Hoofdstuk 8

"Mis...weer mis...mis...mis..en weeral mis." mompel ik. "Beth zo help je me niet hoor!" "Weet ik, maar dit is zinloos!" zucht ik. "Ja, ik weet het. Misschien moet ik mij een andere strategie bedenken." "Ja, dat lijkt me een goed plan." lach ik opgelucht. Ik wilde haar helpen, maar ik ben nu eenmaal geen Fasionista die doet wat anderen van haar verlangen. Ik heb altijd alles onderdrukt wat mij speciaal maakt. Mijn Spaanse roots bijvoorbeeld. Ik ben blij dat ik loog tegen Derek. Ondanks het feit dat we heel veel gemeen hebben, hoeft hij niet te weten waarom mijn leven in Spanje een hel werd. "Beth! Aarde aan Beth. Beth wordt op aarde gevraagd." Kate zwaait voor mijn ogen. "Oh sorry, was even aan het denken." "Aan die Afrikaanse jongen die heel de tijd naar je zit te staren?" vraagt ze. "Wat?" Ik draai me om. Derek en zijn vrienden komen naar het basketbalveld. "Hey, Santiago!" zegt hij. Oh shit wat was zijn achternaam weer? Noumbounaa? Nambouné? Weet ik veel? Eeum Namboushizzle? Ja, goed Beth is dat alles wat je kunt bedenken?Uiteindelijk is "Hé jij!" alles wat eruitkwam. "Oké." zei hij redelijk traag. Dat kon geen goed teken zijn. "Zijn jullie klaar met het basketbalveld?" vraagt hij. "Willen jullie soms eens tegen ons spelen?" vraagt 1 van zijn vrienden. "Neen, dat hoeft..." "Ja, graag." Waar is de ducktape als je ze nodig hebt? "Eeumm Kate, hoe zat het ook alweer met iets anders zoeken?!" vraag ik.