~011~ Crucio!

"En, heb je nog steeds een goed leven? ondanks dat je weg bent bij die muggles?" vroeg meneer Weasley. "Nou," begon ik, maar ik werd meteen onderbroken door Ron: "Die 'muggles' heten de Dursleys, en Harry vond het daar nieteens leuk!" "Dat geld niet voor alle muggles," verdedigde Hermelien de muggles, haar ouders waren er immers twee. "veel muggles zijn erg vriendelijk zelfs!" Terwijl Ron zijn tong uitstak naar haar vroeg meneer Weasley hen te stoppen: "Ik was eigenlijk tegen Harry aan het praten, dus mag ik?" hij wendde zich weer tot mij, "Dus, is het er een beetje leuk?" Ik besloot het anders aan te pakken dan bij mevrouw Weasley dus zei ik maar: "Oh ja, enig! Overal lopen deatheaters rond! al wil Voldemort" - veel mensen aan tafel rilden bij het horen van die naam - "me de cornflakes nooit geven!" Fred en George barstten in lachen uit, meneer Weasley keek vooral geschokt en Hermelien stak haar tong uit naar Ron. Dit ging een geweldige avond worden!

Hermelien en Ron waren nog steeds niet uitgekibbelt. Fred en George hadden wat popcorn en keken naar Hermelien en Ron, Ginny zat er maar geirriteerd bij. Ik ging maar bij haar zitten, "Weet je nog in jouw eerste jaar? toen een jongere versie van Voldemort jouw in je macht had?" een vaag gemompel was haar antwoord, ik wist dat ze het daar liever niet over had, ze voelde zich er nog steeds schuldig over. "Ik weet nu eindelijk een beetje hoe je je voelde," ze keek me verbaasd aan. "Je wil de hele wereld vertellen wat er aan de hand is, maar dat doe je niet," ging ik verder. "Omdat je bang bent voor een foute afloop voor jezelf," maakt Ginny stilletjes de zin af. "Precies!" en we keken elkaar een beetje vaag aan. Gelukkig lachte ze alweer. "Een beetje stiekem zitten smoezen he!" hoorden we een stem achter ons. We draaiden ons om waarna Ginny gilde. Fred zat achter ons met een Voldemort, masker op. Ik was wel gewend aan het spuugleijke, witte, neusloze, gezicht met felrode ogen, maar ik speelde het spelletje mee. Ik sprong op en begon random vervloekingen naar Fred af te vuren. Vanuit mijn ooghoek zag ik George verkleed als dementor op me af komen, blijkbaar wilden die twee een beetje actie in de tent. "Expecto Patronum," schreeuwde ik terwijl ik met mijn toverstok in zijn richting wees. Veel tijd om te kijken of mijn patronus wel tevoorschijn kwam had ik niet omdat ik een lamstraal van Fred probeerde te ontwijken. Gelukkig zag ik achter Fred langs George wegrennen met het vertouwde zilveren hert achter zich aan. Het zag we wel komisch uit, een dementor die heel overdreven wegrende. Ik dacht onbewust even aan mijn hoorzitting, toen mevrouw Vaals beweerde dat ze dementors weg zag hollen. Dit bedoelde ze dus. "Rictusempra!" schreeuwde ik toen ik me weer op Fred concentreerde. Gelukkig was hij raak, Fred begon enorm te lachen, ik had hem immers geraakt met een kietelspreuk. Door alle heisa had ik niet in de gaten dat Hermelien en Ron gestopt waren met ruzieën. Nu zag ik pas dat Ron ook zijn toverstok getrokken had, "Flagrato," mompelde hij. Ineens begon hij driftig met zijn toverstok in de lucht te schrijven. Toen hij klaar was stond er: 'Fred/George: 0, Harry: 1.' Hij haalde zijn schouders op, "Ik dacht, laat ik de score eens bijhouden." Hermelien hielp Fred overeind, hij was zo ongeveer uitgelachen. "Ik wist niet dat jij zo goed was in kietelspreuken," hikte hij. "Ach ja, ik dacht; laat ik eens op Fred oefenen, voor ik Voldemort te grazen neem." Ineens kwam George aanrennen, zijn dementorkostuum hing aan flarden en hij struikelde over een kleedje waardoor hij voor ons neerviel. Het zilveren hert draafde op hem af en begon hem te likken. George bleef in zijn rol als dementor: "Help! Ik ga dood!!" schreeuwde hij. Het was alleen over met de pret toen mevrouw Weasley aankwam. "Waar denken jullie dat jullie mee bezig zijn!?" riep ze. Ze slaakte een gilletje toen ze Fred zag met zijn Voldemortmasker. "En nu naar bed!" riep ze toen ze erachterkwam dat het Fred was.

De volgende dag moest ik jammergenoeg weer weg. "Mocht je het niet overleven," begon Ron. "dan ben je mijn beste vriend." "Dat was ik sowieso al Ron," zei ik lachend. Rons oren werden even rood als zijn haar, "Ik ga je missen maat!" Hermelien raakte geïrriteerd. "Harry is maar een paar dagen weg!" riep ze. "We gaan nota bene over een week allemaal naar de Wegisweg!" Ik wist dat Hermelien gewoon niet durfde toe te geven dat ze bang was dat ik dit niet zou overleven. "Maat, kan je echt niet hier blijven?" vroeg Ron. "Nee, sorry. Ik heb beloofd om terug te komen. Het is gevaarlijker om hier te blijven, dan om terug te gaan! Ik weet niet of je het weet, maar Voldemort heeft er niks op tegen om jullie allemaal te vermoorden!" zei ik. Nadat Fred en George me nog een paar fopstokken hadden meegegeven moest ik echt gaan.

De reis was zoals gewoonlijk koud, ookal had mevrouw Weasley me een extra Weasley-trui meegegeven, er stond een P op en ik vermoedde dat het die was die Percy had teruggegeven. Gelukkig kwam mijn doel in zicht, de achtertuin van de Malfoys zag er druk uit, overal liepen mensen rond. Ik ging wat lager vliegen om te kijken wat er nou precies aan de hand was totdat er eentje iets schreeuwde. Alle deatheaters - ik herkende ze dit keer aan het feit dat ik in hetzelfde huis woonde als hun - stormden in de richting waar eentje naar wees, naar mij. Ik was nu zo dichtbij dat ik kon zien wie wie was. Ik herkende Lucius die zijn toverstok op me richtte, "Expelliarmus," riep hij. Ik voelde hoe mijn toverstok uit mijn hand werd gerukt en ik zag hoe hij ergens in de struiken neerkwam. "Paralitis!" hoorde ik Bellatrix schreeuwen, en door haar lamstraal viel ik een paar meter naar beneden. De lucht werd uit mijn longen geblazen toen ik plat op mijn buik in het gras terechtkwam. Iemand schopte tegen me aan en ik rolde om, nog steeds niet in staat me te bewegen. Ik probeerde te zien wie mij had omgedraaid en toen ik dat deed, keek ik in de rode ogen van Voldemort. Voor het eerst sinds ik wist dat ik hier moest komen wonen voelde ik doodsangst, de angst om dit niet te overleven. Ik wilde dat ik toch maar bij de Weasleys was gebleven, maar ik wist dat ik op deze manier veel minder onschuldige levens had gespaard. Voldemort richtte zijn toverstok op me, en hij schreeuwde een van de onvergeeflijke vloeken: "CRUCIO!"