Pop.

Nadat ze hem de waarheid had verteld over haar neppe stotter, en toen Artie zo boos op haar werd, dacht ze dat ze hem misschien zou kwijtraken als een vriend… of wat ze bijna begonnen te worden tot ze het hem vertelde. Ze kon het niet verdragen, dus ze had het heft in eigen handen genomen, en was met hem gaan praten, zodat hij haar zou aanhoren.

Hij stemde toe; ze zouden proberen er overheen te komen, verder te gaan met hun vriendschap.
Maar er was een voorwaarde: ze moest stoppen met stotteren. Ze vond het goed, het houden van Artie was het waard.

Ze moest het de anderen ook vertellen. Het was vrij goed gegaan, alle dingen meegerekend. Er was een aanpassingsperiode, maar ze waren er over heen gekomen.

Tina moest zich ook aanpassen, voor een andere reden. Ze was er gewend aan geraakt... aan haar stotter. Het was een gewoonte, het ging vanzelf. Dus toen ze die gewoonte gewoon moest loslaten, was dat niet zo simpel als ze dacht.

Er waren bepaalde momenten waar ze er graag weer in terug wilde vallen, waar haar zenuwen de overhand namen en ze haar veiligheid terug wilde.

Maar ze had het doorstaan, voor Artie. Ze was niet teruggevallen in haar stotter, niet één keer… totdat ze dat wel deed, maar één keer. En hij was er achter gekomen.

Hij had geen ruzie gemaakt, had niet geschreeuwd of er zelfs maar over gepraat… maar hij had haar een blik toegeworpen.

Hij keek naar haar, en ze wist dat hij er aan dacht, dat hij dacht dat ze haar belofte had verbroken. Ze zag het een paar keer voordat het aan haar begon te knagen. Ze probeerde het te negeren, het uit haar gedachten te zetten. Maar hij bleef het doen, vaak zonder bedoeling dat ze het zou zien, maar ze zag het bij toeval. En hoe vaker ze het zag, hoe meer het haar stoorde.

Op een dag had ze er genoeg van, en had ze hem gezegd te stoppen."Het ging per ongeluk, het spijt me…" smeekte ze. "Stop gewoon, oké?"

Ze dacht dat hij het begreep, dat ze verder konden gaan waar ze gebleven waren… en toen was het zijn beurt terug te vallen, hij had haar die blik weer toegeworpen. Ze wist niet wat ze had gedaan om het uit te lokken, maar dat maakte niet uit.

Ze was officieel ingestort.

Ze was Glee uitgestormd nadat ze die blik had gezien, ze wilde niets zeggen dat alles erger zou maken. Maar terwijl ze door de hal liep, kon ze de wielen achter haar horen. Ze probeerde gewoon door te gaan, terwijl ze versnelde zodat ze de confrontatie niet hoefde aan te gaan. Maar hij had de overhand. Hij kon veel meer versnellen dan zij.

Uiteindelijk was ze gestopt en had ze zich omgedraaid. "Laat maar zitten. Je laat het niet los, laat me dan maar met rust."

"Tina…" begon hij, maar ze onderbrak hem.

"Nee, nee… Kijk, het spijt me. Dat heb ik je verteld. Ik heb het je… zo vaak verteld, en ik kan het niet meer. Ik heb een fout gemaakt, maar het was maar één keer. En die blik die je me blijft geven …" ze zuchtte. "Ik kan het niet meer aan. Ik heb je gevraagd te stoppen en dat heb je niet gedaan. Dus je hebt je keuze gemaakt. Dan laat ik je alleen, als je dat zo graag wilt."

Ze stopte, haar adem verloren in de energie van de toespraak, haar gezicht rood. Artie keek alleen maar naar haar. Hij zei geen word. Ze wist niet of hij aan het denken was, of dat hij gewoon niet zou reageren. Ze wachtte, ze gaf hem een kans om iets te … wat dan ook.

Nadat ze de stilte ongeveer zo lang had laten duren als ze aankon, knikte ze.

"Goed, ik zie je later," ze voelde haar keel trillen, op de rand van tranen. Een moment later draaide ze zich om en liep ze weg. Ze hoorde de wielen achter haar niet meer.

Ze wist niet wat er nu ging gebeuren. Artie betekende zo veel voor haar. De rest van de Glee Club waren ook vrienden, geen twijfel mogelijk, maar niemand was zo vertrouwelijk als Artie.

Ze wilde dat alles weer normaal werd. Ze wist alleen niet hoe.