011 - Falling Down

Die hand die om mijn schouder lag, ken ik ergens van. Ik draai me om en ik kijk in het gezicht van de jongen. Het is de jongen die mij geduwt heeft. Ik kijk naar zijn bruine ogen die vol ongeloof staan te kijken naar mijn voeten. Ik schreeuw een kreet als hij aan mijn voeten zit. Ze bloeden nog steeds en doen zeer. Ik trek een pijnlijk gezicht en voel dat er handen onder mijn hoofd en benen worden geschoven. Dit wil ik niet, ik wil Beau die me brengt. Maar Beau is er niet. Niet meer. Ik wil hem schoppen,slaan. Maar het lukt me niet. Ik kan niks meer. Alles doet zo’n zeer. De tranen vullen mijn ogen alweer. De jongen heeft me stevig beet. Ik hoor een bekende stem. Ik voel aan de jongen die mij vast heeft schrikt. Hij rent een steeg in en verstopt zich. Ik hoor de bekende stemmen dichterbij komen. De jongen kijkt om het hoekje en rent snel verder. Hij rent een groot gebouw binnen en dump me in een rolstoel. Ik voel geen kracht meer in mijn voeten. Ze doen hevig zeer. Hij duwt me naar de balie en wijst naar zijn hand en mijn voeten. Ik word naar een kamer geduwt. Ik kan alleen nog maar zeggen: ‘’ Hoezo help je me? ‘’ Zijn bruine ogen kijken mij aan. Ik hoor niks meer wat iedereen zegt. Mijn ogen sluiten zich en ik val voorover.