6.2

Met een gezicht als een oorwurm kwam Emma uit het scheikundelokaal. Ze wist nu al dat ze de toets slecht had gemaakt, en hoewel ze het had kunnen verwachten, was ze toch teleurgesteld. Zo raar was dat nu ook weer niet, want het was niet zo dat ze helemaal niets had uitgevoerd. Ze had wel degelijk thuis sommen zitten te maken, al had ze misschien niet al het huiswerk gedaan. Helaas had ze het voor zichzelf verpest met haar slechte leerwerk. Ze balde haar vuisten en liep door de voordeur van de school naar buiten. De regen was inmiddels veranderd in een dicht gordijn van kleine druppeltjes, maar Emma was niet van suiker en bleef voor buiten staan. Ze sloot haar ogen en voelde hoe de regen haar verkoeling bracht en langzaam haar gefrustreerde gevoel verminderde.
In de deuropening hoorde ze een overbekende lach. Ze opende haar ogen en draaide zich om en inderdaad, daar stond Phillip. Hij keek haar aan, zijn ogen lachten mee, en leunde tegen de zware houten deur. Haar hart sprong op, maar tegelijkertijd kwam ook het kwade gevoel dat net een beetje was weggeëbt weer opzetten. 'Zo, jij durft dus niet naar buiten?' sneerde ze.
Phillip keek bedenkelijk en haalde een hand door zijn zorgvuldig gestylede haar. 'Ik hoef niet per sé net zo nat als jij te worden.'
Geschrokken keek Emma naar beneden en kwam erachter dat haar witte shirt nu al doorweekt was. De kleine regendruppeltjes zorgden ervoor dat alles ongemerkt in één keer nat werd, een beetje alsof je door de zee liep. Haar zwarte bh was ineens duidelijk te zien. Geschrokken keek ze Phillip aan, niet wetend wat ze moest doen. 'Shit!'
Phillip lachte bulderend. 'Het is best sexy, dus zo erg is het niet,' zei hij toen, en Emma zag zijn blik richting haar borsten gaan. Aan de ene kant was het onbeschoft, aan de andere kant vond ze het fijn dat hij blijkbaar interesse in haar had. Ze voelde haar hartslag heftiger worden en had geen idee wat ze moest doen. Haar ogen dwaalden rond, alsof ze ergens een oplossing zouden kunnen vinden.
Meteen toen ze de plas water voor de deur zag, wist ze wat ze zou doen. Ze probeerde een brede glimlach te onderdrukken terwijl ze richting de deur liep. Vlak voor de plas nam ze een kleine aanloop en sprong toen zo hard ze kon in het water.
'Hé, wat krijgen we...' de stem van Phillip schoot omhoog toen het water zijn broek raakte. Het resultaat van Emma's sprong was ongelofelijk: Phillip zat onder de waterspetters, en de onderkant van zijn broekspijpen was kletsnat. Ze klopte op zijn schouder toen ze langs hem naar binnen liep. 'Veel plezier!' zei ze opgewekt en verdween toen in de toiletten aan de overkant van de gang, Phillip beduusd achterlatend.
Hoewel deze actie nergens op sloeg, had Phillip het verdiend. Hij had haar gisteren het bloed onder de nagels vandaan gehaald, nu was het haar beurt. Hij mocht blij zijn, want Emma's wraak – zo kon je het wel noemen – was niet half zo erg als zijn idiote gedrag was geweest. Ze grinnikte naar haarzelf in de spiegel en schrok toen ze zag hoe erg haar bh te zien was. 'Aah, Emma, waarom moest je dan ook naar buiten lopen,' zei ze op verwijtende toon tegen de spiegel en richtte haar blik opnieuw op de bh. Zoekend speurde ze haar lichaam af, maar ze droeg niets dat ze zou kunnen gebruiken om het uitzicht te verdoezelen. Wanhopig klemde ze uiteindelijk haar tas maar tegen haar borst en nadat ze in de spiegel had gezien dat daardoor het grootste deel van de bh niet meer te zien was, liep ze de toiletten uit. Precies op dat moment ging de bel om aan te geven dat de les begonnen was. Emma kreeg de neiging om het gebouw uit te lopen en gewoon niet meer naar geschiedenis te gaan, maar wist dat ze zich dat niet kon veroorloven: ze stond er te slecht voor om een les te missen.
Toen ze het lokaal binnenliep was de docent nog niet begonnen met lesgeven, waardoor er nog chaos heersde en niet alle aandacht op Emma gericht werd. Opgelucht liep ze snel door naar een plekje achterin het lokaal, waar ze zich zou kunnen verschuilen achter anderen. Ze ging zitten aan een lege bank en haalde voorzichtig haar boeken uit haar tas, ervoor zorgend dat die haar anders uitgelekte geheimen bleef bedekken.
Vanaf het midden van de klas was het geluid van een stoel die verschuift te horen. Emma keek op en zag Phillip opstaan en zijn spullen pakken. Hij draaide zich om en kwam haar kant op lopen, terwijl hij indringend in haar ogen keek. Met opgetrokken wenkbrauwen van verbijstering keek Emma hem aan, maar hij liet zich niet van de wijs brengen. 'Hallo,' zuchtte hij terwijl hij naast haar kwam zitten.
'Eh, hallo?' zei Emma vragend, maar de toon van haar stem was toch een beetje bijtend. Ze zag dat hij zijn witte overhemd had ingeruild voor een simpel zwart T-shirt met een V-hals. Meneertje had dus blijkbaar altijd een reserveshirt in zijn kluisje liggen voor dit soort gevallen... Ze haalde haar neus op voor zijn ijdelheid. De leraar maande de klas tot stilte.
Phillip zei een tijdje niets maar keek Emma zo doordingend aan dat ze haar blik af moest wenden. Het werd haar iets te intens, en ze had geen idee wat ze met haar gevoelens aan moest. Zou hij ook iets in haar zien – en, nog belangrijker, was hij eigenlijk wel zo leuk als zij dacht? Hij kon ook een enorme klootzak zijn, dat had ze vaak genoeg gemerkt, maar toch had hij iets waardoor ze eigenlijk al sinds ze hem kende een zwak voor hem had gehad. Eigenlijk wist ze niet zo goed wat er nou precies zo leuk aan hem was.
Maar daar zou ze op dat moment achter gaan komen.
'Zeg, ga je die tas nog eens op de grond zetten?' fluisterde hij, want de leraar was inmiddels begonnen met zijn verhaal en zelfs als je Phillip de slijmbal was, was het niet verstandig om zijn les te veel te verstoren. Hij glimlachte, misschien had hij zelf ook wel door dat het een beetje een slechte grap was.
'Dat is niet echt mogelijk,' fluisterde Emma terug, terwijl ze hem met, opnieuw, opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Haar hartslag knalde omhoog toen haar blik in zijn ogen belandde en ze voelde het bloed naar haar gezicht stijgen. Ze begreep niet zo goed waar hij heen wilde.
'Ik dacht al dat je dat niet zou durven.' Hij liet zich niet van de wijs brengen door het afwijzende gezicht dat Emma trok en praatte verder. 'Dus dacht ik: laat ik toch maar eens aardig zijn en je een droog shirt bezorgen.' Hij stak zijn hand in een plastic tasje en haalde er het witte overhemd uit dat hij in de pauze nog had gedragen. Toen ze het niet meteen aanpakte maar hem verbaasd aanstaarde, legde hij het op de tafel neer en gaf haar een klopje op haar schouder. Toen richtte hij zich op de les – hij bleef natuurlijk wel Phillip.
Een glimlach brak door op het gezicht van Emma, en haar ogen gingen vol verbazing heen en weer tussen het overhemd op haar schoot en Phillip. Had ze zojuist zijn aardige kant te zien gekregen? Ze bleef nog even beduusd zitten en pakte toen het shirt van zijn schoot. Terwijl ze haar arm in de mouw stak, werd ze overspoeld door een gelukszalig gevoel. De leuke kant van Phillip bestond dus toch wel. Ze lachte hardop en deed alsof dat was om de slechte grap die de leraar net had gemaakt. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat er op Phillips gezicht ook een lichte glimlach verschenen was.