033

Liam James Payne

Sarah zit dicht tegen me aan haar verhaal te vertellen. Ze verteld alles, tot in de kleinste details. Mijn oren zijn gespitst, als het zachte stemgeluid mijn gehoorgangen vult. Mijn ogen glijden over Sarah’ s gezicht en staan bezorgd. Ik weet dat het verschrikkelijk voor haar moet zijn, om zo behandeld te worden. De zinnen die Sarah’s lippen vormen, komen hard aan. Ze laten me alleen maar schuldiger voelen. Helemaal wanneer ze verteld dat ze geen huis meer heeft en dat haar moeder Sarah nooit meer wil zien. Tranen lopen nog steeds over haar wangen en hoe hard ik ook probeer om ze te stoppen, worden de oude toch weer vervangen door nieuwe. Inmiddels is ze klaar met haar verhaal en ligt ze met haar hoofd op mijn schouder. Af en toe druppelen er nog tranen uit haar ogen. Ik zie mijn ouders verschrikt en bezorgd kijken. ‘Je kan hier wel blijven. Morgen kijken we wel, hoe het nu verder moet.’ Besluit mijn moeder te zeggen. Sarah kijkt haar blij aan en vliegt haar om de hals. ‘Ik ben je zo dankbaar.’ Ze knuffelt mijn moeder stevig en daarna is mijn vader aan de beurt. ‘Het is goed, meisje. We kennen je nu al zo lang, dat het geen probleem zou moeten zijn. Maar je moet wel bij Liam slapen, anders hebben we geen plek.’ Mijn vader kijkt Sarah aan, die met haar hoofd knikt. ‘Dat zal wel lukken. Ik ben hier al vaker blijven slapen en toen moest ik ook samen met hem in één bed. Slapen kwam er niet van, maar het was wel leuk.’ Ik moet zachtjes grinniken bij de herinneringen. We lagen de hele nacht te praten en te klieren, voor we het wisten stond mijn moeder in mijn kamer met de vraag of we beneden kwamen.

‘Laat me eens naar je slaap kijken?’ Mijn moeder wenkt Sarah en bestudeerd aandachtig het wondje. ‘Ik zal het even schoonmaken. Het wondje zal vanzelf genezen.’ Zegt ze, als ze het wondje schoon heeft gemaakt. Sarah bedankt haar nog eens en ploft weer naast me neer. Al die tijd heb ik nog niets gezegd en ik zou ook niet weten wat ik moet zeggen. Ik kan alleen maar denken dat het mijn schuld is. Als Sarah mij niet moest vertellen vanmiddag, wat er aan de hand is, was ze niet zo laat thuis gekomen en had haar moeder haar niet geslagen. Een zucht rolt over mijn lippen en ik sluit mijn ogen voor een paar seconden. Plotseling, zonder enige waarschuwing, sta ik op en loop naar buiten. De blikken van de mensen binnen branden op mijn rug, maar ik loop gewoon door. Ik ga de straat uit en loop door naar het parkje. Daar laat ik me op een bankje vallen en trek mijn benen omhoog. Ik leg mijn kin op mijn knieën en staar in het niets. Alles wat Sarah vertelde spookt door mijn gedachten. Het houd me bezig, ik weet niet wat ik kan doen om haar te helpen. Mijn schuldgevoel blijft maar groeien en ik ben er heilig van overtuigd dat het mijn schuld is. Als beste vriend en nu vriendje, had ik het aan Sarah moeten merken. Maar ik merkte niets. Ik voel dat ik boos op mezelf begin te worden. Ik spring overeind en schreeuw mijn frustraties uit mijn lijf. Daarna zak ik als een pudding in elkaar en begin te snikken. Puur van machteloosheid en niet wetend wat te doen. Zo zit ik nog voor een tijdje tot mijn spieren beginnen te protesteren en mijn moeder een stuk of dertig keer heeft gebeld, sta ik op. Langzaam volg ik de weg terug naar mijn huis en veeg de laatste tranen van mijn wangen. Niemand hoeft te weten dat ik hierom heb gehuild. Iedereen kent me als de jongen die niet snel huilt en dat wil ik ook graag zo houden. Sloom open ik de voordeur en ga naar de woonkamer, waar alleen mijn ouders nog zitten. 'Liam praat met ons. Wat gaat er in je om?' Mijn moeder kijkt me aan. Ik haal mijn schouders op. 'Niet veel bijzonders. Ik ga slapen.' Voordat mijn vader of moeder er nog wat tegenin kan brengen, loop ik naar de trap. Om vervolgens een slapende Sarah aan te treffen.