Lunch pauze

Het was één van die dagen waar er op school gewoon helemaal niks gebeurt. Tenminste, niet iets wat je aan je ouders vertelt wanneer ze vragen hoe het op school was. De lessen gingen langzaam en saai voorbij. Gelukkig is er altijd nog de lunch, die je meestal op tijd van de onzinnigste lesstof red. Ik loop naar de kantine. Ik ben niet van plan om op de plek te gaan zitten waar ik normaal altijd zit. Lekker, onder de neus van Puck en Quinn, die nu heel openlijk aan het zoenen zijn. Bah, ik houd niet van kleffe stelletjes in het openbaar. Niet als lab-partners, niet bij het sportteam, niet hier in de kantine, gewoon helemaal niet. Er zijn grenzen tussen dingen die je privé moet doen en dingen die je openbaar moet maken. Ik kijk verder de kantine rond. Aan de tafel waar onder andere Nathalie, Mike, Kurt en Rory aan zaten. Maar ook Mike en Nathalie waren klef bezig. Mijn blik ging van hen weer naar Puck, ik zuchtte. Lora, wat ben je een idioot. Het gesprek van gisteravond had me wel mijn plaats gewezen. Ik mocht dan wel een Cheerio kostuum dragen, dat betekent niet dat ik er ook daadwerkelijk één ben, en me naar het stereotype moet gedragen. Toch onzeker loop ik naar de balie achter in de kantine. Met een dienblad dat voor mij met eten gevuld word nader ik het moment dat ik ergens moet gaan zitten steeds sneller. Ik treuzel, doe moeite over welk drinken ik bij mijn lunch neem en pruts wat met de veters van mijn gympen.
Dit was de eerste keer in mijn middelbare school-tijd, uitgezonderd van de dag dat ik nieuw was, dat ik alleen aan een tafel zat tijdens de lunch. Ik had de oortjes van mijn mp3 in mijn oren gestopt en het volume extra hoog gezet. Ik keek niet op van mijn eten, te bang om de blikken van de andere scholieren te zien. Ik voelde aan de tafel dat er iemand tegen aan leunde. 'Hey,' zei hij, en hij ging zitten. 'Hey Rory,' zei ik, zonder naar hem op te kijken. 'Gaat het wel?' vroeg de jongen bezorgt. Voorzichtig hef ik mijn hoofd op, zodat ik hem door mijn wimpers aan kan kijken. 'Nee,' zeg ik zacht, 'ik zit nooit alleen.' Rory kijkt me raar aan, 'ik ben nu bij je, toch?' zegt hij verontwaardigt. 'Ja,' antwoord ik kortaf. Ik kijk weer naar mijn eten. 'Puck kijkt naar ons,' gaat Rory verder, en brutaal vraagt hij: 'vind je Puck leuk?' Ik wil hier niet met hem over praten. 'Ssst, niet zo hard, straks hoort iedereen ons,' zeg ik tegen hem. Ik zie dat nu ook Mike en Nathalie gespannen onze kant op kijken, ze hebben hun zoen sessie onderbroken. 'En, ja,' zeg ik tegen Rory, als ik hem weer aankijk, 'ik vind hem leuk, ja, heb je er wat tegen?' 'Ja,' antwoord Rory, 'want je vind Puck niet leuk, je wilt hem alleen. En je weet dat je fout zit, je wilt het alleen niet toegeven.' Rory bijt me de opmerking nijdig toe. 'Wat wil je daarmee zeggen, meneer,' zeg ik scherp tegen hem. 'Jij bent de persoon die zijn maagdelijkheid graag aan Brittany kwijt wil raken, jij vind haar toch ook niet leuk. Kijk eerst eens naar jezelf voordat je andere mensen gaat beoordelen.'
Ik kijk weg van Rory en mijn voedsel. Dan zie ik pas dat de hele kantine naar ons kijkt. Het is er muis stil. Mensen wijzen naar oms, nee, naar Rory. De jongen laat zijn mond openvallen en schud ongelovig zijn hoofd. 'Jij, bent zo,' hij maakt zijn zin niet af, maar staat op ne loopt weg, terwijl hij word nagekeken door de hele kantine. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Waarom zei ik dat nou? Maar in plaats daarvan kijk ook ik hem na. Na een poosje hervatte iedereen zijn welverdiende pauze. Er werd met eten gegooid, gelachen, geschreeuwd, maar ik deed niet mee. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Santan mijn kan op kwam lopen. Oh, dat ook nog, dacht ik. Daar heb ik al helemaal geen zin in. Ik wilde mijn spullen snel bij elkaar pakken om snel weg te kunnen lopen, maar het leek wel of ik daardoor Santana nog sneller naar me toe trok. Ik moest me weerhouden van het in mekaar krimpen bij het horen van haar stem. Ze complimenteerde me, ik kreeg niet eens haar exacte woorden mee. Maar ik wilde voor deze daad helemaal niet gecomplimenteerd worden, ik voelde me verschrikkelijk. Vaag kreeg ik iets mee van wat ze allemaal zei, het was iets met; jij behoord nu tot mijn team, of zoiets. 'Dus, morgenavond, een sleepover bij Brittany, en je kan er maar beter bij zijn,' eindigde ze. 'Maar, ik wil niet, ik wil,' stamelde ik overrompeld. 'Maak je geen zorgen over die Schotse jongen,' wimpelde Santana mijn commentaar weg, 'hij moest zijn plaats toch een keer toegewezen krijgen. Dat heb jij net gedaan.' 'Hij is Iers,' zei ik nog, maar ik had de aandacht van Santana alweer verloren. 'What ever,' zei ze nog, voor ze weg liep.