034

Sarahjeanne Wilder

Het hele verhaal rolt over mijn lippen en iedereen kijkt me aan. Mijn lichaam zit dicht tegen dat van Liam aangedrukt en zijn arm ligt om mijn schouders. Tranen prikken weer achter mijn ogen en niet veel later stromen ze over mijn wangen. Het stemgeluid dat mijn keel produceert is zacht en ik weet zeker dat iedereen in de kamer moeite moet doen om me te kunnen verstaan. Liam probeert mijn tranen te laten stoppen, maar ze blijven rijkelijk vloeien. Als ik klaar ben met vertellen, leg ik mijn hoofd op zijn schouder en klamp me aan hem vast. Ben en Karen kijken me bezorgd aan. Na een kleine stilte besluit Karen dat ik wel kan blijven. Blij spring ik op om haar vervolgens in een strakke knuffel te trekken. Ook Ben vergeet ik niet. Ik laat me weer naast Liam op de bak ploffen, als Ben me verteld dat ik bij Liam moet slapen. Niet dat dat zo’n probleem is, aangezien ik hier al vaker ben blijven slapen. Ik hoor Liam grinniken en ik weet dat hij precies hetzelfde als ik denk.
Karen wenkt me en kijkt naar het wondje bij mijn slaap. Ze maakt het schoon, wat een beetje prikt, en verteld dat het wondje vanzelf zal genezen. Ik bedank haar nog een keer en ga weer naast Liam zitten. Ik nestel me dicht tegen hem aan en het valt me op dat hij erg stil is. Sinds buiten heeft hij niets meer gezegd. Ik hoor hem zuchten en mijn ogen glijden over zijn gezicht. Liam sluit zijn ogen en lijkt na te denken. Opeens staat hij, zonder iets te zeggen, op en loopt de deur uit. Ik kijk hem verbaasd na, niet wetend waarom hij weg loopt. Iets zegt me dat het met mijn verhaal te maken heeft, over wat zicht thuis heeft afgespeeld. Ik besef dat ik hem in vertrouwen had moeten nemen en hem alles al veel eerder had moeten vertellen. Alles wat ik hem verteld heb, is hem teveel. Het doet hem pijn, dat ik zo behandeld ben en dat hij er nooit iets vanaf wist. Tranen stapelen zich op in mijn ogen als ik bedenk dat hij me nooit meer zal vertrouwen of nooit meer zoals hij deed. Liam dacht dat hij alles van me wist, dat ik hem vertrouwde en hem alles vertelde, maar ik had een geheim, een groot geheim. Eindelijk weet hi j alles van me, maar het heeft zijn vertrouwen in mij geschonden. Tranen banen zich een weg naar beneden en laten een natte streep op mijn wang achter om vervolgens uiteen te spatten. ‘Sarah? Wat is er?’ Nicola komt bezorgd naast me zitten en trekt me tegen zich aan. Ik wil nu alleen Liam’s armen om me heen, maar ik laat het voor wat het is. ‘Het is allemaal mijn schuld. Ik had het veel eerder moeten vertellen. Liam vertrouwd me nu waarschijnlijk nooit meer. In al die jaren heb ik het voor hem geheim gehouden. Hij is boos en verdrietig dat ik hem niet in vertrouwen heb genomen.’ Snikken verlaten mijn mond en Nicola probeert me te kalmeren. Het is doodstil in de kamer en af en toe probeert Karen, Liam te bellen. Die niet opneemt, waardoor ze alleen maar ongeruster wordt. Eindelijk wordt ik rustiger en besluit te gaan slapen. ‘Als jullie het niet erg vinden, ga ik slapen.’ Mijn stem klinkt zacht en schor van het vele huilen. ‘Natuurlijk vinden we dat niet erg! Ga maar gauw, welterusten.’ Karen drukt nog een kusje op mijn voorhoofd en ik loop naar boven. Moe laat ik me op Liam’s bed vallen en sluit mijn ogen. Net als ik bijna in slaap val, spring ik weer op en loop naar de kledingkast. Ik pak een willekeurig shirt van Liam, aangezien ik geen zin heb om weer naar beneden te lopen en mijn pyjama te halen. Ik kleed me om en besluit morgen mijn tanden wel weer te poetsen. Ik kruip onder de dekens en probeer in slaap te vallen. Dit lukt echter niet en ik lig wakker. Zuchtend draai ik me weer om en staar naar het plafon. Hoe lang ik zo gelegen heb, weet ik niet. Toen ik de voordeur weer open hoorde gaan, wist ik dat Liam terug was en viel in slaap.