De laatste gedachte

Ik voelde me alles behalve geweldig bij de pauze, maar erger was dat ik nu scheikunde had. Kurt negeerde me, wat ik ook zei. Hij negeerde niet alleen mij trouwens, stiekem zat hij onder de tafel waar we aan zaten met zijn mobiel te smssen. Elke minuut verstuurde hij er wel één, en na 60 smsjes was de les afgelopen. Ik beet op mijn lip. Gym. Met Rory. Ik zat er erg tegenop.

Net zoals de andere Cheerioos hoefde ik me niet om te kleden, wij liepen elke dag in sportieve kleding rond. Dus et als de andere meisjes in de rood met witte kostuums altijd doen liep ik in plaats van de meisjes kleedkamer de jongens kleedkamer in. Omdat Quinn geen Cheerio was, stond Puck daar, met voor zijn doen, erg lege handen. De meisjes van mijn team verspreiden zich als mieren over de ruimte maar Puck zelf kwam met open armen naar mij toe. 'Stop,' zei ik, en ik hield hem met een gestrekte arm van mij af. Rory had ik nog niet in de kleedkamer gezien, maar ik wilde niet dat als hij binnen kwam, dat ik dan in de armen van van Puck stond. Ik wilde het helemaal niet meer, bedacht ik me. Ik vond hem inderdaad niet leuk. Daarbij wilde ik Rory mijn excuses aanbieden.
Ik begin me net af te vragen waar hij bleef, en of hij überhaupt nog zou komen, toen Rory de deuren van de kleedkamer opensloeg en naar binnen wandelde. Het was alsof hij de tijd stil liet staan. Iedereen stopte even waar hij of zij mee bezig was en keek hem aan. Langzaam zette hij zijn tas neer en begon met omkleden. Hij negeerde alle blikken gewoon. En omdat niemand een reactie kreeg gingen alle leerlingen ook weer verder met waar ze mee bezig waren. Maar God, wat had ik aangericht? Ik liep naar Rory toe, hij schrok toen ik hem op zijn schouder tikte. 'Oh, Lora, hey,' zei hij, ongemakkelijk. Maar het kon me niet schelen of hij zich stond om te kleden of niet, ik wilde mijn excuses aanbieden. 'Rory, het spijt me, echt waar. Ik had er nooit over moeten beginnen, en al helemaal niet in de kantine.' Maar Rory schudde zijn hoofd. 'Nee, het is mijn eigen fout, ik ben degene die hier stom bezig was,' zei de jongen, terwijl hij zijn sokken optrok en een knoop legde in de veters van zijn sportschoenen. Toen hij opkeek van zijn schoenen en zag dat ik hem met open mond aan het aankijken was, verscheen er zelfs een kleine lach op zijn gezicht. 'Nee, echt. Voel je niet schuldig,' zei hij, en toen liep hij alweer weg richting de gymzaal. Hij meende niks van wat hij zei. 'Rory!,' riep ik naar hem, terwijl ik achter hem aan beende 'blijf even staan, alsjeblieft.' Mijn stem klonk wanhopig, wat ik niet gewend was. Maar hij negeerde me, net als in de hele gymles die volgde.

Normaal had ik het fijn gevonden als ik na de gymles ook nog een minder actieve les zou kunnen volgen. Dan kon ik even uitrusten voor de training van de Cheerioos begon. Maar niet vandaag. Ten eerste was het woensdag, en was er dus sowieso geen training. Daarbij kon ik ook niet op een andere manier op school blijven hangen, omdat ik vroeg naar huis moest voor het diner. Het uur dat ik nu volgde voelde als overbodig. Wereldgeschiedenis. Geweldig. Naast mij aan het tafeltje zat Nathalie, maar ik wilde niet met haar praten. Ook hier zaten we helemaal achterin, en de leraar was er één die de klas niet aan kon, dus het had best gekund. Ik staarde wat voor me uit en kauwde op het uiteinde van mijn pen. Ik luisterde naar de geluiden om me heen. Mensen kletsten, de leraar nam niet eens meer de moeite om boven ons uit te komen. Gekrabbel van pennen op papier, van mensen die wel wat wilden opsteken van de les en het geluid van mijn mobiel die zachtjes trilde. Oh, een sms, dacht ik, en ik pakte het apparaat uit mijn broekzak. Huh? Van Nathalie? Ik keek naar het meisje naast me, maar nu was zij de persoon die voor zich uit staarde. Ik opende het bericht.
Nathalie: Waar ben je ins hemels naam mee bezig?
Ja, dat vraag ik me ook af. Ik begon terug te smssen.
Lora: Ik ben een idioot, dat had ik toch al gezegd?
Nathalie: Zeg hem dan dat het je spijt!
Lora: Dat heb ik gedaan! Maar nu negeert hij me.
Nathalie kijkt me aan. 'Echt?' vraagt ze, nu hardop. Ik knik en kijk haar somber aan. 'Ga dan met hem praten, privé?' stelt Nathalie voor. 'Ik durf niet,' zeg ik zachtjes, 'wil jij me misschien helpen?' 'Nee, Lora,' zegt Nathalie, alsof het een hele rare vraag was, 'dat moet je zelf doen. En daarbij kan ik ook helemaal niet, ik moet na school naar mijn synchroon-zwem training.' Ik trok een wenkbrauw op. Synchroonzwemmen? Maar ik liet verder niet merken dat ik dat een rare sport vond voor een schoolgaand persoon. Ik sloeg mijn handen over elkaar en ging er met mijn hoofd met gesloten ogen op liggen. Wat een geweldige situatie.