Pov. Destiny Hope Carter

Net als elke ochtend stond ik stipt 7 uur onder de douche, daar deed ik alles wat nodig was. Nog geen 10 minuten later stond ik met mijn handdoek om mijn lichaam gebonden en mijn kleffe natte haren geplakt om mijn gezicht heen en op mijn schouders voor de grote spiegel wand op mijn kamer. Uit de kast had ik een simpel lingerie setje getrokken en deze klad ik aan. Snel in mijn ondergoed föhn ik mijn haar droog die in perfecte slag tot midden mijn rug vielen droog. Het was nu inmiddels al weer half 8 maar dat makte niets uit aangezien ik pas om half 9 op school moest zijn. Té vroeg zijn was ik nooit aangezien ik daar toch alleen zat in de aula of buiten op het plein. Mijn ogen gleden door de keurig gevouwen stapeltjes kleding in mijn kast. Noem me een pietje precies maar tegen rommel kon ik niet. Uiteindelijk koos ik een simpele beige gekleurde skinny jeans de perfect om mijn heupen binden. Daar boven op trok ik een Donker blauw gekleurde Jack & Jones sweater. Even kort gaf ik mijn blik in de spiegel en keurde mijn outfit goed. Snel gleden mijn ogen over de verzameling uitgestalde make-up op mijn bureau maar een optutter was ik niet. Een simpel dun laagje Foundation bedekte mijn honing kleurige sproetjes op mijn wangen en neus. Mijn winpers werden gedoopt in een simpel laagde zwarte volume mascara. Mijn blik werd weer op de klok getrokken die nu op kwart voor 8 stond. Mijn zwarte eastpack rugzak had ik gister avond voor het slapen gaan al ingepakt. Snel schoot ik in mijn zwart met donker blauwe vans en verdween ik met mijn simpele samsung en tas naar beneden toe. Mijn tas viel met een harde dons neer in de gang, daar vervolgde ik mijn weg de keuken in. Natuurlijk was het leeg beneden, mijn moeder sliep standaard heel de ochtend en middag en verdween voor het eten naar vrienden toe. Ik had nooit geweten dat mijn moeder sociale contacten had maar de buren hadden me al een aantal maal gevraagt of ze een nieuwe vriend had. Natuurlijk had ik daar geen antwoord op, ik zag mijn moeder nooit laatstaan dat ik haar ooit sprak. Voorzichtig gleden mijn ogen over de schaal fruit heen waaruit ik met een simpele nonchalante beweging een appel uit haalde en daar mijn tanden in zetten. Na een kwartier versleten te hebben aan het ontbijten en het klaar maken van een lunch paket moest ik naar school aangezien er een flink pak sneeuw op de koude bevroren grond lag. Of mijn schoen keuze zo slim was begon ik nu mijn twijfels over te hebben. Voorzichtig trapte ze ik de kelder kast in en haalde daar mijn lage chocolade bruine uggs uit. Ik kreeg alles wat ik maar wou en had de duurste merkkleding in mijn kast liggen maar tevreden met mijn leven was ik totaal niet. Gepest werd ik al vanaf groep 1 basisschool, mijn ouders zeiden wegens jaloersheid omdat ik alles kreeg wat mijn hartje om vroeg. Dit was inderdaad ook zo tot ik op de middelbare hoge school kwam. Ik was anders dan de rest, had een ander verleden met meer pijn en verdriet. Mijn ouders waren nooit thuis en altijd werken. Ik werd opgevoed door verschillende nanny’s omdat ik me niet mocht hechten aan mensen. Liefde is altijd verboden geweest en vriendjes of vriendinnetjes mee naar huis meenemen daar stond wee flinke klappen op. Mishandelt door mijn ouders werd ik niet maar wel door andere in mijn omgeving. De nanny die ik had toen ik een jaar of 10 was bestal mijn ouders van geld waar ik de schult vervolgens van kreeg. Ze strafde me door een pak slaag waarna ik weken huilend opgesloten heb gezeten op mijn kamer. Verdere famillie heb ik nooit gehad. De ouders van mijn beide ouders wouden geen contact met mij hebben en ook niet met mijn ouders wegens de slechte opvoeding die ik kreeg. En nu 6 jaar later was mijn vader omgekomen aan een ziekte. Een ziekte waar men mee schold maar nog nooit uit mijn mond gekomen is. Mijn vader leed aan een prostaatkánker waar hij altijd luchtig over deer. Nooit had hij ergens last van tot een half jaar geleden. Met spoed werd hij opgenomen in het ziekenhuis en elke dag ging het slechter en slechter. Na twee weken had ik een begrafenis die mij op een rare manier geen verdriet deed. Ik had geen band met mijn vader omdat ik hem mischien net 2x in een maand zag. Ik schrok op uit mijn gedachte door de school bel. Snel parkeerde ik mijn fiets in de half lege fietsen stalling en zette deze opslot. Haastig verdween ik naar mijn kluisje toe en propte mijn besneeuwde jas erin. Ik verheugde me op vanavond ik zou eindelijk weg gaan van deze school, dit dorp en dit land.

Reageer (1)

  • bye

    Verder c:

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen