is hier” merkte hij op. “Wacht hier” voegde hij er na een lange stilte aan toe. Hij transformeerde in een kraai en vloog door het raam naar binnen. Zijn bevel negerend vloog ik hem achterna en landde op de rand van het raam. Ik luisterde het hele gesprek af. “Hallo broertje.” “Damon.” Damon schonk hem een valse grijns. “Je haar is anders. Leuk.” “Wat doe je hier?” “Nou ik kon je eerste schooldag niet missen.” “Het is vijftien jaar geleden, Damon.” “Thank god.” “Waarom ben je hier?” beet Stefan hem nogmaals toe. “Ik miste mijn kleine broertje.” “Je hebt hier niks te zoeken.” Na nog een paar dingen van Damon aangehoord te hebben sloeg Stefan eindelijk toe. Hij sprong tegen Damon op en ze landden op het keiharde asfalt. Het raam brak in duizenden stukjes. Ik besefte dat ik hier verder niks meer had te zoeken en liet de twee alleen.