OS13 || Niall Horan voor HORANGIRLx

Ik kijk even opzij, en zie de leukste jongen van de hele wereld zitten. Zijn blonde haren lijken alle kanten op te staan en zelfs vanaf de zijkant kan ik zien dat zijn ogen glinsteren van geluk. Zijn blik is op de weg gericht terwijl hij vrolijk verteld. Ik luister gefascineerd naar zijn Ierse accent en kan een glimlach niet onderdrukken. Hij was perfect voor mij, en ik hield zo ontzettend veel van hem. ‘Wat zit je te glimlachen?’ vraagt hij opeens lachend en ik wordt een beetje rood. ‘Niks’ antwoordt ik dan grijnzend en hij trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Je dacht nergens aan?’ ik haalt lachend mijn schouders op en hij tovert een stralende glimlach tevoorschijn. ‘Je bent gek’ zegt hij plagend en ik kijk hem beledigt aan. ‘Hoor wie het zegt!’ antwoord ik en hij lacht vrolijk. ‘Ik ben gek. Gek op jou’ ik bloos weer een beetje en kijk naar mijn handen. ‘Ahw’ mompelt hij en ik rol even met mijn ogen. ‘Ik hou van je Rosalie’ zegt hij zachtjes en ik kijk hem glimlachend aan. ‘Ik hou ook van j-‘ de rest van mijn woorden gaat verloren doordat er luid getoeterd wordt en geschrokken kijken we op. Ik staar met grote ogen naar de andere auto die op ons af komt, en ik begin te gillen. Ik voel de auto naar links schieten en dan volgt de klap.

‘Oh Rosalie, het spijt me zo… ik had moeten opletten..’ de stem lijkt van heel ver weg te komen. ‘Ik kan niet geloven dat ik dit veroorzaakt heb Rosalie, het spijt me zo’ ik heb door dat de jongen huilt. Ik wil zeggen dat het niet erg is, wat hem dan ook spijt. Maar ik krijg door dat ik in een soort slaap zit waar ik niet uit lijk te komen. ‘Ik hou van je Rosalie. Ik houd zo veel van je. Ik kan niet zonder je. Je moet hier doorheen komen, ik ga je helpen. Ik neem vrij van de jongens als het nodig is. Als je dat wilt. Ik mis je Rose… kom terug, alsjeblieft’ de liefdesverklaring van de jongen was heel lief. Maar wie was het? Ik blijf proberen mijn ogen open te doen en ik voel langzaam dat mijn lichaam begint te tintelen. ‘Rose?’ de stem klinkt hoopvol. Ik denk dat hij door heeft dat er iets met me gebeurd. Met veel moeite weet ik mijn ogen te openen. Ik knijp ze bijna dicht door het scherpe licht. ‘Rosalie! Oh je bent wakker!’ fluistert een blonde jongen opgewonden en hij drukt een kus op mijn voorhoofd. Verward schud ik met mijn hoofd. ‘Wie ben jij? Waarom ben ik hier?’ weet ik schor uit te brengen en de jongen staart me aan. ‘Weet.. weet je niet meer wie ik ben?’ fluistert hij teleurgesteld en ik bijt op mijn lip. ‘Het spijt me, denk ik’ mompel ik verward. Hij snikt en loopt langzaam achteruit. Op dat moment komt er een dokter binnen en een paar verpleegsters. De jongen rent weg, zonder nog iets te zeggen. Ik wist niet eens zijn naam…

Drie dagen lag ik daar. Ik wist wie ik was en mijn verleden wist ik ook wel. Ik was maar een kort gedeelte van mijn geheugen kwijt. De jongen had ik niet meer gezien. Ik vond het verschrikkelijk. Ik wist niet eens meer wie mijn vrienden waren. Zonder iets te zien staar ik naar de televisie. Er waren vijf jongens in beeld die wat aan het vertellen waren. Ik spits mijn ogen als ik de blonde jongen van laatst herken. Wat deed hij op TV? Het is helaas net afgelopen, dus ik heb geen idee waar het over ging. Verward bijt ik op mijn lip. ‘Rosalie?’ geschrokken kijk ik op en ik knipper verrast met mijn ogen als ik de blonde jongen zie staan. ‘Hey… ik eh weet dat je me niet herinnerd. Maar.. ik ben Niall’ zegt hij zacht en hij stapt naar me toe. Ik klop op het bed, waarna hij gaat zitten. Er valt een ongemakkelijke stilte. ‘Ik… hoe gaat het met je?’ vraagt hij zacht en ik knik. ‘Goed… ongeveer’ mompel ik. ‘De dokters zeggen dat je je recente herinneringen kwijt bent’ begint hij dan en ik slik. ‘Ja…’ mompel ik en ik kijk naar mijn handen. ‘Weet je wat er gebeurd is, waarom je hier ligt?’ ik knik langzaam. ‘Ik heb een auto ongeluk gehad’ zeg ik en hij knikt.

‘Mag ik het helemaal vertellen?’ ik knik. ‘Ja.. graag’ hij haalt even diep adem voor hij begint te vertellen. Blijkbaar hadden we die dag twee weken een relatie gehad. En we gingen naar het strand. Maar toen waren we even niet aan het opletten en bats. Ik kwam in het ziekenhuis terecht. ‘Ik heb er zo veel spijt van. Ik moest je gewoon veilig brengen en dat heb ik niet gedaan. En kijk nu naar je, je weet niet eens meer wie ik ben!’ de tranen springen in mijn ogen en ik kijk weg. ‘Sorry oke! Ik kan er niks aan doen! Ik heb het geprobeerd. Ik heb alles geprobeerd’ breng ik uit en de tranen stormen inmiddels als weer over mijn wangen. ‘Shit. Sorry, Rosalie?’ piept Niall en ik schud mijn hoofd. ‘Luister, ik vind het echt leuk dat je bent gekomen. Maar ik weet niks meer. En dan spijt me zo, ik heb alles gedaan. Maar ik weet het gewoon niet oke’

Het blijft even stil. ‘Het spijt me. Ik eh, heb een paar mensen mee genomen. De dokter zei dat je misschien door muziek of andere invloeden je geheugen nog terug kon krijgen’ stamelt hij en ik knijp verward met mijn ogen. Hij springt van het bed en komt niet veel later terug met vier jongens van zijn leeftijd en een gitaar. Ik kijk verbaast toe hoe de jongens beginnen te zingen. Langzaam maar zeker besef ik me dat ik het liedje herken. Flitsen schieten door mijn hoofd. Wit, zwart, beelden van Niall, van andere mensen, wit, zwart… en dan blijft het zwart.

‘Rosalie? Rosalie?’ de bezorgde stem komt me zo bekend voor en ik open moeizaam mijn ogen. ‘Niall?’ mompel ik vermoeid en hij kijkt me aan. ‘Niall..’ stamel ik opeens, alles lijkt terug. ‘Ik hou van je, het spijt me zo’ piep ik en de jongen kijk me stomverbaast aan. ‘Je weet het weer’ zegt hij en hij glimlacht breed. Hij drukt een korte kus op mijn lippen en slaat zijn armen om me heen. ‘Ik heb je gemist’ fluistert hij en ik kan alleen maar glimlachen.