Schrijfwedstrijd Unplugged || Opdracht 1
Concrete Angel
Een brandende pijn trok door mijn hele arm. Op mijn linkerbovenarm werd een grote, rode handafdruk zichtbaar. Wat was dat een verschrikkelijk gevoel, maar veel tijd om daar over na te denken was er niet. Opnieuw werd ik geraakt. Een harde vuist trof mijn schouder. Inmiddels was ik er al wat aan gewend. Toch kermde ik van de helse pijn die door mijn hele arm schoot. Waarom overkwam míj dit? Wat had ik gedaan? Niets kon ik goed doen in de ogen van mijn moeder. Dus sloeg ze er maar op los. Trillend op mijn benen stond ik in de keuken. Die op zo'n moment veel te klein was, naar mijn gevoel. Met mijn ogen dicht stond ik de volgende klap af te wachten. Stiekem hopend dat deze er niet zou komen. Deze kwam er inderdaad niet, want mijn verlossing was daar. De grote klok sloeg 8 maal en gaf aan dat het bijna tijd was om naar school te gaan. Langzaam opende ik mijn ogen en zag de woede bijna van mijn moeders gezicht afdruipen. Zo stil mogelijk liep ik de keuken uit. Snel deed ik dezelfde kleren als gisteren aan, die toevallig nog op de stoel lagen. Buiten was het mooi weer, maar toch deed ik een lang shirt aan. Niemand hoefde al die verschrikkelijke blauwe plekken te zien. Zonder verder iets te zeggen, verliet ik stiletjes het huis. Op zulke momenten was ik degene die school uitgevonden had, zeer dankbaar. Zo kon ik toch nog even vluchtten van die verschrikkelijke pijn. De pijn die ik voelde in mijn armen was verschrikkelijk, maar de schade die het aanbracht in mijn hart... Die was echt onverdraaglijk.
Aangekomen op school plofte ik neer op mijn stoel. Ook binnen was het erg warm, maar een korte broek en een t-shirt. Nee, dat durfde ik echt niet. De andere kinderen pestten me er wel mee, dat ik altijd lange kleding droeg. Ze moesten eens weten dat ik het deed om iets te verbergen. Dan hadden ze vast anders gereageerd, maar ze hoefden het niet te weten. Ze hadden er niets mee te maken. Aangezien het toch behoorlijk heet werd, schoof ik mijn mouwen ongezien een klein stukje omhoog. Dit was, kwam ik later achter, niet zo'n heel slim idee geweest. Op het moment dat de lerares door de klas liep, zag ik haar gewoon naar mijn armen kijken. Het rood kleurde mijn wangen, waardoor het voor mijn gevoel nog warmer werd. Zodra de lerares verder liep, schoof ik mijn mouwen weer naar beneden. Wat was ik ook weer dom geweest.
Uit school liep ik meteen naar boven. Naar mijn slaapkamer, daar kon ik me even opsluiten. Ik had geen zin om mijn moeder onder ogen te komen. Snel maakte ik wat huiswerk en luisterde even naar wat muziek. Zelfs voor het eten durfde ik amper naar beneden te gaan, maar toch deed ik het. Als ik het niet deed, zou ik het toch alleen maar erger maken. Met die gedachte liep ik de trap af. Nadat ik met mijn moeder gegeten had, bedacht ik snel een smoes om weer naar boven te kunnen. Zogenaamd had ik mijn huiswerk nog niet af. Gelukkig geloofde ze het en liet ze me naar boven gaan. Toen ik alweer een poosje boven was, kwam mijn moeder ineens mijn kamer binnenstormen.
'Waarom heb je niet gewoon gedaan wat ik je gevraagd had?' Blafte ze me woedend toe. Onzeker beet ik op mijn onderlip. Ik had echt geen flauw idee waar ze het over had. Waarschijnlijk kon ik weer klappen verwachtten, omdat ik geen antwoord op de vraag had. Hetgeen waar ik bang voor was, gebeurde ook. Ik zag dat ze dit keer echt heel erg boos was. Zo had ik haar nog niet vaak meegemaakt. Bang dat ik was. Doodsbang, voor mijn eigen moeder nog wel. Dat hoorde niet zo en dat wist ik ook. Ergens diep in mijn hart hield ik ook wel van haar. Hoeveel erge dingen ze me ook had aangedaan. Het is, was en bleef mijn moeder.
Angstig keek ik in haar ogen. Maar medelijden, dat had ze zeker niet. Ze kwam dichterbij. Meteen dook ik in elkaar van angst. Natuurlijk had ik door dat ik er niet onderuit kwam. Daar was dan ook al snel de eerste klap. Vol op mijn wang. Met mijn armen probeerde ik mezelf te beschermen. Tevergeefs, de tweede klap kwam op mijn schouder terecht. Meerdere klappen volgden en ik kermde het uit van de pijn. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Hopend dat ze zag hoeveel pijn ze me deed, maar opnieuw voelde ik een klap. Dit keer werd mijn slaap geraakt. Een heftige pijn trok door mijn hoofd. Automatisch gingen mijn handen naar mijn hoofd. Het voelde kleverig aan. Even wierp ik een blik op mijn handen, het was bloed. Maar ik wist, dat zelfs dat mijn moeder niet tegen zou houden. Ze had me alweer geraakt. Ik voelde het bloed langs mijn gezicht stromen. Wat was dat een akelig gevoel. Doordat ze mijn hoofd had geraakt begon ik duizelig te worden. Het leek alsof de hele kamer om me heen draaide. Even sloot ik mijn ogen, maar meteen volgde er weer een klap. Opnieuw tegen mijn hoofd. Die er op dit moment waarschijnlijk erg bebloed uitzag. Het voelde alsof mijn hoofd in stukken werd gescheurd. Ik voelde me langzaam wegglijden, maar ik probeerde mijn ogen open te houden. Alleen vielen ze steeds dicht. Toch bleef ik het proberen. Ik vocht voor mijn leven. Totdat het opeens zwart werd voor mijn ogen. Pikzwart.
Reageer (4)
ahww, ik moet nu ook huilen;)
1 decennium geledenaaah, ik moest gewoon huilen, en toen keek ik de clip en toen moest ik nog erger huilen
.
1 decennium geledenZo mooi !
Awh, ik ken dat liedje, ik moest erbij huilen. Ik vond het echt zo zielig en nu lees ik dit verhaal van jou en ik dacht, hé dat lijkt op dat liedje, lees ik de inleiding van dit verhaal en jahoor, daar staat dat het op dat liedje is gebaseerd. Echt zo mooi geschreven!
1 decennium geledenMooi! Ik wilde dat ik dat zo goed kon (:
1 decennium geleden