Behind The Fairytale |20|

Behind The Fairytale |20|
Embry Call
Ze werd beter, dat kon je zien, maar zo traag. Waarom? Het gif, zei ze. Klotevampiers, had ik gezegd. Daar was ze boos om geworden. Waarom? Gewoonte, zei ze. Klotegewoonte, vond ik dan maar. Toen was ze beginnen lachen. Tja, die krijg je er niet meer uit, vrees ik. Was dan haar antwoord geweest. Ik moest me er maar bij neer leggen.
Ik was verschrikkelijk jaloers op hoe snel ze Lua kon leren, alles wat ze wou zeggen vertaalde May en de volgende keer zei ze het gewoon zelf. Ik verstond er niets meer van. May zei dat de vampier die hier was geweest dat ook kon, hij kon na een week of twee vloeiend Lua spreken. Er waren af en toe wel wat momenten dat hij een woord niet kende, maar dat was niet vaak.
Voor de grap had ik ooit gezegd dat die vampier misschien haar verloren inprent was, maar toen was ze kwaad geworden, had mega hard gegromd en zei dat hij dood was. Dat ik er over moest zwijgen of dat ze anders mijn armen eraf ging trekken.
‘Hoe ga je dat dan doen?’ Vroeg ik haar toen. ‘Je kan niet eens stappen.’ Dat was ook in het verkeerde keelgat gekomen en toen was ze nog kwader geworden. Dauwe was toen in de hut en ze was bang naar buiten gelopen, terwijl ze May’s naam riep. May was kwaad naar binnen gelopen en had me kei hard ZIT toegeroepen. Maar ik was geen huisdier dat je kon trainen, dus negeerde ik haar gewoon.
‘Embry, maak dat je buiten bent of ik zoek nog vampiers die je willen onthoofden! En dan moet je niet hier komen janken, want dan is het je eigen schuld.’ May had het me toegeroepen op een manier dat ik nooit van haar verwacht had. Die elfjes waren precies altijd zo vrolijk tegen elkaar, maar konden toch zo verschrikkelijk boos worden. Ik was toen maar naar buiten gelopen en nu zat ik hier te zitten. Al een half uur ofzo. Doelloos, verveeld en alleen. Ik zag hoe May naar mij toe gelopen kwam, dus stond ik recht, draaide mijn rug naar haar en slofte ik de andere richting uit. In dat kind had ik echt geen zin op deze moment.
‘Embry! Wacht even. Ik heb een vraag!’ Ik negeerde haar en liep gewoon verder, ze mocht schreeuwen zoveel als ze wou, ik ging niet wachten. ‘Over Ashley!’ Dat veranderde de zaak.
Ze glimlachte toen ik me omdraaide en kwam wat sneller naar me toe.
‘Wat is er?’
‘Waarom zijn haar ogen zo zwart? Die waren rood in het begin, nu echt helemaal pikzwart. Als ik haar ernaar vraag, zegt ze gewoon dat dat normaal is en dat ik me er geen zorgen over moet maken. Ze weet hoe ze ze terug normaal krijgt, maar dat is niet nodig, zegt ze. Ik snap het niet. Hoe komt het dat haar ogen veranderen?’ Bezorgd deed ze haar uitleg.
‘Euhm, tja. Vampiers moeten ook eten, ze kan als halve wolf wel normaal eten aan, maar ze moet er heel veel van eten en het geeft haar ook minder kracht als haar vampiereten. Haar ogen zagen rood van het ene soort, maar ik wil haar alleen het andere soort laten drinken. Dan worden ze goud.’ Ik legde het uit en voelde hoe mijn vuisten samen knepen terwijl ik er aan dacht dat ze mensenbloed gedronken had. En niet zo maar een beetje, neen, knalrood waren haar ogen. Bloedrood, als het bloed dat ze gedronken had.
‘Soorten?’ Dat kende ze niet.
‘Mensenbloed en dierenbloed.’ Ik mompelde het binnenmonds en zag hoe ze knikte. Ze had zich er waarschijnlijk al bij neer gelegd dat vampier mensen aten....
‘Hoe komen we daar aan?’
‘Iemand moet gaan jagen voor haar.’

@VoldyBitch: Ja, jij legde de link al (: