~|| 005 ||~

In de avond besloten we met de jongens een spelletje te doen. Natuurlijk weer met de Wii zoals altijd. Gelukkig hadden ze mij beloofd om met menselijke kracht te gaan bowlen.
Ik gaapte en sloeg een hand voor mijn mond. Mijn oogleden voelden zwaar en ik steunde met mijn hoofd op een hand.
"Ga maar rustig slapen Charlotte." Fluisterde Alice.
Ik zag nog net dat ze Jasper wenkte, die moest mij natuurlijk weer in slaap laten vallen, zoals altijd. Voor ik het wist viel ik in slaap.

Ik werd wakker in een donzig bedje. De fluwelen lakens liggen rijkelijk over me heen, waardoor ik het niet zo snel koud zal krijgen. Het kussen dat zo zacht als veertjes is, voelt heerlijk zacht aan.
Ik rekte mijn armen en kreunde zachtjes. Wie heeft mij nou in bed gelegd?

"Ik heb het gedaan." Langzaam stapte Edward de kamer in. Verbaasd staarde ik hem aan. Hij? Maar oké, het is ook niet lekker om de hele nacht op een bank te liggen.
Hij glimlachte vriendelijk. Elke keer als hij dat deed bonsde mijn hart harder. Verlegen pulkte ik aan het kussen en glimlachte zwakjes.
"Dankjewel." Fluisterde ik schor.
Hij knikte als teken dat het goed was en verliet de kamer.

Ik deed er echt alles aan om niet aan hem te denken, iets wat niet altijd lukte. Vanaf de eerste dag dat ik hem ontmoette was ik al hopeloos verliefd op hem. Toen hij vertelde dat hij gedachten kan lezen, ben ik alles wat ik over hem bedacht op gaan schrijven in de hoop dat hij er niet achter zou komen. In mijn dagboek, niemand zou daar ooit achter komen.

Ik gaapte nog eenmaal en besloot daarna uit bed te gaan. Ik veegde mijn goudblonde lokken uit mijn gezicht en bekeek mijn face. Een slank, bleek gezicht. Ogen in de kleuren van de regenboog die werden omlijst door vele, lange wimpers in het donkerste zwart. Zalmroze, volle lippen en mooie wenkbrauwen. Mijn haren kwamen tot ongeveer halverwege mijn rug en hadden een goudblonde kleur. Mijn vader heeft altijd gezegd dat ik op mijn moeder leek.
Helaas heb ik geen idee wie zij is.

Huppelend liep ik naar de keuken toe. Vandaag ben ik in een goede bui, en wat houd dat in: vrolijk zijn, hyper doen, hele tijd glimlachen en huppelen zoals Alice dat doet.

~ Edward Point of View ~

"Goedemorgen." Een mooie, zachte stem drong mijn oren binnen.
Charlotte liep de keuken huppelend in waardoor haar goudblonde haren vrolijk om haar heen dansten. Haar regenboogkleurige ogen keken me nieuwsgierig aan. Ze trokken me aan, als een magneet. Alsof ze smeekten om een 'goedemorgen' terug.
"Goedemorgen." Zei ik terug en keek weg.
Wat doet dit meisje toch met mij. Ze liet mijn hoofd op hol slaan en ik vond het bijna jammer dat ik niet kon slapen om de zorgen te vergeten.
Ze is Goddelijk.

~ Charlotte Point of View ~

Ik at mijn ontbijt rustig op terwijl iedereen iets anders aan het doen was. Het stoorde me wel dat Edward de hele tijd bedenkelijk keek.
Alsof hij de hele tijd iets aan zijn hoofd had.
Hij keek op en onze blikken kruisten. Gauw keek ik weg en begon ik te blozen. Zijn goudkleurige ogen ... ze zijn zo mooi. Zuchtend legde ik een hand tegen mijn wang die super warm is.
"Alice, Rose, wat gaan we doen vandaag?" Kort wisselde ik een blik met ze uit.
"Nou, had jij nog plannen, Alice?" Rosalie keek vragend naar haar. Nog voordat Alice iets kon zeggen, werden haar ogen wazig.
Ze kreeg een visioen.

Toen ze weer, als het ware 'ontwaakte' glimlachte ze breed. Iedereen keek haar nieuwsgierig aan.
"Wat zag je, Alice?" Vroeg Jasper. Hij legde beschermend een hand op haar schouder. Alice keek echt supergelukkig uit haar ogen.
"Ja, dat zouden jullie wel willen weten hè." Geheimzinnig zei ze het.
"Vreemd. Ik zag helemaal niks." Edward keek erg verward.
"Nou dat is maar goed ook. Anders word er teveel verklapt." Ze leek tevreden met haar conclusie.
"Alice, wil je ons alsje, alsje, alsjeblieft vertellen wat er is? Anders vergaan we van de spanning." Smeekte ik.

Ze leek even te twijfelen.
"Nou, goed dan. Maar als ik te veel verklap is het gewoon jullie schuld hoor!" Haar glimlach leek alsmaar breder te worden.
"Er komt een kleine Cullen." Fluisterde ze zacht.
Iedereen schrok zich een ongeluk.
"Van wie, Alice?" Carlisle leek erg gefascineerd.
"Dat vertel ik jullie natuurlijk niet. Dat is een geheim." Hyper sloeg ze de tafel.

Na het eten zat ik nog altijd na te denken over wie het ging. Het kon van iedereen hier zijn. Fronsend liep ik een kamer in. Opeens schrok ik, dit is mijn kamer helemaal niet. Hij is van Edward!
Rustig gluurde ik rond. Op een bed lag een boekje met de tekst:
'My Dairy'
Ik pakte het langzaam op en wreef over het zachte leer. Ik sloeg het open op de laatste pagina waar hij op had geschreven en begon te lezen.

'Ik weet niet wat ik moet doen met deze gevoelens. Charlotte "Zucht" ze maakt mijn hart sneller kloppen 'als ik die nog had' , ze betoverd me met die mooie ogen en ik denk constant aan haar...'

"Charlotte, wat doe je hier op mijn kamer?" Edwards diepe stem drong mijn oren binnen.
Ik schrok en wist niet wat ik zo gauw moest doen. In alle haast liet ik het dagboekje uit mijn handen vallen. Nu pas drong het tot me door.
'Edward heeft gevoelens... voor mij...
"Je-je hebt het dus gelezen?" Ik hoorde duidelijk een schok in zijn stem.
"Ja..." Antwoordde ik beschaamd. Na dit alles durfde ik nog niet te zeggen dat ik hem ook leuk vind. Bangerik! Zeg het nou gewoon Charlotte.
"En ik vind jou ook leuk..." Voorzichtig keek ik hem aan. In zijn ogen zag ik een sprankje hoop, maar ook speelsheid.
Rustig liep hij op me af en drukte hij zachtjes zijn lippen op de mijne.

-De dag na die nacht (omdat ik geen 16+ schrijf, dat geeft aan dat dat er wel is geweest)-

Edward en ik liepen hand in hand de trap af en liepen naar de keuken.
Toen we binnen kwamen keek iedereen ons met een glimlach aan. En Alice had de grootste van allemaal. Het begon bijna eng te worden.
"We hoorden jullie wel hoor." Bulderde Emmett.
Beschaamd werd ik rood.
"Charlotte, ik weet niet hoe ik het moet zeggen maar..." Begon Carlisle.
Esmé maakte het af. "We denken dus dat je een zwangerschapstest moet doen."