#~OO1~#

Mijn haar waaide alle kanten op. Ik keek rond, bang en verward. Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn handen trilden. Ik was door en door nat. Mijn huid voelde koud en ruw aan. Ik sloot mijn ogen, ik was echt doodmoe. In mijn hoofd dwaalden allerlei gedachten, de ene al wat vrediger dan de andere. Maar één gedachte trok mijn volledige aandacht. De gedachte die mij al die tijd voor de gek heeft gehouden. Mijn hart heeft gebroken en mijn wereld heeft doen instorten. Ik dacht dat hij van me hield, ik dacht dat hij me zou beschermen voor de buitenwereld. Maar dat deed hij niet, hij deed zelfs de moeite niet om ‘het spijt me’ te zeggen. Ik zette een stap, even klein als ik me nu voelde. Maar ik moest de grootste moeite doen om hem te zetten, net als ik de grootste moeite zou moeten doen om ook maar één ogenblik contact te hebben met hem. Maar het hem vergeven zou ik nooit doen, nooit.
Ik dacht aan het moment dat hij het heeft verteld, mijn zelfvertrouwen heeft ingedeukt en mij gewoon helemaal voor schut heeft gezet.
“Julie, ik heb met een ander”, zei hij, alsof dat normaal was. Normaal, heel deze situatie was voor hem normaal. Ik kuste hem en draaide me om. Ik keek hem nog een keer aan en liep de kamer uit.
“Ik hou van je, Daniël, ik hou van je”, dat waren de laatste woorden die ooit voor hem zouden bedoeld zijn, de allerlaatste.
Nadat ik helemaal uit gehuild was, voelde ik opeens twee handen rond mijn middel. Ik schrok op uit mijn gedachten en keek in twee onvoorstelbare mooie bruine ogen.
“Thomas? Wat doe jij hier?”, vroeg ik terwijl er een voorzichtige glimlach om mijn mondhoeken tevoorschijn kwam.
“Ik, ik,”, stamelde hij.
“Wat, Thomas, wat?”, een lichte terleurgestelddheid klonk in mijn stem. Ik keek naar de slank gebouwde jonge man voor me. Ik stond op uit mijn nogal nare zithouding. Ik ging recht voor hem staan.
“Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, Julie”, maakte hij mij nog wat verdrietiger.
“Ik hoorde van jou en Daniël, ik vond het gewoon zielig”, mompelde hij.
“Thomas, verkeerde moment, echt”, snauwde ik hem toe,”ik heb genoeg van Daniël!” ”Maar, waarom? Ik dacht dat hij van je hield”, vroeg hij met een betrekkelijke blik in zijn ogen.
“Dat dacht ik ook, Thomas. Maar het is over nu, oké?”, ik draaide me een beetje boos om.
“Maar, Julie, je bent zo leuk en aantrekkelijk, waarom zou Daniël het uitmaken?”, probeerde hij een beetje aan te dringen.
“Thomas!”, Ik hield het niet meer en barste in tranen uit, “Ik hou nog steeds van hem, hij is en blijft de jongen waarmee ik mijn hele leven zou willen delen. Maar het lot heeft anders beslist.” Dit was compleet absurd, ik besprak mijn liefdesleven met de jongen die al jaren van me hield en dat zette me aan het denken.