Happiness

Binnen moest ik alles nog een keer herhalen, maar nu tegen Juna’s moeder. Die zat er maar stilletjes bij en knikte af en toe.
‘Goh,’ zei ze toen ik klaar was zacht. ‘Dat ik ooit nog eens van hem zou horen.’
Juna keek haar stomverbaasd aan. Die dacht waarschijnlijk dat haar moeder of razend zou worden of dolblij gaan gillen dat hij nog leefde.
‘Ik moest je nog iets vragen,’ zei ik voorzichtig. Dat was niet handig, Jake. Nou wilde ze het weten en zou ze me of wéér wegsturen of me heel lang raar aankijken.
‘Vertel,’ zei ze ongeduldig.
‘Hij wilde… Ik moest vragen of je nog een keer wilde proberen een studiebeurs te krijgen. Hij vond het vreselijk dat je niets meer kan ofzo.’
Het was eruit. En ze werd niet boos, ze keek me niet raar aan, ze staarde alleen maar bedachtzaam door het raam naar buiten.
‘Een studiebeurs…’ herhaalde ze.
‘Eh… ja.’
‘Je weet wat er eerder is gebeurd?’ Nu keek ze me wel aan. Ik knikte.
‘Ik ga het niet nog een keer proberen. Ik ben gelukkig zo, ik hoef echt niet naar een universiteit om mijn geluk compleet te maken. Ik wil de bakkerij juist overnemen later. En het kan me niet schelen dat ik geen hoge baan kan krijgen, dit is precies goed zo.’
Haar moeder glimlachte. Ik was benieuwd hoe haar vader zou reageren als hij dit zo zou horen. Als ik hem ooit nog eens zag, wat me niet erg waarschijnlijk leek.
‘Zie je hem binnenkort weer?’ vroeg Juna opeens. Kon dat kind gedachten lezen?
‘Ik denk het niet. Hij zei niets over een weerzien…’
Ze dacht even na. Kneep haar ogen samen. Kreeg een denkrimpeltje boven haar neus.
‘En hij heeft ook geen telefoon…’ mijmerde ze hardop. ‘Dan maar hopen dat we geluk hebben en hij hier zelf binnenkomt.’
Ik vroeg me af of dat ook daadwerkelijk zou gebeuren. Het zou wel een wonder zijn als haar vader inderdaad hier zomaar naar binnen kwam stappen. Zou haar moeder dan flauwvallen?
‘Goed,’ zei Juna’s moeder en stond op. ‘Ik ga vast naar boven. Sluit jij zo alles af?’
Juna knikte braaf en haar moeder verdween.
Ik hoorde haar voetstappen op de trap en toen ze boven was, hing Juna opeens om mijn hals.
‘Sorry,’ mompelde ze.
‘Jij deed niets fout,’ glimlachte ik en trok haar op schoot. Ze keek me even nadenkend aan en streek over mijn wang. Ik kreeg kippenvel.
‘Echt niet?’ vroeg ze onschuldig.
‘Nou…’ Ze grinnikte.
Op dit moment was ik echt gelukkig. Ik wist alleen niet tot hoelang dat zou duren.