~|| 006 ||~

Verward keek ik ze aan.
"Waarom dan?" Vroeg ik ze verbaasd.
"Probeer het nou maar gewoon." Zei Esmé en gaf me zo'n testding. Verbaasd pakte ik het aan en wist een paar seconden niet wat ik moest zeggen.
Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar klapte heb direct weer dicht.
"Nou, vooruit dan maar." Mompelde ik en liep naar de wc. Raar dat ze die hebben.

Ik pakte het dingetje rustig vast en bekeek de uitslag. Ik schrok zo erg dat ik het dingetje bijna liet vallen. Positief! Verschrikt hapte ik naar adem en dronk water. Maar...hoe?
Ik sloeg mezelf tegen mijn hoofd. Hoe moest ik vader dit nou weer uitleggen. Snel greep ik me vast aan de wastafel om niet om te vallen. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Spierwit gezicht met opengesperde ogen en een lip waar je duidelijk zag dat ik er op gebeten had.

Nadenkend liep ik naar de kamer waar iedereen in spanning zat te wachten.
"Positief." Fluisterde ik.
Alice sprong omhoog.
"Gefeliciteerd! Ik wist het natuurlijk al maar daarom heb ik niets gezegd." Ze glimlacht vriendelijk.
Ik voelde hoe mijn zicht wazig begon te worden.
"M-maar, h-hoe moet ik h-het v-vader vertellen? H-hij z-zal zo boos z-zijn." Verdrietig kijk ik ze aan.
Edward omhelst me teder streelt zachtjes met zijn ijskoude hand over mijn wang heen.
"Hij zal het wel begrijpen, Charlotte. Dat weet ik wel bijna zeker." Fluisterde hij.

"Laten we hier dan maar een leuke dag van maken. Ik moet vanavond alweer weg." Zei ik vrolijk. Zo voelde ik me ook.
"Ja ja, maar eerst moeten we je even opmaken." Riep Rosalie hyper. Ze trok mij samen met Alice de trap op. Ik giechelde voor een momentje.

"Klaar!" Zei Alice blij.
Ik draaide me om, om mezelf te zien in de spiegel. Ik heb een zilvergrijze jurk aan die tot over mijn knieën valt en mijn haar zit in twee vlechten. Toen ik mezelf verder bekeek keek ik kort naar mijn buik.
"Wow, maar, hoe , wat? Hoe kan er nu al een bobbel zitten?" Verschrikt staarde ik ze aan. Alice glimlachte breed.
"We hebben je het nog niet verteld hè, je zwangerschap duurt maar 6 maanden." Ik knikte begrijpend.

~Tijdsprong naar Volterra~

Ik bedacht me de hele weg wat ik zou moeten gaan zeggen.
Zachtjes klopte ik op de deur, wetend dat ze het toch wel hadden gehoord. Jane opende de deur.
"Jane!" Ik viel haar om de hals.
"Charlotte!" Zei ze lachend.
Pratend over de afgelopen dagen liepen we de gang door. Voor de grote hal bleef ik versteend staan. Bang keek ik naar de grote deur.
Bemoedigend legde Jane een hand op mijn schouder.
"Wat is er?" Zei ze bezorgd.
"Er is iets wat ik moet vertellen, maar ik weet niet hoe..." Ik keek verdrietig naar beneden.

"Zo erg zal het toch niet zijn. Kom, je wilt je vader toch weer zien of niet?" Ze glimlachte lief.
"Jawel, natuurlijk." Met trillende mondhoeken pulkte ik aan mijn satijnen jurk.
"Nou, kom dan maar gewoon mee." Zei ze en ze opende de grote deur.
Trillend zette ik een voet naar binnen. De vloer was opeens heel interessant geworden en ik staarde er constant naar. Ik voelde hoe Jane aan mijn mouwen trok zodat ik sneller zou lopen.
"Charlotte heeft een mededeling." Zei Jane lachend.
Ik voelde hoe ik wit wegtrok en bijna viel.
"N-nee, dat heeft ze niet hoor. Haha, wat een grap!" Zei ik zenuwachtig.
"Jawel, ze heeft het zelf tegen me gezegd. Wat ben je nou Charlotte, een angsthaas?" Nep-boos keek ze me aan.

"Ik wil het alleen vader vertellen." Fluisterde ik zacht. "Want anders is straks iedereen hier boos."
Verbaasd staarde iedereen me aan. Snel rende ik naar Caius toe om hem te knuffelen en mijn gezicht in zijn nek te verbergen.
"Wat is er, lieverd?" Vroeg hij zachtjes met zijn fluwelen stem in mijn oor.
"I-ik weet niet hoe ik het moet zeggen." Trilde ik en een paar ontsnapte tranen liepen in zijn nek.